Λοιπόν, ναι, βλέπω κι εγώ βιντεάκια με γάτες στο TikTok. Και τις προάλλες έπεσα πάνω σε ένα τέτοιο βίντεο, όπου ανυποψίαστες γάτες παγιδεύονται από τα αφεντικά τους, που τοποθετούν στα μουλωχτά ένα αγγούρι δίπλα τους. Η αντίδραση όλων τους είναι πανομοιότυπη: τα ανακλαστικά τους παίρνουν φωτιά και στη θέα του αγγουριού τινάζονται σαν ελατήριο. Είναι πολύ πιθανό αυτά να ζώα να μην έχουν δει ποτέ φίδι στην αστική ζωή τους. Όμως, το κληροδοτημένο ένστικτο είναι τόσο ισχυρό, που ενεργοποιείται άμεσα στη θέα ενός άγνωστου αντικειμένου, που θα μπορούσε, ίσως, να είναι ένα επικίνδυνο φίδι.
Τέτοιες σκέψεις έκανα για τα βαθιά ένστικτα που μοιραζόμαστε με το ζωικό βασίλειο, για το πόσο μοιάζουμε εμείς με τα κατοικίδιά μας (και όχι εκείνα μ’ εμάς) και ένα τέτοιο Κ9 σκόπευα να γράψω, ώσπου είδα τα σχόλια…
Ξέρετε, δα, πόσο εύκολο είναι να γίνεις σταυροφόρος του πληκτρολογίου! Τι απειλές για διακίνηση κακοποιητικού υλικού, τι κατάρες για τα αφεντικά που βασανίζουν τα ζώα τους, τι δηλώσεις συμπαράστασης με μπόλικες «ψυχούλες» και άλλα υποκοριστικά, ένα πραγματικό συνέδριο των «Ζορό των Ζώων» κάτω από μια ανάρτηση που θα μπορούσε να περάσει και απαρατήρητη αν δεν ζούσαμε στην εποχή του «Virtue signaling», της σηματοδότησης αρετής, όπου κάποιοι πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε πιο ηθικοί από τον διπλανό μας, σαν να πρόκειται για αληθινό ζήτημα επιβίωσης.
Είναι λοιπόν σωστό να στήνουμε φάρσες στα ζώα μας; Η απάντησή μου είναι ναι. Υπό μία προϋπόθεση. Η προϋπόθεση αυτή είναι να φροντίζουμε για την ασφάλεια του ζώου μας. Θα ήταν πραγματικά τραγικό αν ένα από τα γατιά που τινάζεται στη θέα του αγγουριού κατέληγε μέσα σε ένα αναμμένο τζάκι ή κάτω από το μπαλκόνι του έκτου ορόφου (ναι, υπάρχουν και τέτοια ηλίθια αφεντικά).
Πέρα από αυτό, όμως, αρκεί να παρατηρήσει κανείς τα ζώα όταν παίζουν μεταξύ τους (θα έλεγα ειδικά τις γάτες), για να διαπιστώσει ότι φάρσες, ενέδρες και απρόκλητες επιθέσεις που προκαλούν ακραίες αντιδράσεις είναι αναπόσπαστα κομμάτια του καθημερινού παιχνιδιού μεταξύ τους. Γιατί το παιχνίδι στα ζώα-θηρευτές είναι προσομοίωση του κυνηγίου, με τα ίδια τα ζώα πρωταγωνιστές και στους δύο ρόλους: του θηρευτή και του θηράματος. Είναι, χωρίς υπερβολή, ένα πραγματικό σχολείο επιβίωσης.
Και μετά την αρχική τρομάρα, που ανεβάζει τους παλμούς και λειτουργεί ως ένα καλό τεστ για τα ρεφλέξ τους, είναι εύκολο να δεις, αν δεν φοράς τις παρωπίδες του ανιαρού ηθικολόγου, ότι τα ζώα επιστρέφουν στην κανονικότητά τους, σχεδόν ακαριαία, χωρίς ψυχολογικά τραύματα ή άλλες ανεπιθύμητες παρενέργειες. Γιατί αυτός είναι ο τρόπος που μαθαίνουν να αυτοπροστατεύονται. Αυτή είναι η καθημερινή προπόνησή τους για τον κόσμο που θα αντιμετωπίσουν ως ενήλικα ζώα. Αυτή είναι η φύση τους.
Κανένα πρόβλημα λοιπόν με τις αθώες φάρσες. Τις έκανα κι εγώ, πολύ συχνά, στον δικό μου σκύλο, και το διασκεδάζαμε αφάνταστα. Και οι δύο.