Δεν υπάρχει χειρότερη τιμωρία για ένα κοινωνικό πλάσμα από την απομόνωση. Τι συμβαίνει όμως όταν η απομόνωση είναι επιβεβλημένη από τις συνθήκες; Και μάλιστα διαρκεί μήνες και μήνες ατελείωτους;
Να μη χωριστούμε πάλι σε… Καραντινάκηδες και Βροντάκηδες. Ας υποθέσουμε, για την προαγωγή της συζήτησης, ότι η καραντίνα της Covid-19 ήταν ένα αναγκαίο κακό. Ας υποθέσουμε επίσης ότι μέσα στην περίοδο αυτή όλο και περισσότεροι άνθρωποι σε «αναγκαστικό, κατ’ οίκον περιορισμό» αποφάσισαν να βάλουν στο σπίτι τους έναν τετράποδο σύντροφο. Εξ όψεως φάνηκε καλή έμπνευση. Σήμερα, που τα ζώα τους είναι ενήλικα και έχουν υπερβεί προ πολλού την περίοδο της αδάπανης κοινωνικοποίησης, αποδεικνύεται ότι ήταν μια ιδέα που θα την πλήρωναν ακριβά.
Μια μεγάλη έρευνα –υπό την αιγίδα του Βασιλικού Κολεγίου Κτηνιατρικής– κατέληξε στο πόρισμα ότι όσοι απέκτησαν κουτάβια κατά την περίοδο του λοκντάουν βρίσκονται σήμερα αντιμέτωποι με προβληματικές συμπεριφορές, δυσκολία περαιτέρω εκπαίδευσης, αλλά και άρνηση αναζήτησης επαγγελματικής αρωγής. (Γιατί, για να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να είσαι ειλικρινής ως προς την αιτία του· και, όταν η αιτία είσαι εσύ
ο ίδιος, τα πράγματα περιπλέκονται.)
Στην έρευνα, ο ένας στους πέντε ιδιοκτήτες σκύλου ανέφερε έως και οκτώ συνολικά συμπεριφορικά προβλήματα. Μεταξύ τους και επαγγελματίες, όπως ένας έμπειρος εκτροφέας λαμπραντόρ από το Σάουθπορτ, που δεν περίμενε ποτέ ότι κάποια από τα σκυλιά του θα εμφάνιζαν σοβαρό άγχος αποχωρισμού, ανυπάκουη συμπεριφορά στη βόλτα και επιθετικότητα απέναντι σε άλλα ζώα. «Για να είμαι ειλικρινής, όμως, δεν περίμενα ούτε ένα λοκντάουν όταν υποδεχόμουν τα δύο νέα κουτάβια μου, τη Σκάουτ και τη Χάρπερ, στο σπίτι» συμπλήρωσε.
Και αυτό φαίνεται να ισχύει σε αδρές γραμμές για όλα τα κουτάβια που αγοράστηκαν το 2020. Μέσα σε ένα δείγμα χιλίων ερωτηθέντων, οι 970 επιβεβαίωσαν τουλάχιστον μία περίπτωση προβληματικής συμπεριφοράς. Και ο ένας στους τέσσερις ανάμεσά τους παραδέχτηκε ότι αυτή η προβληματική συμπεριφορά ήταν η ανεξέλεγκτη επιθετικότητα.
Υποθέτω εύκολα ότι, αν το πρόβλημα είναι τόσο οξύ στη Βρετανία, μάλλον δεν θα είναι ηπιότερο στη χώρα μας. Από προσωπικές μαρτυρίες έχω καταλάβει πως πολλοί όψιμοι «σκυλάδες» έχουν… σκυλομετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που αγόρασαν σκύλο για τις μοναχικές ώρες στο σπίτι αντί για μια τηλεόραση 75 ιντσών ή ένα Playstation. Και αυτό κάνει ακόμα πιο αδήριτη την ανάγκη για τρία πράγματα:
Την καταγραφή των ζώων, ώστε η εγκατάλειψη με την οποία μάλλον φλερτάρουν αρκετοί να μην είναι επιλογή (ή, τουλάχιστον, ατιμώρητη πράξη).
Τη μείωση της φορολογίας στις κτηνιατρικές υπηρεσίες, ώστε η αναζήτηση επαγγελματικής βοήθειας να είναι προσιτή.
Και, τέλος, αυτό που λέμε είκοσι χρόνια τώρα. Αν αποφασίσεις να πάρεις σκύλο, πρώτα κάνε μια λίστα με τους λόγους για τους οποίους δεν μπορείς να τον κρατήσεις. Αν κατόπιν δεν μπορείς να τους διαγράψεις όλους −όλους όμως−, βρες μια άλλη λύση για τη μοναξιά.