Όλα ξεκίνησαν πριν από έξι χρόνια, όταν η Φινλανδή κινηματογραφίστρια Σέλμα Βιλούνεν σκέφτηκε ότι θα ήταν καλή ιδέα να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ με θέμα ένα περίεργο άθλημα που απευθυνόταν κυρίως σε παιδιά προεφηβικής ηλικίας. Σε έναν κλειστό στίβο που θύμιζε ιπποδρόμιο υπερπήδησης εμποδίων, καβάλα σε σκουπόξυλα-αλογάκια, τα παιδιά ακολουθούσαν την ίδια διαδρομή με τον στίβο της ιππασίας, και μάλιστα με τα ίδια εμπόδια (σε ανθρώπινες διαστάσεις, εννοείται)!
Κανείς δεν φανταζόταν ότι αυτό το παιδικό παιχνίδι θα σημείωνε τέτοια επιτυχία. Το ντοκιμαντέρ κέρδισε δύο βραβεία, το άθλημα έγινε γρήγορα γνωστό στη χώρα, διεθνή τουρνουά οργανώθηκαν σε όλη την επικράτεια και το hobby horsing καθιερώθηκε ως ένα ομαδικό σπορ για τις τρυφερές ηλικίες και τα σχολικά τουρνουά.
Πέρασαν πέντε χρόνια. Και καθώς η Φινλανδία δεν φημίζεται για την εξαγωγή της αθλητικής της κουλτούρας (αν και οι Φινλανδοί είναι τρομεροί οδηγοί αγωνιστικών αυτοκινήτων), το σπορ παρέμεινε ένα κοινό μυστικό που αφορούσε αυτόν τον περίεργο λαό που τα κάνει όλα διαφορετικά (αλλά όχι απαραίτητα λάθος) σε σχέση μ’ εμάς, τους μέινστριμ Ευρωπαίους – και κανέναν άλλο. Μέχρι που εμφανίστηκαν οι Αυστραλοί…
Στην αρχή ήταν ένα τυχαίο βιντεάκι στο TikTok. Έπειτα, άλλο ένα κι ένα ακόμα. Δεν χρειάστηκαν παραπάνω από μερικές εβδομάδες για να σπάσουν τα γεωγραφικά στεγανά, όπως γίνεται πάντα με τα σόσιαλ μίντια, και για κάποιον περίεργο λόγο οι πολίτες της χώρας του Down Under λάτρεψαν αυτή την «ακομπλεξάριστη επίδειξη παιδικής αφέλειας και ανακουφιστικής σαχλαμάρας», όπως την περιέγραψε, εμφανώς ενθουσιασμένη, μια παρουσιάστρια ειδήσεων σε κεντρικό τηλεοπτικό κανάλι της Αυστραλίας.
Αυτό ήταν! Ψυχολόγοι επιστρατεύτηκαν ώστε να μας πουν πόσο σημαντικό είναι για τα παιδιά που έρχονται σε μια πρώτη επαφή με ένα ιππικό σπορ. Πολιτικολογούντες έσπευσαν να του προσδώσουν το παρατσούκλι «βίγκαν ιππασία», εκτιμώντας ότι πρόκειται για μια ύπουλη και υποβολιμαία τακτική που θα οδηγήσει στην «ακύρωση» της αθλητικής ιππασίας. Σχολιαστές του Ίνσταγκραμ έσπασαν πλάκα, κάνοντας κάθε λογής λογοπαίγνια (δεν είναι και τόσο δύσκολο, ειδικά στην αγγλική). Και κάποιος θυμήθηκε εκείνη την περίφημη ταινία των Μόντι Πάιθονς με τους ιππότες που τροχάζουν περπατώντας, μιμούμενοι τον χαρακτηριστικό ήχο των αλογίσιων οπλών με δύο κελύφη καρύδας: «κλιπιτικλόπ, κλιπιτικλόπ»…
Και όταν το τσίρκο του διαδικτύου τελείωσε την παράστασή του, αναζητώντας κάτι πιο επίκαιρο για να αποδομήσει, ένας ρεπόρτερ ζήτησε τη γνώμη του μοναδικού ίσως κατάλληλου να σχολιάσει: ενός πρώην τζόκεϊ του στίβου. «Κάποιοι άνθρωποι διασκεδάζουν κάνοντας το κέφι τους, χωρίς να προσβάλλουν ή να ενοχλούν κανέναν. Γιατί να έχω πρόβλημα;» απάντησε χωρίς δισταγμό. Και συνέχισε: «Και ξέρετε ποιο είναι το καλύτερο; Αν πέσεις από αυτά τα άλογα, τουλάχιστον δεν κινδυνεύεις να σπάσεις τον σβέρκο σου».
Μαθαίνω μάλιστα ότι πρόσφατα το υιοθέτησαν και οι Αμερικανοί. Που σημαίνει ότι το hobby horsing ήρθε και θα μείνει.
