Εύκολα μπερδεύεται κανείς με τον Dion. Τι ακριβώς είναι; Ζωντανός θρύλος; Ροκεντρολάς παλιάς κοπής; Ξεπεσμένος σταρ ή απλώς ένας μουσικός με τραγιάσκα; Οι πιο πολλοί τον ξέρουν από το Runaround Sue και το The wanderer, μεγάλες επιτυχίες του 1961. Όσοι σκάβουν πιο βαθιά ίσως έχουν ακούσει και τον δίσκο Born to be with you (1975), ένα χαμένο αριστούργημα σε παραγωγή Φιλ Σπέκτορ, ιδανικό για μεταμεσονύχτιες ακροάσεις. Ο ίδιος υπήρξε από τους πρώτους που εντάχθηκαν στο Rock and Roll Hall of Fame, μόλις έναν χρόνο μετά τους Μπιτλς και τον Ντίλαν. Η αλήθεια όμως είναι ότι έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη σκιά μιας σύντομης δόξας, που δεν είχε συνέχεια.
Από περιέργεια (ίσως ενδόμυχα και από μια άρνηση να γράψω για την Αριάνα Γκράντε), άκουσα το νέο του άλμπουμ. Το Girl friends κινείται σε μονοπάτια παλιομοδίτικου ροκ, με μπλουζ και do-woop προεκτάσεις. Πολλά κομμάτια ξεπερνούν σε διάρκεια τα τέσσερα λεπτά, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να τελειώνουν στα δύο. Η αισθητική του εξωφύλλου μαρτυρά ότι ο 85χρονος Dion δεν έχει ανθρώπους να τον συμβουλεύουν. Η δε παρουσία διαφορετικής τραγουδίστριας στα φωνητικά κάθε τραγουδιού δημιουργεί την αίσθηση μιας μουσικής παράστασης όπου οι επί σκηνής περνούν καλύτερα από τους αποκάτω (θα σας έχει συμβεί). Μέσα σε όλα αυτά, αναπάντητο παραμένει το ερώτημα του γιατί απόλαυσα αυτόν τον δίσκο, ακούγοντάς τον τέσσερις φορές σε μια εβδομάδα που κανονικά θα έπρεπε να διαφωνώ για τη Μαρίνα Σάττι, βρίσκοντας στα βαρετά του τραγούδια μια θαλπωρή ανάλογη με αυτή που μου προκαλούν οι παλιές ταβέρνες και τα λουσίματα στα κομμωτήρια.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠΚim Gordon – The Collective
Άγνωστη λέξη η μελωδία στο καινούργιο άλμπουμ της Κιμ Γκόρντον. Όλη η έμφαση δίνεται στον ήχο, όπου βαριά synths και παχιά, τραγανά beats αγκαλιάζουν τα γνώριμα, αισθησιακά φωνητικά της. Σκοτάδι, παραισθήσεις, βρόμικα υπόγεια της Νέας Υόρκης και μια γυναίκα που στα 70 της διατηρεί μια γνήσια αλλά και εμπορεύσιμη αλητεία.