Είναι αμήχανη η θέση μας όταν γράφουμε για νέους δίσκους. Πολύ συχνά, καλούμαστε να ενθουσιαστούμε με μετριότητες, να βρούμε θετικά στο αδιάφορο, να ακούσουμε προσεκτικά κάτι που δεν θα ξανακούσουμε ποτέ. To μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στο ροκ, όπου τα χασμουρητά δίνουν και παίρνουν. Ακούστε το καινούργιο άλμπουμ της νεαρής τραγουδοποιού Packs. Ακούστε επίσης το What an enormous room της Torres, η οποία, ενώ είχε ανεβάσει τον πήχη ψηλά με το Thirstier του 2021, υποκύπτει τώρα στη μετριότητα. Oι παλιές καραβάνες Sleater-Kinney στέκονται αξιοπρεπώς στη νέα τους δουλειά (ξεχωρίζω το ραδιοφωνικό Say it like you mean it), χωρίς πάντως να εντυπωσιάζουν. Σε κάτι πιο πανκ, οι ανερχόμενοι Ιρλανδοί Sprints συστήνονται με το σλόγκαν «θυμωμένη μουσική που χορεύεται».
Προσωπικά, ούτε θυμώνω ούτε χορεύω ακούγοντας το ντεμπούτο τους. Υποψιάζομαι πάντως ότι τα live τους θα έχουν παλμό. Λίγο πιο πέρα, ο J Mascis κινείται σε έναν ήχο και μια γραφή που δεν επιφυλάσσει καμία έκπληξη. Ομοίως και οι Kula Shaker. Πού το βρίσκουν τόσο κέφι; Δεν είμαστε στο 1966 για να μας ενθουσιάζουν τα παντρέματα του ροκ με την ινδική μουσική… Άλλωστε, όσοι θέλουν ωραίες κιθάρες μπορούν να πάνε στον Τζον Σκουάιρ. Ο κοινός του δίσκος με τον Λίαμ Γκάλαχερ αναμένεται την 1η Μαρτίου – και όπως φαίνεται θα ικανοποιήσει πλήρως τους νοσταλγούς χαμηλών απαιτήσεων. Τι λείπει από όλα τα παραπάνω; Μια διάθεση ρήξης και ανατροπής. Όταν ο Μπλίξα Μπάργκελντ αποχώρησε νευριασμένος από τους Bad Seeds, είπε την εξής φράση: «Δεν μπήκα στο ροκ εντ ρολ για να παίζω ροκ εντ ρολ». To αφήνω εδώ ως τροφή για σκέψη.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠBrittany Howard – What now
Neo-soul με κέφι, έντονα χρώματα και πληθωρικότητα. Η Μπρίτανι Χάουαρντ εξελίσσει το ροκ που την καθιέρωσε ως μέλος των Alabama Shakes και συγγενεύει με τους Black Pumas. Θαυμάστε την ελευθερία του Power to undo, χορέψτε με το Prove it to you, ταξιδέψτε με το Every color in blue, γενικώς απολαύστε.
