Ακούω πολλά για την Γενιά Ζ. Ακούω πολλά επικριτικά για την επικριτική διάθεση που έχει απέναντι στην πλειοψηφία των πραγμάτων που την περιβάλλουν, για την έλλειψη πολιτικής στάσης απέναντι στα τεκταινόμενα, για τον ακτιβισμό του κινητού, για την διαρκή προσκόλληση στην οθόνη, για την έλλειψη δια ζώσης φλερτ και διάφορες άλλες «μπουμερίστικες» κατηγορίες που συνήθως αποτελούν ένα μικρό κομμάτι από την μεγάλη εικόνα που περιβάλλει αυτή την ηλικιακή ομάδα.
Θα ήθελα να καταρρίψω – στο μέτρο του εφικτού – αυτά τα στερεότυπα, επικοινωνώντας την εμπειρία από δύο άκρως πετυχημένες παραστάσεις της θεατρικής Αθήνας, οι οποίες είναι κατασκευάσματα της Γενιάς Ζ και εμπεριέχουν ένα μέρος του ψυχισμού της και του τρόπου σκέψης της.
Το συλλογικό τραύμα της Θεσσαλονίκης
Δεν την γνωρίζω, αλλά απ’ όσα διαβάζω για την ηθοποιό και σκηνοθέτιδα Νοεμή Βασιλειάδου, βλέπω πως έχουμε κοινή πατρίδα (Θεσσαλονίκη), και πως ανήκουμε στην ίδια γενιά, καθ’ ότι και εκείνη είναι στα 27. Επομένως, έχουμε βιώσει την ταλαιπωρία της κατασκευής του μετρό σε όλη μας τη ζωή και έχουμε συνηθίσει την στασιμότητα σε οτιδήποτε πηγαίνει τη Θεσσαλονίκη ένα βήμα μπροστά.
Σε συνέντευξή της στο περιοδικό «Κ» και στον Βλάση Κωστούρο, αναφέρει ότι «η ψευδαίσθηση ότι το μετρό προχωράει μοιάζει με την ψευδαίσθηση που έχουν πολλοί άνθρωποι της πόλης, κυρίως νέοι, ότι η ζωή τους μετακινείται, ενώ στην πραγματικότητα βιώνουν μια στασιμότητα που τους φθείρει. Ιδιαίτερα για τους καλλιτέχνες, αυτό είναι πολύ αληθινό. Στη Θεσσαλονίκη δεν θα βρεις τις ευκαιρίες της Αθήνας».
Αυτή την ψευδαίσθηση θίγει και το «Προσοχή: Εκτελούνται Έργα», το οποίο συνέλαβε και σκηνοθέτησε η νεαρή καλλιτέχνιδα και παίζεται στο θέατρο Ροές στον Κεραμεικό. Πέντε ηθοποιοί της ίδιας γενιάς και ένας μουσικός (Δημήτρης Γούλιος, Μαρία Καραγκιοζίδου, Βασίλης Μπόγδανος, Χάρις Σερδάρη και Σοφία Στυλιανού, με συνοδεία μουσικής από τον Γρηγόρη Λιόλιο) που έζησαν στην Θεσσαλονίκη αφήνουν πάνω στην σκηνή το τραύμα μιας ολόκληρης πόλης.
Οι ιστορίες των μετρόπληκτων γειτονιών που έχασαν την εμπορική τους δύναμη και είδαν την εγκληματικότητά τους να αυξάνεται κατακόρυφα και η θεατρική παραβολή της σημασίας του «εγκλήματος» στον σταθμό Βενιζέλου, όπως αποκαλούμε στην Θεσσαλονίκη την μετακίνηση των αρχαίων από τον σταθμό, μπλέκονται με τους καβγάδες που πυροδοτούνται από διπλοπαρκαρίσματα, κατάληψη πεζοδρομίων από τραπεζοκαθίσματα και δικυκλιστές που (πώς τολμάνε) κάνουν το λάθος να χρησιμοποιήσουν τον δρόμο.
