Κάθε Κυριακή, το τελετουργικό είναι το ίδιο: Θα ξυπνήσουμε στις 8 και ο δύο ετών γιος μου θα φάει μέχρι τις 8.20, ώστε να είναι νηστικός δύο ώρες πριν το μάθημα πισίνας που είναι στις 10.20. Ο Νικόλας έχει ξεκινήσει βρεφική κολύμβηση εδώ και έναν χρόνο. Μπορεί να μην του αρέσουν όλες οι ασκήσεις που κάνουμε παρέα στο νερό, ειδικότερα το ύπτιο, αλλά πλέον δε φοβάται καθόλου και όταν κάνει μακροβούτι, η μόνη του αντίδραση είναι μια ελαφριά έκπληξη για τη μετάβαση από το στεγνό στο υγρό στοιχείο στο κεφάλι του. Με άλλα λόγια, επιτυχία!
«Η άσκηση στα παιδιά βοηθάει στην καλύτερη ανάπτυξη του μυοσκελετικού συστήματος, όπως και στην οστική πυκνότητα ώστε τα κόκαλα τους να είναι πιο γερά, και μειώνει τον κίνδυνο για παιδική παχυσαρκία, ενώ έχει θετικό αποτέλεσμα και στη διάθεση, το οποίο είναι σημαντικό για την ψυχική υγεία των νέων», λέει ο γυμναστής Στέφανος Ελευθεριάδης. Ο ίδιος διδάσκει πυγμαχία στο Athens Boxing Club, είναι παράλληλα δάσκαλος ειδικής αγωγής σε ΚΔΗΦ-ΑμεΑ (Κέντρο Διημέρευσης και Ημερήσιας Φροντίδας για Άτομα με Αναπηρία) και δουλεύει και σε κατασκηνώσεις με παιδιά τυπικής ανάπτυξης σε όλων των ειδών τα αθλήματα.
Προσθέτει, όμως, μια δυσάρεστη στατιστική: η Ελλάδα είναι πρώτη στην παιδική παχυσαρκία στην Ευρώπη. Σύμφωνα με έρευνα της ΔιαΝεοσις το 2022, το ποσοστό των παιδιών ηλικίας 4-6 ετών που είναι παχύσαρκα ή υπέρβαρα φτάνει το 20,6%, στα παιδιά ηλικίας 6 – 10 ετών ανεβαίνει στο 38,5% και στα παιδιά ηλικίας 10 – 12 ετών αγγίζει το 41,2%. Όπως θα πει κι ο Στέφανος, το CDC (Centers for Disease Control and Prevention) συμβουλεύει τους γονείς να αθλούνται τα παιδιά τους τουλάχιστον μία ώρα τη μέρα, αλλά μόλις 24% των παιδιών στην Αμερική αγγίζει αυτό το νούμερο. «Στα 4-5, μπορούν να αθλούνται για μια ώρα τη μέρα, και όταν είναι λίγο μεγαλύτερα μέχρι 2 ώρες ανάλογα το σπορ», εξηγεί.
Η λύση στο πρόβλημα
Τι μπορούμε να κάνουμε, λοιπόν, για να αγαπήσουν τα παιδιά μας την άσκηση και να προσπαθήσουμε να μειώσουμε λίγο αυτήν τη θλιβερή στατιστική; Η Νάγια είναι πολύ αθλητική και ασκείται αρκετές φορές μέσα στην εβδομάδα, κυρίως στο σπίτι μέσω βίντεο. Κάνει HIIT και γιόγκα, ενώ στο παρελθόν ήταν δρομέας. Επίσης, κάνει και πυγμαχία, όποτε προλαβαίνει. Η Νάγια είναι επίσης η μητέρα του εξάχρονου Έλιοτ, που, όπως λέει, ήταν πάντα ένα παιδί «σωματικό», σχεδόν υπερκινητικό, δεν ήταν δύσκολο να τον σηκώσεις από τον καναπέ.
«Όταν είχα την ευκαιρία (και την όρεξη, γιατί κάποιες φορές θες απλά να γυμνάζεσαι μόνος σου) το έκανα μπροστά του. Δεν τον πίεζα να συμμετάσχει, για την ακρίβεια στην αρχή δεν τον προσκαλούσα καν, του έλεγα απλά “θα βάλω να κάνω λίγη γυμναστική όσο βλέπεις Netflix, εντάξει;”. Και ούτε μία φορά δεν έκατσε να δει τηλεόραση, αντιθέτως ερχόταν πάντα και με κοίταζε ή προσπαθούσε να μιμηθεί κάποια άσκηση που έκανα ή, το πιο σύνηθες, σκαρφάλωνε πάνω μου για “να το κάνει πιο δύσκολο και να με βοηθήσει να γίνω πιο δυνατή”», λέει.
