«Έκανα κρυοσυντήρηση ωαρίων»
Εύα 43 ετών, κειμενογράφος
Η σκέψη που δεν με άφηνε να ηρεμήσω μετά το τέλος της μεγάλης μου σχέσης ήταν ότι δεν είχα αρκετό χρόνο για να κάνω παιδί. Ήμουν 38 ετών όταν χώρισα με τον Φ. κι ενώ είχα κουραστεί και εγώ η ίδια από τη ρουτίνα μας, θεωρούσα ότι πλέον ήμουν πολύ μεγάλη για να προλάβω να γνωρίσω κάποιον, να μου ταιριάξει, να του ταιριάξω, να θέλουμε και οι δύο να κάνουμε οικογένεια και τελικά να κάνουμε. Θεωρούσα ότι ήταν αδύνατον να συμβεί, ότι δεν βγαίνουν τα μαθηματικά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κλαίω και να θρηνώ την πρώην σχέση μου, να αποτυγχάνω σε οτιδήποτε καινούργιο και να εναποθέτω τις ελπίδες μου σε μια πιθανή επανασύνδεση. Κοινώς προχωρούσα με την όπισθεν. Όταν μου πρότεινε μια φίλη να κρυοσυντηρήσω τα ωάριά μου, μπας και χαλαρώσω, μου ακούστηκε σαν λύση απόγνωσης και η αλήθεια είναι ότι από απόγνωση πήγα και το έκανα. Σήμερα βέβαια, θεωρώ ότι ήταν η πιο δυναμική ενέργεια της ζωής μου. Μετά τη διαδικασία, με τη δικλίδα ότι έχω παγώσει τον χρόνο, το βάρος μειώθηκε. Ένιωσα ότι κέρδισα ζωές στο Σούπερ Μάριο, ότι έχω χρόνο να βγω, να φλερτάρω, να χαζολογήσω, να κάνω απερισκεψίες, να ζήσω σαν χωρισμένη, ρε αδερφέ, και σε καμιά διετία το ξανασυζητάμε.
«Έχασα την αξιοπρέπειά μου»
Νίνα 30 ετών, μεταφράστρια
Είχαν περάσει εννέα μήνες κι εγώ ήμουν ακριβώς στο ίδιο σημείο, φαινόταν ακατόρθωτο να τον ξεπεράσω. Εκείνος είχε προχωρήσει στην επόμενη σχέση του, εγώ το γνώριζα, αλλά συνέχιζα να μιλάω γι’ αυτόν σαν να τα έχουμε ή σαν να πιστεύω ότι θα είμαστε ξανά μαζί. Οι φίλοι μου άρχισαν να μου λένε ότι «το έχω χάσει» και ότι θα έπρεπε να δω κάποιον ειδικό. Αντ’ αυτού, εγώ στράφηκα πάλι σε εκείνον. Άρχισα να τον ενοχλώ μέσα στη νύχτα, να τον ρωτάω αν με αγαπάει, να τον περιμένω κάτω από το σπίτι του και να κλαίω και να οδύρομαι. Δεν μου το έκανε εύκολο γιατί, αντί να με βρίσει, με ανεχόταν. Όχι επειδή με ήθελε ούτε επειδή με λυπόταν. Απλώς έθρεφα τον εγωισμό του.
Αν ήταν στο χέρι του, ίσως ακόμη να ήμουν εκεί να συνεχίζω αυτές τις τοξικές επαφές οίκτου. Ένα από τα βράδια που πέρασα σπίτι του, έψαξα το κινητό του και διάβασα όλες τις συνομιλίες με την κοπέλα του. Είδα τα αστεία τους, τα παρατσούκλια τους, τους τσακωμούς τους. Ήμουν σε τέτοια παραφροσύνη, που μου είχαν φανεί χαριτωμένοι οι δυο τους. Ο παραλογισμός τελείωσε μια μέρα που φτάσαμε να χαστουκίζουμε ο ένας τον άλλο. Μακάρι να είχε συμβεί αυτό που θεώρησα οριστικό τέλος λίγο νωρίτερα ή να είχα θεωρήσει οριστικό τέλος κάποια άλλη απρέπεια. Δεν συνιστώ τη μέθοδό μου, αλλά οφείλω να πω ότι έκτοτε δεν θέλησα ποτέ ξανά να κοιτάξω πίσω. Ούτε καν από περιέργεια.
