Το σπίτι μου είναι: Η θαλπωρή μου.
Το σημείο που απολαμβάνω: Κάθε γωνιά, ανάλογα με την ώρα της ημέρας, την εποχή και το φως.
Από το σπίτι μου δεν λείπει ποτέ: Μουσική. Συνήθως από δίσκους του πατέρα μου, στο πικάπ της μητέρας μου.
Μπορεί κανείς να καταλάβει ότι ζω εδώ: Από τις βίντατζ συσκευές που συλλέγω.
Το οίκημα που στεγάζει το σπίτι μου: Μια κλασική αστική πολυκατοικία των ’50s, με ψηλοτάβανα διαμερίσματα, γύψινες διακοσμήσεις, ψαροκόκαλο παρκέ, χειροποίητη καγκελοποιία και αρτιφισιέλ επιφάνειες όψης.
Η γειτονιά μου: Η Πλατεία Καλλιγά. Ένα τετράγωνο που αρχιτέκτονες προσπάθησαν να κριθεί/ανακηρυχθεί διατηρητέο, καθώς σχεδιάστηκε υπό ένα βρετανικό αρχιτεκτονικό μοντέλο, κατά το οποίο ήταν ζητούμενα η ομοιομορφία των κτιρίων και η κατάληξη όλων των δρόμων σε πλατείες με πρασιές.
Αν δεν ζούσα εδώ: Αν ήταν εκτός Ελλάδος, πιθανότατα θα ήταν στη Λισαβόνα ή σε κάποια κωμόπολη της Ιταλίας, όπως η Λούκα ή η Ματέρα.
Στιλ στον χώρο μου δίνει: Το σκούρο γκρι χρώμα στους τοίχους, που, ενώ όλοι με τρόμαζαν ότι θα με κουράσει, μετράει ήδη έντεκα χρόνια
Διακόσμηση: Mix & Match. Το εκλεκτικό με το δανέζικο και οι minimal γραμμές με γιαγιαδίστικες νότες.
Αρχιτεκτονική: Μεταξύ Nεοκλασικισμού και Bauhaus.
Το μπαλκόνι μου: Μια μεγάλη βεράντα πάνω από μια απρόσμενη πράσινη όαση της Αθήνας.
Αγαπημένο έπιπλο: Η βίντατζ ξύλινη τηλεόραση στην είσοδο.
«Στιλ στον χώρο μου δίνει το σκούρο γκρι χρώμα στους τοίχους, που, ενώ όλοι με τρόμαζαν ότι θα με κουράσει, μετράει ήδη έντεκα χρόνια»
Γκάτζετ: Οι βιομηχανικοί ανεμιστήρες οροφής. Αποκάλυψη λειτουργικότητας και ατμόσφαιρας κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Κάτι μοντέρνο: Η salmon-terracotta κουζίνα μου και το General Electric ψυγείο.
Κάτι κιτς: H Μόνα Λίζα μου.
Κάτι παλιό: Το χρυσοποίκιλτα καδραρισμένο βασιλικό ζεύγος που βρέθηκε από τη γιαγιά Τασία, προηγούμενη ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος.
Κάτι design: H Dar καρέκλα του Eames από τη Vitra.
Κάτι με συναισθηματική αξία: Το σπίτι μου είναι γεμάτο από αντικείμενα συναισθηματικής αξίας.
Τέχνη στο σπίτι: Παπουτσίδης, Αϊδίνης, Βενιέρη, Δουλγέρης.
Το αγχολυτικό μου: Ο σωστός φωτισμός. Η μαγειρική. Η κεραμική.
Ένα σπίτι που είδα και ζήλεψα: Όλα τα νεοκλασικά διαμερίσματα με τα μαρμάρινα τζάκια και τα πανύψηλα πορτοπαράθυρα.
Με φίλους στο σπίτι: Η καλύτερή μου. Στρώσιμο τραπεζιού, μαγείρεμα, κρασί και παιχνίδια.
Καθημερινή ρουτίνα: Η μεταμεσονύκτια μαγειρική.
Βιβλίο: Οποιοδήποτε της Κατερίνας Έσσλιν.
Ταινία: Τηλεφωνήσατε ασφάλεια αμέσου δράσεως του Χίτσκοκ.
Καλλιτέχνης: Η εικαστικός Λίνα Πηγαδιώτη-Τζήμα.
Είδωλο: Η Βίβιεν Γουέστγουντ.
Φετίχ: Όλη η γκάμα του tableware. Πιάτα που φτιάχνω μόνος μου, συλλογές ποτηριών, μαχαιροπίρουνα της γιαγιάς, πετσέτες, κηροπήγια κ.λπ.
Το μέρος στο οποίο θέλω να επιστρέφω: Το Σαν Φρανσίσκο.
Πόλη στον κόσμο: Η Κοπεγχάγη, η Νέα Ορλεάνη, η Αβάνα.
Στα άμεσα σχέδιά μου: Αγρανάπαυση μυαλού και σώματος, επανεκκίνηση με νέες δημιουργικές επιρροές.
Ανήμερα των Χριστουγέννων: Με οικογένεια και φίλους. Πρωινή βόλτα στη στολισμένη Αθήνα και μετά λιχουδιές της μητρός σε ατμόσφαιρα απόλυτης σπιτικής θαλπωρής.
Ο Δημήτρης Αγιοπετρίτης- Μπογδάνος σκηνοθετεί τις παραστάσεις Andy στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, Closer στο Θέατρο Χώρα και το μιούζικαλ Into the Woods στην Εθνική Λυρική Σκηνή.