Βλέποντας το πόσο δεκτικός ήταν στην άσκηση, και αναλογιζόμενη το γεγονός ότι βαριόταν τους προπονητές που απευθύνονταν σε ενήλικο κοινό, η Νάγια έψαξε και βρήκε βίντεο με καρτούν: «Γυμναστική για παιδιά που ενσωμάτωναν διασκεδαστική αφήγηση και διαδραστικά γραφικά, ώστε να του το κάνω πιο fun. Και ξέρεις κάτι; Έπιασε», μας λέει, πριν συνεχίσει: «Είναι μερικά αθλήματα που όσο πιο μικρό ξεκινήσει το παιδί, τόσο το καλύτερο. Στην ενόργανη και τη ρυθμική μπορεί να ξεκινήσουν από 4 ή 5 ετών. Στην πυγμαχία, τους ξεκινάμε σχετικά αργά, κατά τα 11 ή 12 χρόνια», λέει ο Στέφανος, ενώ κάνει και μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση «τα παιδιά που έχουν αθληθεί από πολύ μικρή ηλικία, έχουν κατακτήσει δεξιότητες συντονισμού κινήσεων που ένα μεγαλύτερο παιδί θα δυσκολευτεί να αποκτήσει».
Ο ίδιος υπογραμμίζει τη σημασία του να βλέπουν τα παιδιά τους γονείς τους να αθλούνται, ή έστω να παρακολουθούν αθλητικά δρώμενα στην τηλεόραση. «Είναι επίσης σημαντικό να τους μάθουμε τα οφέλη της γυμναστικής και των σπορ – αλλά και να δοκιμάσουν πολλά ώστε να βρουν κάτι που τους ταιριάζει», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Η Νάγια εξηγεί ότι μέχρι τώρα ο Έλιοτ έχει περάσει από κολύμβηση, tae kwon do, αναρρίχηση, skateboard, στίβο, ποδόσφαιρο, μπάσκετ – κάποια τα βαρέθηκε, κάποια τα συνεχίζει. «Γενικά πιστεύω πως το πιο σημαντικό είναι να παρέχεις στο παιδί πολλά και διαφορετικά ερεθίσματα, να το κάνεις κομμάτι της καθημερινότητάς σου (και όχι το ανάποδο) χωρίς να του επιβάλλεις τίποτα, απλά να το αφήνεις να (σε) παρατηρεί και να του επιτρέπεις να εκδηλώνει τις προτιμήσεις του όπως εκείνο θέλει. Εξίσου σημαντικό όμως, ειδικά για τα μικρότερα παιδιά, είναι να καταλαβαίνεις πότε κάτι δεν του αρέσει και πότε απλά κουράζεται και γίνεται ανυπόμονο. Στην πρώτη περίπτωση, δε χρειάζεται να το πιέζεις, απλά το κόβεις. Στη δεύτερη, αξίζει να επιμείνεις λίγο περισσότερο, για να καταλάβει πως, για να γίνει καλύτερος στο άθλημα που του αρέσει, θα πρέπει να εξασκηθεί πολύ και συστηματικά και να μην τα παρατάει στο πρώτο εμπόδιο. Δεν είναι εύκολο, αλλά όταν το πιάνει, γυαλίζουν τα μάτια του και αυτό και μόνο αξίζει όλη την προσπάθεια», θα μας πει.
Έχω μια παιδική ανάμνηση που έρχεται στο νου μου όσο μιλάμε. Επτά ετών, στην πισίνα του σχολείου όπου φοιτούσα, να κλαίω και να οδύρομαι στη σκέψη να βουτήξω στην πισίνα. Η προπονήτρια να προσπαθεί να καθησυχάσει τη μητέρα μου, και ότι πρόκειται για ένα στάδιο. Μέχρι το τέλος της χρονιάς είχα κερδίσει ένα χάλκινο μετάλλιο στους αγώνες της τάξης μου. «Κάθε παιδί χρειάζεται και διαφορετική προσέγγιση. Το δύσκολο κομμάτι του προπονητή ή του γυμναστή είναι να βρει το κουμπί του καθενός. Κάποιο μπορεί να αποδίδει με την πίεση, με τη φωνή, σε υγιή πλαίσια, λέγοντας του “τρέξε γρήγορα”, και άλλο να παγώσει και να μην αποδώσει, και ως εκ τούτου να μη θέλει να έρχεται κιόλας στην προπόνηση», λέει. Στο τέλος της μέρας, με τη μία ή την άλλη προσέγγιση υπάρχει τρόπος να περάσουμε στα παιδιά μας το «μικρόβιο» της άσκησης – δεν είναι απλά καλό για εκείνα, είναι αναγκαίο για τη σωστή ανάπτυξή τους.