Τα indie του Σεπτέμβρη: Oλα παλιά κι όλα ωραία

Θυμάμαι καθαρά τη στιγμή που άκουσα πρώτη φορά στο κινητό το Giorgio by Moroder των Daft Punk. Φύλαγα σκοπιά. Θυμάμαι επίσης να ακούω στη δουλειά το Xanny της Μπίλι Άιλις και να λέω μέσα μου «ναι, αυτό δεν μοιάζει με τίποτα άλλο». Είναι σπάνιες οι στιγμές που η καινούρια μουσική σε ξαφνιάζει και σου δίνει κάτι που δεν έχεις ξανακούσει.

Αναζητώντας τραγούδια του φετινού Σεπτέμβρη, γεμίζω το καλάθι μου με ευχάριστες πλην όμως αναλώσιμες κυκλοφορίες, που θυμίζουν ένα σωρό πράγματα από το παρελθόν. Το πρόβλημα εντείνεται στο λεγόμενο «εναλλακτικό» ρεπερτόριο, που υποτίθεται ότι υπάρχει για να σπρώχνει τα πράγματα μπροστά, αλλά σήμερα καθρεφτίζει μια έντονη αμηχανία.

Στα συμπαθητικά indie των ημερών βάζω το Born for loving you των Big Thief, που είναι έξυπνο και έχει κάτι από παλιό καλό Νιλ Γιανγκ, καθώς και το μελωδικό Εvening star supercharger των Sparklehorse. Στο πρώτο της προσωπικό άλμπουμ με τίτλο Mid Air, η Romy των The XX αναβιώνει τον τρανς ήχο εμπορικών τραγουδιών που ακούγαμε στα πάρτι πριν από είκοσι χρόνια. Δεν βρίσκω ενδιαφέρον. Κάθε άλλο παρά μοντέρνα είναι και η Mitski, στο νέο άλμπουμ The land is inhospitable and so are we. Με μια διαφορά: Οι ενορχηστρώσεις της είναι επιβλητικές (για indie ροκ). Απολαμβάνω το The Deal, το I love me after you και πάνω απ’ όλα το λακωνικό When memories snow, με τo πιάνο, τους ωραίους στίχους, τα σωστά τοποθετημένα πνευστά και τα ονειρεμένα βιολιά του. Γενικώς η παρουσία εγχόρδων δίνει ζωή ακόμα και στις πιο αδιάφορες συνθέσεις (π.χ. το Heaven). Και κάπως έτσι, βρίσκω πάλι κάτι να αγαπήσω. 

ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ

Μάριος Λαζ Ιωαννίδης – Αλμπού

Με σπουδές στο Berklee College Of Music και καλή γνώση της μηχανικής ήχου, ο Μάριος Λαζ Ιωαννίδης φτιάχνει εύπεπτη, φωτεινή ποπ για ρομαντικά παιδιά. Σε κάποιους τα τραγούδια του ίσως ακουστούν γλυκανάλατα ή υπερβολικά χαρούμενα. Κάποιοι άλλοι θα εκτιμήσουν την προσπάθεια για μια φρέσκια ελληνική ποπ χωρίς προσποίηση.