Η Έλλα είναι τριάντα χρονών, μητέρα τριών παιδιών και σύζυγος ενός αδιάφορου άνδρα, δημοσιεύει χωρίς μεγάλη επιτυχία ποιήματα με ανδρική υπογραφή και, όπως σημειώνει η Βιρτζίνια Γουλφ στην εισαγωγή, σχολιάζοντας τις γυναίκες ηρωίδες του Τόμας Χάρντι (1840-1928), έχει «μάταιη ομορφιά» και «φρικτή μοίρα». Είναι η πρωταγωνίστρια του διηγήματος Μια ευφάνταστη γυναίκα, του πρώτου από τις Ιστορίες του Ουέσσεξ, μια συλλογή γραμμένη το 1888 – ο τίτλος παραπέμπει στην επινοημένη επαρχία που φιλοξένησε το έργο του Χάρντι και τοποθετείται στη νοτιοδυτική Αγγλία.
Η Έλλα, λοιπόν, παραθερίζει με την οικογένειά της νοικιάζοντας το σπίτι όπου κατά τα άλλα μένει ένας ποιητής που, σε αντίθεση με την ίδια, θεωρείται πολλά υποσχόμενος και επαινείται από την κριτική. Δεν συναντιούνται, παρ’ όλα αυτά η Έλλα τον ερωτεύεται· οι στίχοι του, το βλέμμα του στη φωτογραφία, η αύρα του στον χώρο, το άγνωστο. Τον σκέφτεται εμμονικά, η ζωή της υποχωρεί και παραδίδεται στο συναίσθημα, άνευ όρων, με όλη της τη δύναμη. Δεν θα μαρτυρήσω όλες τις λεπτομέρειες, αλλά μια σκηνή οφείλω να τη μεταφέρω: Λίγο καιρό αργότερα, η γυναίκα οργανώνει ένα κάλεσμα στο σπίτι της και, μέσω κοινών γνωστών, εξασφαλίζει ότι ο ποιητής θα βρίσκεται ανάμεσά τους. Όταν εκείνος δεν εμφανίζεται, ο Χάρντι το αντιμετωπίζει έτσι: «Με την πρώτη ευκαιρία η Έλλα τρύπωσε στο δωμάτιο των παιδιών, φιλώντας τα άσκοπα, σε μια προσπάθεια να εκτονώσει κάπως τα συναισθήματά της – ξάφνου συνειδητοποίησε αηδιασμένη πόσο άσχημα ήταν, σαν τον πατέρα τους».
Πιθανόν δεν μεταφέρεται η δύναμη της σκηνής χωρίς τη μεθοδική γραφή του Χάρντι, ωστόσο πιστεύω ότι γίνεται κατανοητό αυτό που θέλω να πω. Ούτε εμένα είναι αναγνωστική μου προτεραιότητα η καθημερινότητα της επαρχιακής Αγγλίας του 19ου αιώνα, αλλά το θέμα, τελικά, ποτέ δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι πάντα ο τρόπος. Η ηρεμία στη ρεαλιστική γραφή του Χάρντι έχει κάτι μαγικά ξεκούραστο, ενώ οι μικρές ανατροπές και τα ξεσπάσματα κυλούν σαν φάρμακο στις φλέβες του σημερινού αναγνώστη. Και επειδή ανέφερα το συγκεκριμένο διήγημα, το οποίο ξεχωρίζω από τη συλλογή, ας πω και ότι το τέλος είναι τόσο απρόβλεπτο, που προκαλεί κάποιον θαυμασμό. Δεν θα μαρτυρήσω περισσότερα, όμως. Ο 19ος αιώνας είναι πάντα εδώ για εμάς.
