«Πώς να συγκριθεί το Borough Market με τη λαϊκή των Εξαρχείων;» – Ιούνιος 2021, πρώτα τεύχη του ανανεωμένου «Κ» και η δημοσιογράφος Ζωή Δημητρίου πηγαίνει βόλτα στη λαϊκή αγορά της Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια. Δύο και κάτι χρόνια μετά, αλλόκοτες συμπτώσεις μάς φέρνουν στο 550 και στο Παγκράτι. Η ίδια θυμάται απίστευτα ζωντανά αυτή τη βόλτα και διηγείται με χαμόγελο τα όσα ευχάριστα έζησαν μαζί με τον φωτογράφο Βαγγέλη Ζαβό. «Ξέρεις, δεν έτυχε να πάω ποτέ». Σοκάρεται. «Και τι περιμένεις;» Εβδομάδες μετά, Σάββατο πρωί, πέφτω στην ανάγκη της πιο φασέικης λαϊκής της χώρας, εκεί όπου οι πάγκοι με τα λουλούδια ξεπερνούν αριθμητικά τους πάγκους με τα ψάρια. Στη λίστα έχω γραμμένα μισό κιλό γαύρο, πέντε ξινόμηλα και κουνουπίδι. Αλήθεια, από πότε οι λαϊκές πουλούν αβοκάντο και μηλολωτούς;
Παιδικά παιχνίδια – Η photo editor του περιοδικού, Ιωάννα Χρονοπούλου, προτείνει ένα φωτογραφικό παιχνίδι για τη στήλη και μου λέει να βγάζω φωτογραφίες με μια κάμερα μιας χρήσης. Πλάκα θα έχει. Μάλλον. Εκείνη το χαίρεται πιο πολύ από μένα. Εγώ κολυμπάω στην άγνοια.
Το χαμόγελο της κ. Δήμητρας – Στέκομαι με την κάμερα στην επίπεδη κούρμπα της Καλλιδρομίου, εκεί στην Μπενάκη. Ο φακός μου δεν πιάνει την πωλήτρια της Σχεδίας, ο κόσμος την καταπίνει με τα βήματα, πάνω-κάτω η Καλλιδρομίου. Το μάτι της όμως με εντοπίζει. «Φωτογραφίες έβγαζες; / Ναι, δοκίμασα να βγάλω μία, αλλά δεν σας πήρε ο φακός. / Και γιατί δεν με πήρε; Εγώ δεν αξίζω να φωτογραφηθώ;». Α; «Θέλετε να σας τραβήξω τώρα μια φωτογραφία, όπως είστε; / Φυσικά και να με βγάλεις, να την έχω. / Δεν το έχω ξανακάνει, λογικά θα βγει χάλια. / Όπως βγει. Και θα μου τη φέρεις το άλλο Σάββατο, να τα πούμε και λίγο». Το χαμόγελό της, πιο γλυκό και από γινωμένο πορτοκάλι. «Να έρχεσαι να τα λέμε. / Πετράλωνα μένω. / Δεν έχεις δικαιολογία. Εδώ θα είμαι όλα τα Σάββατα του Νοεμβρίου. Εντάξει;» Της το υπόσχομαι και πάω να ψωνίσω. Επτά ευρώ στο πορτοφόλι.
Αστικές αλχημείες – Στη Στουρνάρη λαμβάνει χώρα μια πορεία διαμαρτυρίας για τον τεμαχισμό των 72 δέντρων της πλατείας Εξαρχείων για τον σταθμό του μετρό. Πεντακόσια δώδεκα χιλιόμετρα βόρεια, το κλείσιμο μιας λωρίδας στην –ζωτική για την κυκλοφορία της Θεσσαλονίκης– Περιφερειακή Οδό για την κατασκευή του Flyover δίνει στην καθημερινότητα της πόλης έναν νέο τίτλο: «Μια ζωή ταλαιπωρία». Λένε πως οι πόλεις αλλάζουν για τη βελτίωση της ζωής των πολιτών τους, αλλά αναρωτιέμαι πραγματικά: Οι πολίτες λαμβάνονται καθόλου υπόψη για τις αλλαγές που συντελούνται στις πόλεις; Υπάρχουν μελέτες για το προσωρινό «ξεβόλεμα» και την αντιμετώπιση των προβλημάτων που αναμενόμενα θα προκύψουν (κυκλοφοριακός φόρτος, περιβάλλον, οικονομία); Ή μήπως μιλάμε για πόλεις με αόρατους πολίτες;