Στο δημοτικό σκάρωνε τα πρώτα του στιχάκια, στην εφηβεία ξεγελούσε την εσωστρέφεια και την πλήξη του διαβάζοντας Νίκο Καββαδία και τώρα, στα 33 του, ο Σπύρος Γούλας κρατάει στα χέρια του τα Οριστικά Φαινόμενα, τη δεύτερη ποιητική του συλλογή που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις. Για την πρώτη, Τα περσινά τους βάζουν για καλά, τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή «Γιάννης Βαρβέρης» και με το Κρατικό Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα (εξ ημισείας).
Προγραμματιστής ή ποιητής;
Συνήθως δηλώνω μηχανικός υπολογιστών που εργάζεται ως προγραμματιστής. Στα πάρτι, όμως, ή στα πρώτα ραντεβού προτάσσω την ιδιότητα του ποιητή! (σ.σ. γελάει). Η ποίηση είναι το χόμπι μου, με την έννοια ότι δεν βιοπορίζομαι από αυτήν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν την παίρνω στα σοβαρά. Αντιθέτως, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι στη ζωή μου. Είναι το καταφύγιό μου, η παρηγοριά μου, ο τρόπος μου να πηγαίνω κόντρα στη φθορά και στο πέρασμα του χρόνου.
Τι φαινόμενα αναλύεις στα Οριστικά Φαινόμενα;
Τα ποιήματα αυτά μοιάζουν με αμετάκλητες αποφάσεις, τις οποίες, άπαξ και τις πάρεις, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Εξ ου και ο συγκεκριμένος τίτλος. Ήθελα να μιλήσω για τη στάση των ανθρώπων απέναντι στις προκλήσεις του καιρού τους, για τον έρωτα σαν αποξένωση, όπως και για την εικόνα του εαυτού μας ως ενός πλάσματος με πολλά κεφάλια, πολλές απόψεις δηλαδή, τις οποίες μοιραία κάποια στιγμή θα αναγκαστούμε να αποκεφαλίσουμε, για να απομείνει
η μία που θα μας επιτρέψει να προχωρήσουμε.
Ποιες εμπειρίες σου καθρεφτίζεις σε αυτά τα ποιήματα;
Σίγουρα όλες τις ερωτικές. Στο My Tinder Match, ας πούμε, γράφω για το πώς είναι να αποζητάς το σώμα του άλλου, χωρίς την ύπαρξη ερωτικού συναισθήματος. Είναι κάτι που έχω βιώσει έντονα, όπως οι περισσότεροι νέοι σήμερα. Γενικώς, δεν θέλω να γράφω ποιήματα πολύ προσωπικά, που να πετούν έξω τους αναγνώστες. Δεν με αφορά να γίνω ακαταλαβίστικος ή δυσνόητος. Θα με πείραζε να μου πει κάποιος: «Σπύρο, δεν καταλαβαίνω τίποτα απ’ όσα γράφεις». Στην πρώτη μου συλλογή, μια κυρία μού είχε σχολιάσει ότι ομφαλοσκοπώ. Αυτό με προβλημάτισε. Σκόπιμα θέλησα να γίνω όσο το δυνατόν λιγότερο αυτοαναφορικός. Με ενδιαφέρει να βλέπω τη μεγάλη εικόνα.
«Δεν θέλω να γράφω ποιήματα πολύ προσωπικά, που να πετούν έξω τους αναγνώστες. Δεν με αφορά να γίνω ακαταλαβίστικος ή δυσνόητος».
Σήμερα ο κόσμος διαβάζει ποίηση;
Δεν είναι περισσότερος ή λιγότερος ο κόσμος που διαβάζει ποίηση σε σχέση με το παρελθόν. Ανέκαθεν η ποίηση ήταν αντιδημοφιλής, παρά ταύτα εξαιρετικά χρήσιμη για όσους την έχουν ανάγκη. Η διαφορά σήμερα, στην εποχή των σόσιαλ μίντια, είναι ότι μπορεί να επικοινωνηθεί πιο άμεσα σε ένα ευρύ κοινό. Τις προάλλες κάποιος έκανε φωτογραφία προφίλ στο Facebook έναν στίχο μου από το Living her best life που λέει: «Αφήστε μας να ραγίσουμε με την ησυχία μας». Ενθουσιάστηκα. Δεν λέω ότι γράφω με σκοπό να γίνω share, με συγκινεί όμως να βλέπω έναν στίχο μου να αυτονομείται και να αποκτά μια σημασία στη ζωή κάποιου άλλου.
Κάτι που διάβασες πρόσφατα και σε ενθουσίασε;
Το Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ του Εντουάρ Λουί. Γενικά μιλώντας, με ενθουσιάζει σταθερά η ποίηση του Γιάννη Στίγκα και του Θωμά Τσαλαπάτη.
Μια προσωπικότητα που θα ήθελες να έχεις γνωρίσει;
Τον Μανόλη Αναγνωστάκη, γιατί με το έργο του σε προτρέπει να πάρεις θέση απέναντι στα πράγματα, κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό.
Κάποιος που θα ήθελες οπωσδήποτε κάποτε να διαβάσει ένα ποίημά σου;
Ο Δημήτρης Καταλειφός! Δεν τον γνωρίζω προσωπικά, αλλά έχω παρακολουθήσει πολλές παραστάσεις του και τον εκτιμώ βαθιά.
Ένας στίχος σου που χαρακτηρίζει την ψυχοσύνθεσή σου σήμερα;
«Δεν γεννιέσαι Ηρακλής, αλλά με κόπο πολύ, ίσως να απομείνεις» από το ποίημα Πολλοί Αρχηγοί, Ελάχιστοι Ινδιάνοι.
H δεύτερη ποιητική συλλογή του Σπύρου Γούλα, Οριστικά Φαινόμενα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.