Το Χόλιγουντ –και οι φιλοζωικές μας ονειροφαντασίες– τα θέλουν κάπως έτσι: Κόκκινο κουτί με κορδέλα κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Παιδική ανυπομονησία και πονηρά χαμόγελα. Το κουτί ανοίγει και από μέσα πετιέται ένα χαριτωμένο κουτάβι! Αγκαλιές, ενθουσιασμός, χαρά και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Χρειάστηκαν δεκαετίες για να ξεφύγουμε από αυτή την παραπλανητική φαντασίωση. Ακόμα και στον κινηματογράφο, η πίεση της PETA και οι οδηγίες των παραγωγών έχουν εξοβελίσει πλέον αυτές τις σκηνές από τις ταινίες «για όλη την οικογένεια». Η απόκτηση ενός ζώου συντροφιάς απαιτεί ένα συμβόλαιο· και δεν έχει σημασία αν είναι άγραφο. Εχει διάρκεια 10, 15, ίσως και παραπάνω χρόνια και κάθε χρόνο γίνεται ακόμα πιο απαιτητικό. Γιατί ο ενθουσιασμός υποχωρεί, οι υποχρεώσεις αυξάνονται και μαζί τα προβλήματα όσο τα ζώα μας μεγαλώνουν – όπως ακριβώς κι εμείς δηλαδή.
Όχι, δεν έχουμε κατακτήσει ακόμη το επίπεδο όπου αυτά όλα είναι αυτονόητα. Ακόμη πιστεύουμε ότι τα κατοικίδια είναι προχωρημένα παιχνίδια για παιδιά. Οι φίλοι μου έχουν πάρει όλοι κατοικίδια στις οικογένειές τους – κάποιοι παρά τις έντονες επιφυλάξεις μου (όταν με ρώτησαν). Όταν τα παιδιά τους πέρασαν στην εφηβεία, τα ζώα έμειναν παρακαταθήκη στους ίδιους, ακόμα κι αν τα παιδιά εξακολούθησαν να μένουν στο ίδιο σπίτι. Δεν λέω ότι αυτό είναι κατ’ ανάγκην κακό. Λέω μόνο ότι είναι κάτι που πρέπει να περιμένετε. Θα συμβεί και σε εσάς.
Από την άλλη, οι –ας τις πούμε– «μονογονεϊκές οικογένειες» θέλουν πολύ προσεκτικό προγραμματισμό. Και logistics. Σήμερα, αν χρειαστεί να αφήσεις το ζώο σου σε έναν υπεύθυνο, προσωρινό κηδεμόνα, θα πρέπει να ξέρεις ότι θα σου κοστίσει 15, ίσως και 20 ευρώ την ημέρα. Αν ταξιδεύεις συχνά για τη δουλειά σου, μιλάμε για ένα καθόλου ευκαταφρόνητο μπάτζετ.
Παρά την τοξική υπερέκθεση και τα λαϊκά δικαστήρια των social media, ένας ψύχραιμος απολογισμός της χρονιάς, που κλείνει με το πολύ δυσάρεστο και ακόμη ανεξιχνίαστο περιστατικό της Αράχωβας, είναι μάλλον θετικός. Η συρροή των εθελοντών για τη σωτηρία των ζώων από τις πυρκαγιές, η ενεργοποίηση των κτηνιάτρων, οι περαστικοί κάτω από το μπαλκόνι μου που μαζεύουν –όλοι!– τις ακαθαρσίες, ακόμα και οι κουβέντες που κάνω με φίλους οι οποίοι ασχολούνται με το εμπόριο και μου λένε πως ο κόσμος έχει επιστρέψει στην αγορά ποιοτικής τροφής –όσο πανάκριβη κι αν έχει γίνει–, μας επιτρέπουν να αισιοδοξούμε.
Από τη νέα χρονιά, όμως, αν πρέπει να τηρήσουμε το έθιμο και να αναλάβουμε μια νέα δέσμευση, ας είναι αυτή: κάθε σκέψη για απόκτηση κατοικίδιου, που απαιτεί προσωπική φροντίδα και έξοδα κανονικού μέλους της οικογένειας, ας περνάει, ξανά και ξανά, από τη βάσανο της λογικής. Καλός ο ενθουσιασμός και οι εύκολες υποσχέσεις, αλλά ξεθυμαίνουν γρήγορα.
Και κάτι τελευταίο: Ασφαλίστε τα ζώα σας. Δεν υπάρχει, αυτή τη στιγμή, καλύτερη αναλογία σχέσης κόστους και απόδοσης. Άσε που είναι βέβαιο ότι θα την αξιοποιήσετε, τουλάχιστον μία φορά στη διάρκεια της συμβίωσης με το κατοικίδιό σας.