Συγκινητική η ανταπόκρισή σας στο αγαπησιάρικο άρθρο του προηγούμενου τεύχους, αλλά εσείς που με ξέρετε καλά, ξέρετε ότι δεν είναι και το ψωμοτύρι μου. Αυτό που θα σας εξιστορήσω τώρα, είναι.
Χθες το απόγευμα, στο μπάλωμα πρασίνου επί της λεωφόρου Λιοσίων που προσποιείται το πάρκο στη γειτονιά μου, έγινα μάρτυρας μιας περίεργης σκηνής. Περίεργης όχι για όλους· για όσους δεν γνωρίζουν. Στη μια γωνιά του, ένας νεαρός κρατούσε από κοντό λουρί έναν επίσης νεαρό, κάτω του ενός έτους, γερμανικό ποιμενικό. Από την άλλη, πλησίαζε ένα παιχνιδιάρικο σκυλί μαζί με την επίσης τσαχπίνικη αφεντικίνα του. Χωρίς να ρωτήσουν, έφτασαν γρήγορα σε απόσταση εμπλοκής και το άλλο σκυλί ξεκίνησε να παίζει αεροδαγκώματα με τον νεαρό Γερμανό. Το αφεντικό του έγινε έξαλλο. Δεν το εκδήλωσε με κάποιον απρεπή τρόπο, αλλά το καταλάβαινες από τα μάτια και τη γλώσσα του σώματός του. Μαζεύοντας την ψυχραιμία του, είπε στην κοπέλα: «Ξέρετε, έπρεπε να με ρωτήσετε προτού πλησιάσετε, γιατί είμαστε σε φάση εκπαίδευσης».
Τι το ήθελε; Η άμεση τιμωρία του ήταν ένα πεντάλεπτο λογύδριο, όπου η νεαρά με το πτυχίο από το πανεπιστήμιο του ίντερνετ βάλθηκε να του εξηγεί –σε τόνο αυστηρής δικαστού– το πόσο σημαντική είναι η κοινωνικοποίηση και πώς τα σκυλιά που δεν έρχονται σε επαφή με άλλα ζώα γίνονται δολοφόνοι και γιατί ο ίδιος φέρει βαρύτατες ευθύνες για τη στιγμή που ο σκύλος του θα επιτεθεί σε άλλα ζώα ή –Θεός φυλάξοι!– ακόμα και σε παιδιά που θα παίζουν αέριμνα στο πάρκο. Όλα αυτά σε ρυθμό αντιαεροπορικής ομοβροντίας από σύγχρονη φρεγάτα και με πολύ, πολύ θυμό! Σοβαρά τώρα, δεν νομίζω να έχω ξαναδεί τόσο ορμητικό λογύδριο ούτε στην τηλεόραση, όπου οι καλεσμένοι των τηλεπαραθύρων εμφανίζονται με το σπαθί ήδη τραβηγμένο από το θηκάρι του.
Είπα να παρέμβω: «Να σας πω κάτι; Η κοινωνικοποίηση είναι πολύ σημαντική στην εκπαίδευση ενός σκύλου, αλλά δεν είναι η μόνη επιδίωξη. Υπάρχει και η απευαισθητοποίηση στα εξωτερικά ερεθίσματα, η εξασφάλιση της πειθαρχίας στις εντολές, η συγκέντρωση στην κλειστή σχέση με τον χειριστή. Όλα είναι εξίσου σημαντικά και μπορεί ο άνθρωπος να δουλεύει κάποιο από αυτά τη συγκεκριμένη στιγμή. Άλλωστε, πώς θα αντιδρούσατε εσείς αν ο σκύλος του ήταν επιθετικός και δάγκωνε τον δικό σας, ακόμα και κρατημένος στο λουρί από το αφεντικό του; Μια απλή ερώτηση δεν θα αναχαίτιζε όλη αυτή την ένταση;».
Με κοίταξε με την άκρη του ματιού της προτού απαντήσει με ελαφρά περιφρόνηση: «Τι ανακατεύεστε εσείς, κύριε;» –το “κύριε” πατημένο, με στόχο να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο το ηλικιακό χάσμα ανάμεσά μας– «εσείς δεν έχετε καν σκύλο».
Κι έτσι η πραγματικότητα μου θύμισε αυτό που μερικές φορές λησμονώ: Καλή η εκπαίδευση των ζώων μας, αλλά τι να την κάνεις όταν τα παραδίδεις σε απαίδευτα αφεντικά;