Είδα τις προάλλες μια περίεργη ταινία – όπως περίεργες είναι όλες οι ταινίες του Λικ Μπεσόν. Ένα παιδί, φυλακισμένο για χρόνια ολόκληρα στο κλουβί με τα σκυλιά του πατέρα του, όλα προοριζόμενα για κυνομαχίες, αναπτύσσει μια σχεδόν τηλεπαθητική σχέση με αυτά. Λίγα χρόνια αργότερα, τα δεκάδες σκυλιά που εκτρέφει σε ένα μισοερειπωμένο κτίριο επικοινωνούν μαζί του χωρίς εντολές, χωρίς εκπαίδευση, σαν να ήταν ένας σύγχρονος Μόγλης που διείσδυσε στον κόσμο τους αντί να τα υποδεχτεί εκείνος στον δικό του.
Η ταινία ονομάζεται Dogman. Θα έπρεπε να λέγεται Dogma (δόγμα), γιατί αφηγείται μια μορφή επιστημονικά ατεκμηρίωτης Πίστης που πόρρω απέχει από την πραγματικότητα. Η συμβιωτική σχέση που έχουμε αναπτύξει με τα σκυλιά μας και που εκτείνεται περί τα 11.000 χρόνια πίσω στο παρελθόν, από το τέλος της Εποχής των Παγετώνων, είναι ακριβώς αντίθετη.
Ο λύκος που αργότερα εξελίχθηκε σε σκύλο μάς πλησίασε γιατί είχε κάτι να ανταλλάξει μαζί μας: επιφυλακή αντί τροφής, ιχνηλασία αντί προστασίας, ασφάλεια αντί ασφαλείας, καθώς ο λύκος αναλαμβάνει πρόθυμα τη νυχτερινή σκοπιά, όταν ο ανθρώπινός σύντροφός του κοιμάται στις σπηλιές του, γύρω από τη φωτιά και ο άνθρωπος ανταποδίδει με την οξυμμένη ευφυΐα του, τα εργαλεία του, τη θηρευτική του στρατηγική. Σήμερα, σπάνια θα χρειαστούμε κάτι από όλα αυτά. Τότε, λοιπόν, γιατί εξακολουθούμε να αγαπάμε τα σκυλιά μας;
Για μένα, η αγάπη του σκύλου είναι ένα παζλ, φτιαγμένο από τα κομμάτια της σιωπηλής κατανόησης και της αστείρευτης χαράς. Είναι μια απαλή, υγρή μύτη και μια αεικίνητη ουρά που χτυπάει ρυθμικά στο πάτωμα σε ρυθμούς καθαρής ευτυχίας μόνο και μόνο επειδή είσαι εκεί. Είναι η γαλήνια συντροφιά που δεν απαιτεί και η άγρια πίστη που θα αντισταθεί γενναία μόνο για να ξαπλώσει δίπλα σου.
Η σκυλίσια αγάπη είναι το γέλιο που πηγάζει αυθόρμητα όταν τα πόδια κυνηγούν τις σκιές στο χώμα και η ηρεμία που απλώνεται όταν ένα γούνινο κεφάλι ακουμπάει στα πόδια σου και τα μάτια του κλείνουν με εμπιστοσύνη σε μια συνομολογούμενη σιγή.
Είναι η καθημερινή περιπέτεια της εξερεύνησης του κόσμου, αυτού του ίδιου κόσμου που εσύ βρίσκεις πληκτικό και συνηθισμένο, μέσα από μια ψυχή που αναγνωρίζει τη μαγεία στη ρουτίνα και μεταμορφώνει κάθε βόλτα σε μια νέα αποστολή και κάθε οσμή σε μια συναρπαστική ιστορία.
Τα σκυλιά μας τα αγαπάμε γιατί είναι τόσο διαφορετικά. Γιατί ανακλούν τον καλύτερο εαυτό μας και ανακαλούν τις πραγματικές χαρές της ζωής: το παιχνίδι, την ανάπαυση και τη συντροφιά. Γιατί όχι μόνο βρίσκουν την ευτυχία έξω από τα πράγματα και μέσα στην απλή πράξη του «είναι», αλλά έχουν και τη μεγαλοθυμία να μοιράζονται αυτή την ανακάλυψη μαζί μας.
Κι όμως. Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι τόσο σπουδαίο, όσο η επίγνωση πως, σε αυτό το ταξίδι δίπλα τους, η αγάπη του σκύλου δεν έχει να κάνει με τη στοργή που δεχόμαστε. Έχει να κάνει με αυτό που εμείς γινόμαστε ανταποδίδοντάς την.