«Μέσα στη δεκαετία που είμαι ηθοποιός, έχω δουλέψει παράλληλα σε ταβέρνα, έχω κάνει υποδοχή, έχω υπάρξει τηλεφωνήτρια. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να τα ξανακάνω όλα αυτά, αν ως ηθοποιός δεν βρίσκω το πλαίσιο να υπάρχω σε συνθήκες σεβασμού, καλής διάθεσης και δημιουργικότητας. Θέλω να είμαι σ’ αυτή τη δουλειά μόνο όταν το εδώ και τώρα της με καλύπτει», μου λέει η Νατάσα Εξηνταβελώνη, η οποία εξωτερικά μοιάζει άνετη, αλλά μέσα της φαίνεται να φλέγεται. Ο λόγος της είναι στέρεος, ξεκάθαρος, ευγενής. Με μια πρώτη ματιά δείχνει ένας άνθρωπος μετρημένος, ξέρει τι της γίνεται.
«Με πετυχαίνεις σε μια φάση που δουλεύω υπερβολικά. Εντατικές πρόβες στο θέατρο, πολύωρα γυρίσματα στην τηλεόραση. Βρίσκομαι σε δουλειές που με ευχαριστούν, αλλά προσπαθώ να βρίσκω τις ισορροπίες μου και να θυμίζω στον εαυτό μου ότι η δουλειά δεν είναι το παν στη ζωή. Είναι σημαντικό να επιτρέπεις στον εαυτό σου να αναπνέει. Ξέρεις, ζούμε σε μια κοινωνία που σου λέει ότι το σωστό είναι να δουλεύεις πολύ. Παρατηρώ ότι αυτό δεν λειτουργεί σ’ εμένα. Κυρίως όσον αφορά το κομμάτι της αφοσίωσης που θέλω να δίνω και στις προσωπικές μου σχέσεις. Η περίοδος που ζω τώρα δεν μπορεί να κρατήσει για άλλον έναν χρόνο. Νιώθω την ανάγκη να αποτραβηχτώ. Δεν θα μου επιτρέψω να ξεχάσω πώς είναι να βρίσκεσαι κοντά στους ανθρώπους σου και κοντά στη φύση. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αγαπώ τη δουλειά μου. Είναι, απλώς, ένας άλλος τρόπος να δίνεσαι στα πράγματα. Ίσως φταίνε και οι φίλοι μου που σκέφτομαι έτσι, γιατί είναι Περιστεριώτες!»
Της ζητώ να επεκταθεί λίγο περισσότερο. Τι σημαίνει αυτό; «Μεγάλωσα στο Περιστέρι κι από εκεί είναι οι περισσότεροι φίλοι μου, αυτοί με τους οποίους μιλάμε την ίδια γλώσσα. Από τη φύση της η δουλειά μας σου ζητά να της δοθείς ολοκληρωτικά. Δεν θα την κάνεις καλά αυτή τη δουλειά αν δεν της χαρίσεις τον εαυτό σου εκατό τοις εκατό. Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη είναι απαραίτητο να αναζητάς κι ένα κομμάτι προσγείωσης. Εγώ αυτό το βρίσκω στους κοντινούς μου ανθρώπους, που δεν είναι ηθοποιοί. Είναι οι μόνοι που μπορούν να με επαναφέρουν». Τα ταξίδια, λέει, είναι επίσης βοηθητικά όταν θέλει να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της. Ταξιδεύει για να αλλάξει, όχι μέρος, αλλά ιδέες. «Το ζήτημα είναι να μετακινείσαι στη ζωή, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πρόσφατα έκανα μια τρομερά αναζωογονητική εξόρμηση στο Μεξικό και έμαθα πολλά. Τις φορές που μου επιτρέπεται να πάρω απόσταση από τη δουλειά μου, συνειδητοποιώ ότι δεν σκέφτηκα ποτέ να την εγκαταλείψω».
Η ωραιότερη σκηνή θεάτρου
Σε λίγες μέρες θα ανέβει στη σκηνή ως Μάσα σε μία από τις πιο πολυαναμενόμενες παραστάσεις της χρονιάς, τον Γλάρο του Άντον Τσέχοφ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Καραντζάς στο θέατρο Προσκήνιο. «Θυμήθηκα το θέατρο που θέλω να κάνω. Θυμήθηκα γιατί έγινα ηθοποιός. Για να μελετώ τέτοια αριστουργηματικά κείμενα και να συνεργάζομαι με τόσο ταλαντούχους καλλιτέχνες. Υπάρχει μια σκηνή στο τέλος που νομίζω ότι είναι η ωραιότερη σκηνή θεάτρου που έχω δει στη ζωή μου. Αγαπώ πολύ αυτό το έργο του Τσέχοφ και ζηλεύω μ’ έναν τρόπο τους ήρωές του, γιατί, ενώ βάλλονται από παντού, βρίσκουν τη δύναμη να βγουν από τον μικρόκοσμό τους και να μιλήσουν για τα “μεγάλα” της ζωής. Νιώθω ότι σήμερα τους περισσότερους μας ορίζουν πολλές φορές τα “μικρά”. Δεν δίνουμε εύκολα χώρο στις μεγάλες αναζητήσεις. Αυτό το έργο σε καλεί από μόνο του να ανοιχτείς στα μεγάλα συναισθήματα. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει μέτριος τρόπος για να το προσεγγίσεις. Για μένα, αυτή η παράσταση είναι ένα μάθημα για το πώς να ανοιγόμαστε στις μεγάλες αξίες με τις οποίες πρέπει να πορευόμαστε ως άνθρωποι». Τι σημαίνει για την ίδια «καλή παράσταση»; «Μια παράσταση που σου αποκαλύπτει κάτι. Που σε μετακινεί».
