«Στην έναρξη του αγώνα έπιασα ένα κολιέ με το όνομα της κορούλας μου και είπα μέσα μου ότι θα φτάσω μέχρι τον τερματισμό ό,τι και να γίνει. Οταν ήρθε η πρώτη δυσκολία, μου ήρθε αμέσως στο μυαλό μια εικόνα: Εκείνη να με περιμένει με τον άνδρα μου στο τέλος. Είπα ότι θα πάω όπως πρέπει για να τους πάρω μια αγκαλιά στο τέλος. Αυτή η τεράστια δύναμη με οδηγούσε συνέχεια». Τα λόγια της τριανταπεντάχρονης Γκλόριας Πριβιλέτζιο, που πριν από δυο μέρες κέρδισε τις εντυπώσεις τερματίζοντας 3η στον 40ό Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθηνών, μια διετία μετά τη νίκη της το 2021, δεν μπορούν παρά να προκαλέσουν συγκίνηση.
Το ίδιο και τα στιγμιότυπα από τα τελευταία μέτρα του αγώνα. Σε αυτά η Γκλόρια φαίνεται να υψώνει τη γροθιά της ξανά και ξανά πριν μπει σε ένα Παναθηναϊκό στάδιο γεμάτο κόσμο που φωνάζει το όνομά της. Οσοι γνωρίζουν ότι επέστρεψε ύστερα από μια παύση κατά την οποία έδωσε ζωή στη 15μηνών τώρα κόρη της, την εμψυχώνουν λέγοντάς της πως εκείνη την περιμένει στον τερματισμό.
«Ο παλμός της διαδρομής, με τον κόσμο στο Καλλιμάρμαρο ήταν φανταστικός. Δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο όσο φέτος. Ενιωθα ότι όλοι τρέχουν μαζί μου. Μου έδωσαν πάρα πολύ κουράγιο και δύναμη», λέει.
Η γέννηση της κόρης της ήταν ένα γεγονός που όπως αναφέρει, τη γέμισε πάρα πολύ. «Είχα αποφασίσει από την αρχή της εγκυμοσύνης μου ότι θα προσπαθήσω να συνεχίσω οπότε δεν σταμάτησα την άσκηση ούτε κατά την πορεία της», αναφέρει χαρακτηριστικά. Η αλήθεια είναι ότι επανήλθε γρήγορα σε αγωνιστικούς ρυθμούς. «Ο χρόνος είναι περιορισμένος πια, αλλά το χαιρόμαστε πάρα πολύ. Οι προτεραιότητες βέβαια αλλάζουν. Τώρα η οικογένεια έρχεται πρώτη».
Τη ρωτάω εάν η εγκυμοσύνη επηρεάζει την προσέγγιση χορηγών και αναφέρομαι στο γεγονός πως η γυναίκα συχνά καλείται να αποδείξει εκ νέου στην κοινωνία τις δυνατότητές της. «Θεωρώ πως ισχύει σε αρκετές δουλειές. Πολύς κόσμος είναι επιφυλακτικός να πιστέψει ότι θα δώσεις ξανά το 100%, ότι θα είσαι το ίδιο παραγωγική και αποτελεσματική».
Συνεχίζει, λέγοντας ότι ο έξτρα ρόλος που αναλαμβάνει μία γυναίκα δεν σημαίνει ότι θα την εμποδίσει από τον στόχο της. Αντίθετα, η Γκλόρια Πριβιλέτζιο θεωρεί πως αν είναι αποφασισμένη θα τα καταφέρει και μάλιστα πολύ καλά. «Μια γυναίκα που μπήκε και σε αυτόν τον ρόλο είναι και πιο ολοκληρωμένη. Πρέπει να τις στηρίζουμε τις μητέρες σε όποιο έργο θέλουν να ακολουθήσουν και όχι να είμαστε επιφυλακτικοί». Είναι, βέβαια, αισιόδοξη ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. «Εχω δει και ξένες αθλήτριες που μάχονται ενάντια στην προκατάληψη ότι μια γυναίκα μετά τη γέννηση του παιδιού της δεν είναι το ίδιο δυνατή. Μπορεί το ίδιο και καλύτερα». Μάλιστα, εξηγεί πως φέτος δούλεψε πιο σωστά, αφού ήταν ακόμη πιο τυπική στα ωράρια που έπρεπε να ακολουθήσει.
