«Λοιπόν, τι περιμένουμε/ γεννιόμαστε–πεθαίνουμε/ ζητάς κι εγώ τι άλλο να σου δώσω;» – Τι άλλο να δώσει και ο Πασχάλης Τερζής από το ηχείο ενός περιπτέρου στην πλατεία Καραϊσκάκη; Ένας περαστικός με προσπερνάει με σκυμμένο το κεφάλι, το γοργό του βήμα φέρνει σε καμπουριασμένο ρομπότ. «Παλιόκαιρος, γ**ώ». Είναι ο τρόπος του να καλωσορίσει τη νόρμα του χειμώνα. Ένας μεθυσμένος θα πάρει σβάρνα με τις ζάντες του τζιπ του το κράσπεδο που χωρίζει τις ράγες του τραμ από την άσφαλτο. Αφίξεις-αναχωρήσεις αναβοσβήνουν στην οθόνη, αλλά με τέτοιο κύμα ποιος θα έρθει, ποιος θα φύγει. Τριάντα λεπτά ξοδεύονται στο μεράκλωμα του περιπτερά. Μόνος του είναι, ό,τι θέλει κάνει.
Δύο παρά το ξημέρωμα. Τρία αγκυροβολημένα πλοία, δύο εργάτες στη στάση της πλατείας, κύματα στη θάλασσα και η φωνή του Τερζή. Λανθιμικό κάδρο δεν το λες, δεν έχει μια Έμα Στόουν να κάνει τον Πειραιά να φαίνεται πιο κουλ απ ό,τι ήδη είναι. Αυτή είναι όμως η δύναμη της ακτής. Σε παρακινεί να κάνεις ό,τι θέλεις. Αν μπορεί ο Λάνθιμος, μπορεί και ο περιπτεράς. Εγώ διστάζω.
«Μα τον Όσιρι και μα τον Άπι, κοίταξέ με, κοίταξέ με στα μάτια. Έχεις μεταμορφωθεί σε αγριογούρουνο. Nαι, σε ένα αγριογούρουνο». Άλλοτε θα βάζαμε την ταινία στο DVD ή θα την αναζητούσαμε στο YouTube, θα πιάναμε μια γωνία στον καναπέ και για μιάμιση ώρα θα επαναλαμβάναμε τις ατάκες από τους 12 Άθλους του Αστερίξ. Ωστόσο, η δύναμη του μεταμεσονύχτιου σινεμά ώθησε περίπου 200 άτομα –ανάμεσά τους και πολλά παιδιά που δεν άνοιξαν το στόμα τους ούτε για χασμουρητό– να αψηφήσουν την κούραση της εβδομάδας και να κινήσουν ως το Σινεάκ, προκειμένου να δουν στη μεγάλη οθόνη τον Αστερίξ και τον Οβελίξ να ζητούν ένα πιστοποιητικό Α38, να σκαρφαλώνουν στον γέροντα του βουνού, να τα βάζουν με δρομείς, ακοντιστές, παλαιστές και ταβερνιάρηδες και να μοιράζονται τη μέγιστη σοφία: δεν ορίζεται απόλαυση και ηδονή χωρίς αγριογούρουνο.
«Έλα, άνοιξη, έλα, μην περιμένεις έξω/ Θα βγούμε έξω να κάνουμε έρωτα/ Ω, άνοιξη, δεσποινίς, τραγουδούσαμε το τραγούδι και ο ήλιος έπεφτε πάνω μας». Αντιθέτως, τα φώτα της σκηνής ήταν αυτά που έπεφταν πάνω μας. Τα χέρια ήταν πιασμένα. Ιδρωμένα από το χοροπηδητό των προηγούμενων τραγουδιών. «Κάντε έναν κύκλο», παρότρυνε η Κατερίνα Παβλένκο, η frontman του electro-folk συγκροτήματος Go_A, που εκπροσώπησε την Ουκρανία στη Eurovision του 2020 και του 2021. Δεν θα ξεκινούσε αν δεν ερχόμασταν κοντά ο ένας με τον άλλον. Έμοιαζε με ένα ασυνήθιστο είδος γιορτής. Πρώτα, ένα λεπτό σιγής για την επέτειο της γενοκτονίας του Χολοντομόρ (1932-33). Ύστερα, ο γιουροβιζιονικός ήχος που χειμωνιάτικα αναστάτωσε πνεύματα. Έπειτα, τέκνο ήχοι ανακατεμένοι με παραδοσιακά όργανα. Και τέλος, συρτάκια, αγκαλιές με αγνώστους, ξανά Eurovision και μια τρανή απόδειξη πως δεν χρειάζεται να γνωρίζεις μια γλώσσα για να αναγνωρίσεις πως η καλή μουσική υπερνικάει κάθε εμπόδιο.