Βαδίζετε μαζί με το «πρόσωπο», χέρι χέρι, σε ένα στενό δρομάκι ανάμεσα σε μικρά σπίτια με αυλές. Τις αισθήσεις σας ηλεκτρίζουν χρώματα και αρώματα από τις υπέροχες ανοιξιάτικες ανθοφορίες. Όλα είναι μαγεμένα. Κόβει ένα λουλούδι από τα μυριάδες που δραπετεύουν μέσα από τα κάγκελα και βουβά σας το προσφέρει. Πρόκειται για μια απλή χειρονομία, που όμως απογειώνει το συναίσθημα και καταγράφει ανεξίτηλα τη στιγμή στη μνήμη σας. Δεν χρειάζεται να επεκταθώ, ακόμα και οι ψυχρόαιμοι αντιλαμβάνονται πως το να προσφέρεις λουλούδια είναι μια συμβολική κίνηση που ξεκλειδώνει καρδιές. Πάνω σε τούτη την αλήθεια στήθηκε από νωρίς και σταδιακά γιγαντώθηκε ένα πολιτισμικό και −αναπόφευκτα− εμπορικό οικοδόμημα. Μέχρι πριν από μερικές γενιές, που τα ήθη της αγροτικής κοινωνίας όριζαν τις ζωές μας, διατηρούσαμε στενή σχέση με τα φυτά και τα άνθη τους. Τα περισσότερα ανάμεσά τους σήμαιναν κάτι και μιλούσαν στην ψυχή μας, ενώ μπορούσαν εύκολα να μεταδώσουν μηνύματα. Δεν ήταν βεβαίως κοινή για όλους η γλώσσα συνεννόησης σχετικά με τη χρήση τους, οι κώδικες διαφοροποιούνταν ανάλογα με την εποχή και τις αντιλήψεις της.
Το σύμβολο του έρωτα
Ας δούμε τι συμβαίνει με τον «βασιλιά των λουλουδιών», το ρόδο, για να πάρουμε μια ιδέα. Στην αρχαιότητα λατρεύτηκε ως σύμβολο του έρωτα, καθώς φύτρωσε πρώτη φορά στην αμμουδιά της Κύπρου, όπου πάτησε το πόδι της η αναδυθείσα Αφροδίτη. Θεωρήθηκε, όχι αβάσιμα σύμφωνα με την αρωματοθεραπεία, πως διαθέτει τη δύναμη να ξυπνά τον πόθο, ενώ στη ρωμαϊκή εποχή αποτελούσε συστατικό των φίλτρων που παρασκεύαζαν οι μάγισσες για να «δένουν» τους εραστές. Οι πρώτοι χριστιανοί το απέρριψαν, καθώς συνδεόταν με τον παρακμιακό τρόπο ζωής μιας παραπαίουσας αυτοκρατορίας, λίγους αιώνες αργότερα πάντως η Παναγία είχε αποκτήσει το προσωνύμιο Rosa Mystica και οι πιστοί έραιναν τα εικονίσματά της με τριαντάφυλλα που συμβόλιζαν την αγνότητα. Ο πουριτανισμός της βικτωριανής Αγγλίας άφησε βαριά κληρονομιά στο χρώμα και στον αριθμό των τριαντάφυλλων που απαρτίζουν ένα μπουκέτο. Σημαντικός ήταν κάποτε και ο τρόπος που το κρατά κανείς· εκείνη την εποχή, βλέπετε, αποτελούσε ταμπού να φανερώνεις ανοιχτά το τι νιώθεις. Αντιπαρέρχομαι αυτά που αφορούν τη ρομαντική γλώσσα της συγκάλυψης, λίγους πια φαντάζομαι αφορά σήμερα, αν φυσικά δεν κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια.
Στην αρχαιότητα, το ρόδο λατρεύτηκε ως σύμβολο του έρωτα, καθώς φύτρωσε πρώτη φορά στην αμμουδιά της Κύπρου, όπου πάτησε το πόδι της η αναδυθείσα Αφροδίτη.
Γαρίφαλα ή τουλίπες;
Ας έρθουμε λοιπόν στο τώρα και στη μεγάλη γκάμα επιλογών που προσφέρουν τα ανθοπωλεία σε όποιον θέλει να εκδηλώσει τα συναισθήματά του. Τα κόκκινα και τα ρόδινα τριαντάφυλλα κάνουν ακόμη μια χαρά τη δουλειά τους, παρότι ασφαλώς εγείρονται εύλογες αντιρρήσεις σχετικά με την πρωτοτυπία τους. Αν διαθέτουν μεγάλα αγκάθια, υποδηλώνουν, φαντάζομαι, πως είμαστε πρόθυμοι να ταλαιπωρηθούμε αμοιβαίως, ψυχικά και σαρκικά. Τα γαρίφαλα παραμένουν σταθερή αξία, παρά τη ρετσινιά που κουβαλάνε από την εδώ και δεκαετίες κατάχρησή τους στα μπουζουκομάγαζα. Οι τουλίπες, κίτρινες, κόκκινες και (για goth καταστάσεις) μαύρες, φωνάζουν πως ο κομιστής τους απολαμβάνει την αναπόδραστη ανισορροπία στην οποία περιήλθε. Γιατί όχι και μαργαρίτες, που υπογραμμίζουν την αφοσίωσή μας. Αυτές άλλωστε μαδάγαμε μικροί για να επιβεβαιωθούμε, οι ανθοδέτες όμως επιμένουν πως πρέπει να συνδυάζονται με παιώνιες ή ίριδες, μη ζητάτε να σας εξηγήσω το γιατί. Υπάρχουν και οι νάρκισσοι, γι’ αυτούς προτείνω να βάζουν από έναν στα μαλλιά οι πάσχοντες από την ομώνυμη συναισθηματική διαταραχή, θα τους στολίζει με την ομορφιά του και ταυτόχρονα θα μας προειδοποιεί για τα μελλοντικά μας παθήματα. Και για όσους θεωρούμε τα κομμένα λουλούδια νεκρά φύση εν τη αγνοία της, υπάρχει κάτι να προσφέρουμε; Γλαστρικά ασφαλώς, σαν κάποια από τις ορχιδέες, έρωτα (δίκταμο) λόγω ονόματος, καυτερή πιπεριά ευλόγως και, για να μην ξεχνιόμαστε, την τοξική νεραγκούλα. Για κάποια από αυτά θα χρειαστεί να περιμένουμε λίγες εβδομάδες ακόμα, η αρετή πάντως της υπομονής, έπαθα και ξέρω, αποτελεί σωτήριο σύμμαχο για τους ερωτοχτυπημένους.