Η Γκλόρια ασχολείται από μικρή με τον αθλητισμό. Οφείλει το ιταλικό της επίθετο στον πατέρα της, ο οποίος πάντως είναι γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη. Παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε ως κολυμβήτρια, το 2016 έκανε τη μετάβαση στον μαραθώνιο και γνώρισε τον προπονητή της.
«Στα αθλήματα μεγάλων αποστάσεων περνάς πάρα πολύ χρόνο με τον εαυτό σου. Είναι μοναχικά, πρέπει να έχεις καλή ψυχολογία, να σου αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνεις, να αφιερώνεις χρόνο και να είσαι πειθαρχημένος. Θέλει μεγάλες προπονήσεις. Πρέπει να είσαι στρατιώτης, να κάνεις κάθε μέρα αρκετά χιλιόμετρα». Η ψυχολογία, σύμφωνα με την Γκλόρια είναι αυτή που σε κρατάει όταν έρθει η κούραση, μαζί φυσικά με τον ρόλο που παίζει η καλή προπόνηση. Πρόκειται για ένα κομμάτι το οποίο εξακολουθεί να δουλεύει έπειτα από χρόνια, με τη συμβολή αθλητικού ψυχολόγου.
«Στο εξωτερικό είναι ένα κομμάτι της προπόνησής σου. Τα παιδιά από μικρά, από 16-17 ετών, κάνουν αθλητική ψυχολογία. Θεωρώ ότι όπως κάνουμε μια αθλητική μάλαξη, την αποθεραπεία μας ή μια σωστή διατροφή, πρέπει να κάνουμε και αυτό, γιατί αυτό θα μας κάνει να ξεχωρίσουμε. Το μυαλό είναι που θα σε πάει ακόμη πιο μακριά», λέει, τονίζοντας πως στην Ελλάδα δεν είναι πολύ γνωστό το συγκεκριμένο θέμα. Στα αγωνίσματα δρομέων μεγάλης διάρκειας, ο ψυχολογικός παράγοντας είναι μάλιστα ακόμη πιο σημαντικός. «Το μυαλό σου πρέπει να είναι συγκροτημένο και το άγχος να είναι παραγωγικό και όχι να σε κόβει», σημειώνει.
Η Γκλόρια εργάζεται παράλληλα με τις προπονήσεις ως φυσιοθεραπεύτρια. «Δυστυχώς στην Ελλάδα το πρωτάθλημά μας είναι ερασιτεχνικό, οπότε δεν γίνεται να επιβιώσεις μόνο από τον αθλητισμό, πρέπει κάτι να κάνεις», λέει. Πιστεύει όμως πως εφόσον βρεθεί η χρυσή τομή και με τον κατάλληλο προγραμματισμό, μπορούν να συνδυαστούν όλα.
«Και φέτος ήμουν πολύ καλά προετοιμασμένη. Είναι πάρα πολύ δύσκολος αγώνας, θέλει σύστημα και σωστή διαχείριση. Μπορεί η κούραση της διαδρομής να μη σε αφήσει να φτάσεις στον τερματισμό», εξηγεί πριν μιλήσει για τις ιδιαιτερότητες του Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας. Σε αντίθεση με άλλους αγώνες, η διαδρομή δεν είναι πάντα σε ευθεία, κάτι που απαιτεί από τους αθλητές να προνοούν για να καλύψουν τη διαφορά που έχασαν από τις ανηφόρες.
«Ενας μαραθώνιος χρειάζεται σχεδόν πέντε μήνες προετοιμασίας. Εχεις λοιπόν στο τέλος μια ανακούφιση. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, είναι και ένα σκαλοπάτι για τον επόμενο στόχο σου», λέει. Ο αγώνας αυτός της έδειξε πως έφτασε στις δυνατότητες που είχε πριν την εγκυμοσύνη. «Είδα ότι μπορώ να αντεπεξέλθω και σε δυσκολίες, οπότε χαίρομαι και ξέρω ότι για τον επόμενο στόχο θα τρέχει η παλιά Γκλόρια, ότι έχω φτάσει στο 100% μου», αναφέρει.
Ποια λέξη θα χαρακτήριζε λοιπόν καλύτερα αυτό που βιώνει ένας αθλητής όταν ύστερα από πολύμηνη σκληρή δουλειά, φτάνει επιτέλους στη γραμμή του τερματισμού; «Είναι μια γιορτή», λέει και χαμογελά. Το στάδιο, ο κόσμος, η επιβράβευση, οι άνθρωποί σου. Μια κανονική γιορτή».