Υπάρχουν αυτού που σκέφτονται τι δώρο θα πάρουν στο ταίρι τους για του Αγίου Βαλεντίνου – και υπάρχουν και αυτοί που ακούν τον νέο δίσκο των The Smile.
Ποιοι είναι πιο χαρούμενοι δεν ξέρω, πάντως η μετεξέλιξη/παράλληλη δράση των Radiohead ανταμείβει κάθε σοβαρό μουσικόφιλο με ένα δεύτερο άλμπουμ σαφώς ανώτερο του πρώτου. Βάζω το Wall of Eyes γεμάτος περιέργεια. Στα πρώτα δύο κομμάτια ξέρω τι ακούω. Το Read the room που ακολουθεί με πιάνει αδιάβαστο. Ο βαρύς ήχος, οι πενιές της κιθάρας και τα γυρίσματα του Γιορκ έχουν ένα σκοτάδι λαϊκού τραγουδιού πίστας. Κάθε τόσο, το κομμάτι αλλάζει. Πετάει τα ρούχα του και φοράει άλλα. Λίγο παρακάτω, στο Under our pillows, o Γκρίνγουντ συνεχίζει το ηλεκτρικό υφαντό που ξεκίνησε να πλέκει στο Identikit. Παίρνει έτσι πάνω του ένα περίπλοκο ρυθμολογικά τζαζ/ροκ κομμάτι, που κάπου στα μισά αλλάζει και προς το τέλος αφήνεται σε μια παράξενη ambient, όπου αλλόκοτοι θόρυβοι και παραμορφωμένοι ήχοι της φύσης στήνουν ένα κλίμα εφιάλτη.
Ακούω αυτό το κομμάτι ξανά και ξανά – και ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πώς διάολο το έφτιαξαν, πώς οδηγήθηκαν δηλαδή σε μια τόσο πλούσια κατάθεση που μπορεί να παρομοιαστεί μόνο με πειραματική ταινία μικρού μήκους. Στη δεύτερη πλευρά, η μπάντα μαλακώνει ωραία, μέχρι να έρθει το ξέσπασμα στο 6ο λεπτό του Bending hectic. Είναι η κορύφωση. Μια στιγμή γενικής συγκίνησης. Ναι, μην αμφιβάλλετε, πρόκειται για μεγάλο δίσκο, εφάμιλλο με τις τελευταίες δουλειές των Radiohead. Αποφεύγοντας τα πολλά λόγια, τα τρία μέλη των The Smile ετοιμάζονται τώρα για μια ευρωπαϊκή περιοδεία. Τους περιμένουμε και εδώ το καλοκαίρι, στο πλαίσιο του Release festival, μαζί με τους Pulp.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠGREEN DAY – SAVIORS
Πάνε σχεδόν είκοσι χρόνια από τότε που οι Green Day ανανέωσαν το κοινό τους με το American Idiot. Σήμερα το μελωδικό πανκ και η κριτική τους προς το αμερικανικό όνειρο έχουν κάτι το παρωχημένο. Φυσικά, αν είσαι 16 (σε αυτές τις ηλικίες απευθύνονται), έχεις κάνει την τύχη σου με το Saviors και το φοράς και σε μπλουζάκι.
