Ενα βράδυ στην Αλέκα Κανελλίδου

Μια γυναίκα μόνη στο σπίτι. Κοιτάει τη βροχή που αφήνει πιτσιλιές στο τζάμι. Θυμάται έναν έρωτα, πικραμένη για την έκβασή του, αλλά συγκρατημένη (δεν κλαίει). Αυτό είναι το κλίμα στα τραγούδια της Αλέκας Κανελλίδου. Σπουδαία, αγαπημένη τραγουδίστρια, που μέσα στα χρόνια απέφυγε τα τηλεοπτικά γλέντια, τις έξυπνες κινήσεις και την πολλή συνάφεια του κόσμου, αποτελώντας μια υπόθεση για λίγους.

Βράδυ Τετάρτης, βρέθηκα σε μια από τις τρέχουσες παραστάσεις της στο Θέατρο Άλσος. Όπως έμπαινα, την πέτυχα στην είσοδο. Προφανώς, περίμενε κάποιον δικό της. Λίγα λεπτά μετά, θα ξεκινούσε το πρόγραμμα με το Πόσο γλυκά με σκοτώνεις, για να ακολουθήσει το Μόλις χθες. Ξενόφερτες μπαλάντες με κομψές ενορχηστρώσεις (στον δρόμο που χάραξε ο Χάρης Ανδρεάδης), ίχνη λαϊκότητας και μια ήπια αριστοκρατία που δεν είναι ακριβώς μπλαζέ, απλώς κρατάει αποστάσεις.

Η απουσία νέων ανθρώπων στο κοινό με προβλημάτισε κάπως. Ωστόσο, ο χώρος ήταν ταιριαστός για την παράσταση, η οποία περιλάμβανε επίσης διασκευές σε Ελένη Δήμου, Χατζιδάκι, Πρίσλεϊ, Σουγιούλ, συν κάποια κομμάτια-έκπληξη, που η Κανελλίδου αποκάλεσε «κάλαντα των ερωτευμένων». Η φράση της αυτή, σε συνδυασμό με τη μεγάλη προσέλευση, με κάνουν να πιστεύω ότι το πρόγραμμα θα συνεχίσει τουλάχιστον μέχρι Αγίου Βαλεντίνου (το αρχικό πλάνο έλεγε μέχρι 7/2). Η ερμηνεύτρια που μπήκε στα σπίτια των γονιών μας πριν από πενήντα χρόνια, τραγουδώντας «άσε με να φύγω», θα μείνει λίγο παραπάνω. Το δικαιούται! Η φωνή της στέκεται άψογα για τα 78 της χρόνια. Η δε παρουσία της στη σκηνή είναι ένα μάθημα γύρω από το πώς ένας συνεσταλμένος άνθρωπος μπορεί να ψυχαγωγεί τον κόσμο χωρίς να προδίδει τον εαυτό του.

Κάθε Τετάρτη στο Θέατρο Άλσος, Ευελπίδων 4. Εισιτήρια από 10 ευρώ. 

ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ

Future Islands – People who aren’t there anymore

Αγαπητοί Future Islands, εφόσον κρατάτε ανοιχτή την πόρτα στη μελωδία, γιατί δεν προσπαθείτε λίγο παραπάνω γι’ αυτήν; Είναι κάπως λυπηρό μια μπάντα με τόσο εκρηκτικό φρόντμαν και τόσο προσεγμένο ήχο όπως εσείς να μην μπορεί να αφήσει ένα αξιομνημόνευτο κομμάτι, παραδίδοντας εαυτόν σε synth-pop ρομαντικές μελούρες.