Σάββατο βράδυ, στο εμβληματικό θέατρο του Λυκαβηττού. Ο Θεσσαλονικιός μουσικός παραγωγός Beats Pliz (Φώτης Γεωργιάδης) απέχει μια ανάσα από το να παρουσιάσει ζωντανά σε έξι χιλιάδες κόσμο τον ραπ δίσκο για το οποίο μιλάνε όλοι οι φίλοι του είδους (και όχι μόνο) τους τελευταίους μήνες. Ο Beats Pliz είναι ο ιθύνων νους πίσω από το πρώτο ελληνικό συμφωνικό ραπ άλμπουμ, Arte Povera, και ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ το συναίσθημά του μόλις ανάβουν για πρώτη φορά οι οθόνες στη σκηνή.
Είναι σχεδόν εννέα και η πολυαναμενόμενη συναυλία ξεκινάει με τη προβολή του ντοκιμαντέρ Arte Povera, ένα behind-the-scenes χρονικό όλου αυτού του πρωτόγνωρου μουσικού ταξιδιού. Ο κόσμος έχει ήδη γεμίσει το θέατρο και ο Φώτης έχει κάνει το όνειρό του πραγματικότητα: αυτό που κάποτε χαρακτήριζε ουτοπικό και αδύνατο, δεν είναι πια. Μια ορχήστρα, μια χορωδία και φυσικά όλοι οι ράπερ που «πάτησαν» στα beats του ετοιμάζονται να ανέβουν στη σκηνή και να μας προσφέρουν ένα θέαμα που θα θυμόμαστε για καιρό.
Ο Φώτης εμπνεύστηκε, κατέγραψε και σκηνοθέτησε λεπτό προς λεπτό τη διαδικασία των ηχογραφήσεων, τον τρόπο με τον οποίο γεφύρωσε τη χιπ χοπ με την κλασική μουσική και την ολοκλήρωση του Arte Povera, που πλέον χαρακτηρίζεται ιστορική στιγμή για την εγχώρια ραπ σκηνή. Όσοι παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στον χώρο ξέρουν πολύ καλά τι φέρνει αυτός ο παραγωγός στον τραπέζι. Τα γούστα μπορεί να διαφέρουν, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ποιότητα της δουλειάς του. Για αυτό και δίπλα του έχει τους δυνατότερους. Εθισμός, ΛΕΞ, Σαντάμ, Μικρός Κλέφτης, VLOSPA, Bloody Hawk, Dani Gambino, WANG και Hawk βρέθηκαν για πρώτη (και μάλλον τελευταία) φορά στο ίδιο χιπ χοπ πρότζεκτ και απέδειξαν τον λόγο που περιμένουμε όλο και περισσότερα από το ραπ στην Ελλάδα.
Για να φτάσει στο λάιβ του Σαββάτου, ο Beats Pliz πέρασε από στούντιο σε Πράγα, Σόφια και Βουδαπέστη για να ηχογραφήσει τα όργανα και τη χορωδία που αποτέλεσαν το μέρος της κλασικής μουσικής του Arte Povera. Για μήνες βρισκόταν κλεισμένος στο σπίτι και έγραφε τις μελωδίες και τις συνθέσεις. Κομμάτι προς κομμμάτι είναι όλα δικά του. Μόλις τα τελείωσε τα μοίρασε με μαεστρία στους αγαπημένους του ράπερ, που τα απογείωσαν με τους στίχους τους. «Όλα αυτά τα έχεις κάνει εσύ; Ε, είσαι άρρωστος», ακούγεται να του λέει ο Σαντάμ στο ντοκιμαντέρ, και όλο το θέατρο γελάει.
Στην ταινία του, μιλάει αναλυτικά για την αφοσίωση ή καλύτερα την εμμονή του με αυτή τη δουλειά. «Κάθε κομμάτι αυτού του δίσκου κοστίζει όσο ένα ολόκληρό ραπ άλμπουμ», λέει και αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα δεν μοιάζει παράλογο. Το πιάνο και το βιολί πρωταγωνιστούν στις παραγωγές και η αλήθεια είναι πως ακούγοντας τα κομμάτια ζωντανά αισθάνεσαι ανατριχίλα. Τα έγχορδα και τα πνευστά δεν μπορούν να μη σε μαγέψουν. Το καταλαβαίνω και από τους γύρω, δεν μιλάει σχεδόν κανείς.