Την ίδια στιγμή την παρακολουθούμε στον τηλεοπτικό Παράδεισο των κυριών, που προβάλλεται με επιτυχία για δεύτερη σεζόν στον Alpha. «Συνειδητοποιώ πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε τόσο ταλαντούχους ανθρώπους και πιστεύω ότι στην ελληνική τηλεόραση μπορούν να γίνουν υπέροχα πράγματα, αρκεί να δίνεται η απαραίτητη εμπιστοσύνη σ’ αυτούς που μπορούν να τα κάνουν πράξη».
Ηθοποιός σημαίνει followers;
Η Νατάσα είναι από τις ηθοποιούς που χαίρουν δημοφιλίας και στο Instagram, μετρώντας πάνω από ενενήντα χιλιάδες ακολούθους. Αναρωτιέμαι αν ηθοποιός σήμερα σημαίνει followers κι αν τελικά στα κάστινγκ δεν μετράει τόσο το ταλέντο ενός καλλιτέχνη, όσο η δυναμική του στα σόσιαλ μίντια. «Προσωπικά, δεν έχω νιώσει ποτέ ότι παίρνω μια δουλειά για τους followers που έχω στο Instagram, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αμφισβητώ τις σχετικές καταγγελίες που έχουν γίνει από συναδέλφους. Δεν πιστεύω ότι ένας ηθοποιός που είναι δημοφιλής στα σόσιαλ έχει απαραίτητα και τη δύναμη να γεμίσει ένα θέατρο. Πολλοί από τους ακολούθους μου είμαι σίγουρη ότι δεν θα έρθουν ποτέ να με δουν στο θέατρο. Δεν τους ενδιαφέρει. Αυτό που πιστεύω είναι ότι με τη σωστή διαχείριση τα σόσιαλ μπορούν να είναι ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο στην προώθηση της δουλειάς σου».
Τη ρωτάω αν έχει παρατηρήσει αλλαγές στο θέατρο στη μετά MeToo εποχή, λαμβάνοντας υπόψη και ότι η παράσταση όπου ετοιμάζεται να πρωταγωνιστήσει χαρακτηρίζεται ως μια «επίσκεψη στα σωθικά του θεάτρου». «Το MeToo ήταν κέρδος για τη δουλειά μας. Παρατηρώ ότι έγιναν θετικές μετακινήσεις αναφορικά με κάποιες άσχημες συμπεριφορές, από την άλλη κάποιες συμπεριφορές αισθάνομαι να είναι και λίγο φορεμένες. Πολλοί αναγκάζονται να μετακινηθούν, το κάνουν σαν να προσποιούνται, αλλά κάτι είναι κι αυτό».
Νιώθει ότι πάσχει από το σύνδρομο της καλής μαθήτριας, ένα χαρακτηριστικό που προσπαθεί να αμβλύνει, όπως μου λέει, μέσω της δουλειάς της. «Ήμουν “φυτό” στο σχολείο και το φέρω ακόμα αυτό το χαρακτηριστικό, με την έννοια ότι θέλω να ικανοποιώ τους άλλους στο έπακρο ως προς τον τρόπο που δουλεύω και την απόδοσή μου. Ήθελα πάντα να εργάζομαι πολύ τακτοποιημένα κι αυτό πολλές φορές στερούσε κάτι από την ερμηνεία μου. Δεν ήμουν ελεύθερη να εκτεθώ. Από την άλλη, πάντα λειτουργούσε μέσα μου ένα ένστικτο. Τη δουλειά μου την προσεγγίζω περισσότερο ενστικτωδώς και λιγότερο με γνώμονα μια τεχνική». Θεωρεί ότι από την καθημερινότητά μας λείπει πολύ η ευαισθησία και η ευγένεια. «Θα ήθελα να ζούμε με περισσότερη τρυφερότητα», λέει. «Δεν αρκεί να είμαστε τρυφεροί μόνο ως προς τον εαυτό μας, αλλά και ως προς τους άλλους. Είμαστε η γενιά της ψυχοθεραπείας, αλλά δεν φτάνει μόνο η στροφή προς τον εαυτό μας. Χρειάζεται και το ψυχικό άνοιγμα προς τους άλλους». Με αποχαιρετά χαμογελαστή, με τη φωνή της να μαρτυρά ότι βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο. Αν κάτι πιστεύει ότι δεν θα φθαρεί ποτέ μέσα της, είναι η τάση της να κάνει τα πράγματα να ανθίζουν.
ΙΝFO
Ο Γλάρος του Άντον Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, ανεβαίνει στο θέατρο Προσκήνιο (Καπνοκοπτηρίου 8, Αθήνα, 210-8256838) από τις 15/12. Προπώληση: more.com.
O β΄ κύκλος της σειράς Ο παράδεισος των κυριών προβάλλεται στον Alpha.