Στη διάρκεια της παράστασης, την οποία οι συντελεστές ανακατεύουν με ορισμούς, παραστατικές κινησιολογίες, παρωδίες μαχών και άλλων θεατρικών έργων, όπως το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ, επιστρατεύουν τις προσωπικές τους ιστορίες για να επικοινωνήσουν το πώς παλεύουν με νύχια και με δόντια να παραμείνουν σε μια πόλη που δεν τους υπόσχεται κανένα μέλλον και καμία εγγύηση για την πραγματοποίηση των ονείρων τους, καθώς και για την μάχη τους να αντισταθούν στις «σειρήνες» της Αθήνας που φαντάζει μια πιο δελεαστική επιλογή, αλλά επ’ ουδενί τέλεια.
Πολιτικό θέατρο, με προβληματισμούς και παιγνιώδη σκηνοθετική γλώσσα, που δεν αφορά μόνο την γενιά για την οποία μιλάει, αλλά επικοινωνεί, ίσως καλύτερα από οποιοδήποτε κείμενο και είδηση έχει γραφτεί, το συλλογικό τραύμα που άφησε η κατασκευή του μετρό στην πόλη.
Κάτι όμορφο με αφορμή την παράδοση
Από την Θεσσαλονίκη, ας πάμε νοερά στην Θεσσαλία. Για την ακρίβεια, στις ρίζες της Κωνσταντίνας Μαρίας Σπυροπούλου ή όπως είναι γνωστή η ντραγκ περσόνα της, Destiny Poulos. Τον Νοέμβριο που μας πέρασε, το «Ρίζες ή πώς να στολίσεις τη στάμνα σου με γκλίτερ», αυτό το one-Καραγκούνα-show που παρουσίασε στο Red Jasper Cabaret Theatre γινόταν sold-out από στόμα σε στόμα και όχι άδικα. Πρόσφατα, ανακοινώθηκε πως η παράσταση θα «επιστρέψει» στο ίδιο θέατρο για άλλες τέσσερις παραστάσεις.
Η 26χρονη καλλιτέχνιδα πραγματοποίησε μεγάλη λαογραφική έρευνα στις περιοχές των Τρικάλων και του Βόλου, βρέθηκε σε ανταμώματα Σαρακατσάνων, για να συνθέσει ένα έργο σε τέσσερα μέρη, όπου συνδέει την ταυτότητα των Βλάχων, των Σαρακατσάνων και των Καραγκούνηδων με τα βιώματα που έχει ένα άτομο από τον τόπο του. Η νεαρή ντραγκ περφόρμερ επιστρατεύει τα έθιμα, την μουσική και τα κλαρίνα του τόπου της και τα συνδυάζει με τις θεατρικές της ικανότητες και λογοπαίγνια, για να αναδείξει τη σημασία του να επιτρέπεις τον εαυτό σου να ανθίζει σε κάτι όμορφο, αξιοποιώντας τις ρίζες της πατρίδας που σε διαμόρφωσε. Δεν μπορούμε να πούμε περισσότερα, καθώς η θέασή της παράστασης αποτελεί μια μοναδική εμπειρία. Θα μείνουμε μόνο στο ότι πρόκειται για ένα βαθιά προσωπικό και DIY θεατρικό περφόρμανς που απελευθερώνει.
H παράσταση «Προσοχή: Εκτελούνται Έργα» παίζεται για άλλες δύο παραστάσεις στο θέατρο Ροές στον Κεραμεικό (19 και 20 Φεβρουαρίου, Ιάκχου 16, εισιτήρια στο more.com).
H παράσταση «Ρίζες ή πώς να στολίσεις τη στάμνα σου με γκλίτερ» επιστρέφει για τέσσερις παραστάσεις στο Red Jasper Cabaret Theatre (από 21/2 και κάθε Τετάρτη, Κεφαλληνίας 18, εισιτήρια στο more.com)