«Ταξίδεψα μόνος»
Πέτρος 46 ετών, τραπεζικός
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν η ζωή μου προχωράει, εκείνο τον διαπεραστικό, αιφνιδιαστικό πόνο που ένιωσα τη μέρα που ανακάλυψα ότι η τότε μέλλουσα γυναίκα μου έχει παράλληλη σχέση με τον γυμναστή της, δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Το διάστημα που ακολούθησε μετά την ανακάλυψη είναι θολό. Πήγαινα και ερχόμουν σαν φάντασμα. Εκείνη έκλαιγε και με παρακαλούσε να μη χωρίσουμε, εγώ αισθανόμουν ανήμπορος. Με κοιτούσα στον καθρέφτη και το μόνο που έβλεπα ήταν ένας ατσούμπαλος καραφλός που νικήθηκε από έναν μυώδη γυμναστή. Ήμουν έτοιμος να κάνω ότι δεν έγινε τίποτα και να παραμείνω στη σχέση μου. Ζήτησα έξι μήνες άδεια άνευ αποδοχών από την εταιρεία που δούλευα και αποφάσισα να ταξιδέψω μόνος. Το μόνο μου κίνητρο ήταν ότι δεν με χωρούσε ο τόπος. Έβγαλα ένα εισιτήριο για Τόκιο, έμεινα εκεί 20 μέρες. Με το τρένο πήγα και στο Κιότο, στην Οσάκα και στη Γιοκοχάμα. Στην αρχή φοβόμουν. Μετά άρχισε να με ηρεμεί η σκέψη ότι για εκείνους τους ανθρώπους δεν σήμαινα τίποτα, μου έφυγε αυτό το αίσθημα ντροπής που κουβαλούσα και η ψυχολογία μου έγινε πιο υποφερτή. Άρχισα να κοιμάμαι και να τρώω. Γύρισα στην Αθήνα, κάθισα 10 μέρες και έφυγα για Σαν Φρανσίσκο. Στην Αμερική έμεινα συνολικά δύο μήνες. Μέτρησα 90 ώρες μοναχικής οδήγησης σ’ εκείνο το αλησμόνητο road trip. Πριν γυρίσω οριστικά στην Αθήνα, πέρασα ένα διάστημα στη Νέα Υόρκη έχοντας γίνει πια άνθρωπος. Δεν ήταν οι πιο ξέγνοιαστες και χαρούμενες διακοπές της ζωής μου, συν το ότι ξόδεψα όλα τα λεφτά του παρ’ ολίγον γάμου και κάτι περισσότερο. Αλλά για εκείνο το ροκ εξάμηνο, για τα δικά μου δεδομένα, περηφανεύομαι λίγο.
«Έκοψα το κάπνισμα»
Μαρία 35 ετών, αρχιτέκτονας
Το τσιγάρο ήταν η παρηγοριά και η παρέα μου στον μεγάλο, επώδυνο χωρισμό μου με τον Λ. Κάθε που μιλούσα γι’ αυτόν, άναβα ένα τσιγάρο. Κάθε που τον σκεφτόμουν, έπρεπε επίσης να καπνίσω. Κάθε που μου ερχόταν μήνυμα, μόνο με την ιδέα ότι μπορεί να είναι αυτός, πάλι κάπνιζα. Πριν κοιμηθώ, οπωσδήποτε. Μόλις άνοιγα τα μάτια μου το πρωί και θυμόμουν ότι έχω χωρίσει, έκανα δύο-τρία τσιγάρα στη σειρά. Και φυσικά, κατά τη διάρκεια της νύχτας, που ξυπνούσα και αγρυπνούσα για κάποιες ώρες, έκανα άλλο ένα τσιγάρο ή μάλλον άλλο μισό πακέτο, για να είμαι ακριβής. Έφτασα να κάνω δύο-τρία πακέτα τη μέρα. Οπότε μετατόπισα το πρόβλημα, αντί να προσπαθώ να ξεπεράσω τον Λ., άρχισα να προσπαθώ να κόψω το τσιγάρο. Μην τα πολυλογώ, το έκανα και πέτυχε. Κάθε φορά που με έπιανε το στομάχι μου στην ιδέα του πρώην μου, μου θύμιζα ότι δεν καπνίζω πια, ότι είμαι δυνατή. Μπήκα σε ψυχολογία ολικής απεξάρτησης κι ενώ στην αρχή ένιωθα ένα ανυπεράσπιστο μυρμήγκι που δεν έχει ώμο να πιαστεί, μετά αισθάνθηκα η σούπερ γυναίκα που βγάζει από τη ζωή της οτιδήποτε τη βλάπτει. Μ’ εκείνα και με τ’ άλλα ο καιρός πέρασε, ο Λ. ξεθώριασε κι εγώ εξακολουθώ να μην καπνίζω.
