Πάνε χρόνια που έχω κόψει την τηλεόραση. Και το ραδιόφωνο. Όχι πως δεν θέλω πια να βλέπω και να ακούω «πράγματα». Απλώς ο «αέρας», τηλεοπτικός ή ραδιοφωνικός, είναι πλέον τόσο ακριβός, που πρέπει να συμμορφώνεται απόλυτα με τις απαιτήσεις του μέσου όρου, για να χρηματοδοτείται από τη διαφήμιση. Και αυτός ο μέσος όρος ασκεί τόσο τυραννική επιρροή στο περιεχόμενο των μίντια, που πλέον δεν με αφορά.
Παρακολουθώ όμως δεκάδες κανάλια στο YouTube. Και ταυτόχρονα άλλα τόσα podcasts. Ένα από αυτά, εκλεπτυσμένο και ευγενές, με τίτλο που θα έκανε κάθε συνεπή υπερασπιστή της woke κουλτούρας να βγάλει σπυράκια, αποτελεί μία από τις αγαπημένες μου εβδομαδιαίες απολαύσεις. Λέγεται The Art of Manliness. Η τέχνη του να είσαι άντρας. Ή «του ανδρισμού», αν ο όρος δεν σας ξενίζει.
Πρόσφατα, καλεσμένος σε αυτό το podcast που ασχολείται με τα πάντα αλλά υπό το πρίσμα ενός άντρα παλαιάς κοπής (ξέρετε, αυτοί που ξυρίζονται ακόμη με ξυράφι και ανοίγουν τις πόρτες στις κυρίες) ήταν ένας τύπος που λέγεται Τζεφ Γκούντριτς. Ο Τζεφ, που λέτε, είχε φτάσει στο σημείο μηδέν, κάπου εκεί γύρω στα πενήντα του. Φορτωμένος με περιττά μπαγκάζια (κάποια ψυχολογικά, κάποια με τη μορφή ατόφιου λίπους), αποξενωμένος από τους ανθρώπους που νόμιζε ότι τον αγαπούν, βυθισμένος στο τέλμα της ανεργίας και της βαθιάς μελαγχολίας, βίωνε στο έπακρο αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν «κρίση μέσης ηλικίας» (ίσως, συνειδητοποιώντας κιόλας ότι τα πενήντα δεν είναι «μέση ηλικία», γιατί λίγοι από μας θα φτάσουν τα εκατό).
Και ξαφνικά, εμφανίστηκε στη ζωή του ο σωτήρας. Όχι με τη μορφή ενός οράματος ή μιας επιφοίτησης, μέσα από ένα σύννεφο ή μια φλεγόμενη βάτο, αλλά με την πεζή, πεζότατη απόφαση να πάρει επιτέλους τον σκύλο που πάντοτε επιθυμούσε: ένα ουγγαρέζικο Βίζλα, που βάφτισε Duder.
Spoiler alert: ναι, αυτή η απλή προσθήκη σε μια ρημαγμένη ζωή που είχε κλειδώσει συγκρουσιακή πορεία με τον πάτο του βαρελιού τού άλλαξε τη ζωή. Τον ανάγκασε να βγαίνει μεγάλες βόλτες. Μοναχικές, μεγάλες βόλτες όπου, σταδιακά, απέκτησε επιτέλους την εποπτεία της «μεγάλης εικόνας» για τη ζωή του. Όπου μπόρεσε να βάλει σε μια τάξη τους φόβους και τις επιθυμίες του. Όπου κατάφερε να διαλογιστεί περπατώντας και να διαχωρίσει τα σημαντικά από τα επουσιώδη. Τον υποχρέωσε να αναλάβει μια δέσμευση. Μια δέσμευση αυστηρά τακτική και απαράκαμπτη. Του δίδαξε την ευμετάβλητη δυναμική ανάμεσα σε μια σχέση θεράποντος και κυρίου. Αλλά, το πιο σημαντικό, του ενέπνευσε την ανάγκη να αγαπάς και να σε αγαπούν.
Φυσικά, μόλις ο Τζεφ ξέφυγε από τον βάλτο της κατάθλιψης, σκέφτηκε ότι αυτή ήταν μια σπουδαία επιχειρηματική ευκαιρία. Έγραψε ένα βιβλίο, έστησε ένα site, βγήκε στην αγορά των ομιλιών, διεκδίκησε τα πέντε λεπτά φήμης που του αναλογούν. Κυρίως, όμως, έγινε ξανά άνθρωπος. Χάρη
σε έναν σκύλο.
Αυτά δηλαδή που λέμε, χρόνια τώρα εμείς οι σκυλάδες, αλλά δεν μας έκοψε να το κάνουμε μπίζνα… Παρ’ όλα αυτά, αν μιλάτε καλά τα αγγλικά, ακούστε το podcast (The Art of Manliness. Επεισόδιο 16/10/23) με καλεσμένο τον Τζεφ. Είναι ένας χαρισματικός συνομιλητής. Ας είναι καλά ο Duder.