Σκηνογραφικά όλα είναι τρομερά μελετημένα. Η ορχήστρα και η χορωδία φοράνε balaclava, όπως και η σοπράνο στο κέντρο της σκηνής. Η φωνή της είναι καθηλωτική και άκρως γοητευτική, ενώ η άριστη ποιότητα ήχου βοηθάει στο να μετατραπεί το λάιβ σε εμπειρία. Στο background εναλλάσσονται βίντεο με 3D σχέδια και στιγμιότυπα από το πιάνο που βρίσκεται στο πλάι και παίζει «μόνο του», προφανώς με κάποιο ειδικό πρόγραμμα. Το video art του σόου είναι πολύ δυνατό, αλλά δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο, άλλωστε ο Beats Pliz έχει γράψει χιλιόμετρα στη σκηνοθεσία βίντεοκλιπ.
Το λάιβ ανοίγει με τον Αθηναίο ράπερ Εθισμό και οι περισσότεροι γνωρίζουν το κομμάτι του, Recital, απ’ έξω. Λάθος, οι περισσότεροι γνωρίζουν ολόκληρο το δίσκο απ’ έξω. Οι καλλιτέχνες διαδέχονται ο ένας τον άλλο και η ενέργεια στο πλήθος είναι ασύλληπτη. Ο Φώτης κάνει σύντομα περάσματα από τη σκηνή, φαίνεται απλά να παρακολουθεί όλο αυτό που του συμβαίνει. Η σκυτάλη περνάει από τον Μικρό Κλέφτη και το κομμάτι Mitropolis στον Dani και το Η πόλη του ατόφιου κακού, και εγώ μετράω αντίστροφα για να ακούσω το κομμάτι του Bloody. Αν και δεν είναι ο αγαπημένος μου, σε αυτό το πρότζεκτ ταίριαξε τρομερά. Το ίδιο και ο VLOSPA, στον οποίο ανήκει ίσως το πιο μελωδικό κομμάτι του άλμπουμ. Ο στίχος του «Πρώτη θέση, κομμένα φρένα, ν’ αποδείξω, τίποτα σε κανέναν, είναι παρανοϊκό, μόνος μου σε μαραθώνιο», είναι και αυτός που το πλήθος τραγούδησε πιο ηχηρά.
Αυτό που μου αρέσει και παρατηρώ όλο το βράδυ είναι τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος αφουγκράζεται ό,τι συμβαίνει στη σκηνή. Υπάρχει σεβασμός και κάτι διαφορετικό στο κλίμα από ό,τι επικρατεί συνήθως στα ραπ λάιβ. Η ένταση δεν λείπει, αλλά εδώ δεν εκφράζεται με βία. Τελευταίος εμφανίζεται ο ΛΕΞ. Ήρεμη δύναμη, σε σχέση με τους προηγούμενους, ακριβώς όπως ταιριάζει στη μουσική του. Η συμμετοχή του στον δίσκο είναι ένα storytelling κομμάτι που φωτογραφίζει πολλά νεαρά ζευγάρια στην Ελλάδα του σήμερα. Κατάθλιψη, αγκαλιές, ταξίδια, κρίσεις, ό,τι περνάνε, τα χωράει όλα στο ραπ του. Με μια φράση, «Τίποτα συγκλονιστικό, άλλη μία ιστορία, ένα αγόρι και ένα κορίτσι που ζουν στην Ελλάδα το ’23».
Το κομμάτι τελείωνει και ο ΛΕΞ κλείνει το λάιβ παροτρύνοντας τον κόσμο να μιλάει – «Πάντα να μιλάτε, για ό,τι σας απασχολεί να μιλάτε παιδιά», λέει και έχει δίπλα του τον Beats Pliz, που διατηρεί μέχρι τελευταία στιγμή τη σιωπή του. Ο κόσμος τον χειροκροτεί για ώρα, όπως τους ηθοποιούς στο σανίδι, και εκείνος υποκλίνεται ταπεινά, ξέροντας μέσα του πως αυτό που κατάφερε είναι μάλλον σπουδαίο. Έδωσε τα πάντα και τα πήρε πίσω με το παραπάνω. Εύχομαι εις το επανιδείν, και σε τέτοιους ανθρώπους που τιμούν αυτό που πραγματικά είναι η rap – rhythm and poetry.