«Άνοιξα μαγαζί»
Γιάννης 44 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος
Ο χωρισμός μου με την Α. με γέμισε με το αίσθημα της αποτυχίας. Η σχέση μας κράτησε τέσσερα χρόνια, μέχρι που άνοιξε την πόρτα, έφυγε και δεν καταδέχτηκε να μου ξαναμιλήσει. Για την ακρίβεια, άνοιξε την πόρτα για να φύγω εγώ, γιατί το σπίτι που ζούσαμε ήταν δικό της. Βρέθηκα σ’ ένα οικογενειακό διαμέρισμα που δεν μου άρεσε ποτέ, πάλι καλά όμως που υπήρχε κι αυτό. Έπινα πολύ, έβριζα αρκετά, της έστελνα ταπεινωτικά μηνύματα και άλλα τέτοια. Ένας φίλος μού πέταξε ένα σωσίβιο: να ανοίξουμε συνεταιρικά ένα καφέ. Όχι μόνο δεν σκέφτηκα το ρίσκο της επένδυσης, αλλά ένιωσα και ευγνωμοσύνη που κάποιος μου έδειχνε εμπιστοσύνη. Κάποιος με επέλεγε για κάτι και αυτό μου ήταν αρκετό σ’ εκείνη τη φάση για να ξαναπιστέψω σ’ εμένα. Το σχεδιάσαμε, το στήσαμε, το πήγαμε μέχρι ένα σημείο. Δουλέψαμε ατελείωτες ώρες, γνωρίσαμε εκατοντάδες ανθρώπους –από προμηθευτές μέχρι θαμώνες– και το μυαλό μου επιτέλους ξεκόλλησε. Βρήκα αλλού νόημα. Για την ιστορία, το καφέ δεν πήγε καλά – ευτυχώς, τα λεφτά μας δεν τα χάσαμε, γιατί πουλήσαμε την επιχείρηση δύο χρόνια μετά. Εγώ πάντως συνήλθα.
«Ξανάρχισα μπαλέτο»
Φανή 38 ετών, παραγωγός
Υπάρχουν κάποιες σχέσεις που σε συμπιέζουν αντί να σε εξελίσσουν, που σε οδηγούν σ’ ένα είδος αυτοπεριορισμού και σε κάνουν επικριτικό και στενόμυαλο. Μια τέτοια ήταν η σχέση μου με τον Γ. Ένα από τα πράγματα που έκοψα μαχαίρι όταν μείναμε μαζί, ήταν το μπαλέτο. Και αντί να παραδεχτώ πόσο μου λείπει, έλεγα: «Κοίτα τις μπεμπέκες στην ηλικία τους με τα ροζ καλσόν». Όταν χώρισα, μπήκα ξανά σαν βρεγμένη γάτα στην αίθουσα της σχολής μου, μετά από πενταετή αποχή. Χαμηλοβλεπούσα, μετανιωμένη και με τις κλειδώσεις μου σχεδόν να τρίζουν σαν αλάδωτη πόρτα. Κανείς δεν με έκρινε εκεί. Ούτε οι συμμαθήτριες-φίλες που άλλοτε χλεύαζα ούτε η δασκάλα μου. Με άφησαν στη γωνιά μου κρατώντας την μπάρα, να βρω τα πατήματά μου, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και τα βρήκα. Η μουσική, η κίνηση, η αίσθηση ότι ξαναέχω κάτι που είναι πολύ δικό μου και το είχα στερηθεί, και κυρίως αυτή η ελευθερία του χορού όπου όλοι οδηγούνται από το σώμα τους χωρίς κριτική και περιττές κουβέντες με βοήθησαν να ξεπεράσω εκείνο τον χωρισμό.
«Άλλαξα την εμφάνισή μου»
Σίμος 32 ετών, λογιστής
Όταν θυμάμαι την Ε., πάντα σκέφτομαι ότι χάρη σ’ αυτήν από 100 κιλά πήγα στα 80. Φαίνεται ότι, όσο κι αν μου κόστισε που την έχασα, το γεγονός ότι με είδα αδύνατο ήταν πιο σημαντικό για μένα. Τα πρώτα πέντε κιλά έφυγαν από τη στενοχώρια, γιατί δεν είχα όρεξη να βάλω μπουκιά στο στόμα μου. Μέσα στον πόνο μου, το γεγονός ότι ξεπρήστηκα και χωρούσα καλύτερα στα τζιν μου ήταν ένας ευχάριστος αντιπερισπασμός και πιάστηκα από αυτόν. Είχε κλείσει το στομάχι μου και ήταν σχετικά εύκολο να κόψω τα βραδινά delivery, οπότε τα πέντε κιλά έγιναν δέκα. Άρχισα να νιώθω σε φόρμα, γράφτηκα και σε γυμναστήριο. Από τον διάδρομο τα δέκα κιλά έγιναν είκοσι και τότε πήρα καινούργια ρούχα, γιατί δεν μου έκαναν τα παλιά. Τα νέα ρούχα ήταν πιο φασέικα, γεγονός που παρότρυνε και τον κουρέα μου να αλλάξει λίγο το κούρεμά μου, ξυρίζοντάς με γύρω γύρω και αφήνοντας μια αστεία φράντζα στα μάτια μου. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι έγινα άλλος μέσα σε λίγους μήνες και από πονεμένος εξελίχθηκα στο total make over της παρέας. Έπαψα να βιώνω ερωτική απογοήτευση, με εκτίμησα περισσότερο και μπήκα στην επόμενη σχέση με αυτοπεποίθηση.
«Έκανα όσα άρεσαν σ’ εμένα»
Ίαν 31 ετών, γραφίστας
Το πρώτο βράδυ που έμεινα μόνος μετά από οκτώ χρόνια συμβίωσης με την Κ., ήταν εφιαλτικό. Ένιωθα μέσα μου ένα κενό, σαν αυτό που σου προκαλεί η βαρύτητα όταν πέφτεις από ψηλά, χωρίς καν να έχω τη βεβαιότητα ότι θα ανοίξει το αλεξίπτωτο. Την επόμενη μέρα ξύπνησα ανακουφισμένος που ζω και δεν έχω πεθάνει. Πήγα πρώτος πρώτος στη δουλειά και έφυγα τελευταίος – πράγμα που συνέχισε να γίνεται για αρκετούς μήνες. Τα επόμενα βράδια, για να μην επαναληφθεί η αίσθηση του κενού, οργάνωσα εξόδους με τους φίλους μου, που με είχαν χάσει. Σιγά σιγά άρχισα να κάνω κάποιες μικροαλλαγές στο σπίτι. Μετακίνησα περιττά έπιπλα στην αποθήκη, το δωμάτιο που πριν ήταν το γραφείο της Κ. το έκανα γυμναστήριο αγοράζοντας με δόσεις ένα κωπηλατικό μηχάνημα. Οργάνωσα καλύτερα την κουζίνα, ώστε να μπουν τα εργαλεία μου σε ντουλάπια. Ένα βράδυ, περίπου έναν μήνα μετά, συνειδητοποίησα ότι είχε σταματήσει αυτή η εφιαλτική, αδιανόητη γκρίνια σαν διαρκές βουητό μέσα στο αυτί μου. Ότι έχω την ησυχία μου, ότι σήμερα έχω περάσει εννέα παραγωγικές ώρες στη δουλειά μου χωρίς τύψεις ότι παραμελώ κάποιον, ότι σε λίγο θα δω τον κολλητό μου που με χαλαρώνει και με κάνει να γελάω, ότι θα γυρίσω στο υπέροχο ξέστρωτο κρεβάτι μου, από το οποίο, αύριο Σάββατο, θα σηκωθώ για να πάω για μοτοκρός στη Χαλκίδα και όχι για μπάνιο στη Βουλιαγμένη.