Ηταν μοιραίο να συμβεί. Απλώς, κάποιος έπρεπε να το σκεφτεί πρώτος. Εννοείται ότι αυτός ο κάποιος θα ήταν μάλλον Αμερικανός! Ανοιξε λοιπόν, που λέτε, πρόσφατα στο Σιάτλ των ΗΠΑ η πρώτη κουζίνα για σκύλους. Που συνεργάζεται με κτηνιάτρους, διατροφολόγους και παραγωγούς, για να μαγειρεύει κάθε μέρα φρέσκες μερίδες φαγητού για τα προνομιούχα σκυλιά του πλανήτη.
Ημουν περίεργος να μάθω πόσο κοστίζει η μερίδα. Πριν επικοινωνήσω μαζί τους, έβαλα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου για το ποσό. Δεν έπεσα πολύ έξω: «Αν και η απάντηση είναι πολύ παραμετροποιήσημη, γιατί εξαρτάται από το μέγεθος και τις ειδικές ανάγκες του σκύλου –για παράδειγμα, το υποαλλεργικό μενού είναι αρκετά ακριβότερο–, θα σας πούμε ότι για ένα σκυλί μέσου βάρους είκοσι κιλών, ενήλικο και χωρίς συγκεκριμένους διατροφικούς περιορισμούς, το μηνιαίο πλάνο μας ξεκινάει από τα 999 δολάρια. Εχουμε όμως και ετήσιο πλάνο με χαμηλότερη ημερήσια τιμή».
Επρεπε να ρωτήσω: «Κι αν στο διάστημα αυτό το σκυλί μου πεθάνει;». «Εχετε την επιλογή να ζητήσετε επιστροφή χρημάτων για το διάστημα που απέμεινε ή μπορείτε να δωρίσετε τις υπόλοιπες μερίδες σε ένα από τα καταφύγια σκύλων με τα οποία συνεργαζόμαστε».
Αμερικανοί. Τα σκέφτονται όλα πριν από σένα, για σένα.
Πώς μου φαίνεται η ιδέα; Αριστουργηματική! Ξέρετε, είναι ένα αστείο πράγμα και μια αναπόδραστη πραγματικότητα ο τρόπος με τον οποίο προβάλλουμε τις πολιτικές μας πεποιθήσεις, τις ιδεολογίες και την κοσμοθεωρία μας πάνω σε πράγματα που αφορούν τα σκυλιά μας και μόνο αυτά, αλλά, όπως υπάρχουν φιλόζωοι που περιφρονούν όσους αγοράζουν ζώα από εκτροφείς, γιατί «δεν σώζουν ένα αδέσποτο», έτσι θα υπάρξουν και κάποιοι που θα χλευάσουν την ιδέα, θα τη βρουν εξεζητημένη και καμποτίνικη, «μία ακόμη δηθενιά», όπως λέγαμε στις μέρες μας. Αλλά θα έχουν άδικο.
Προσωπικά, δεν θα αγόραζα ποτέ φρέσκο φαγητό για τον σκύλο μου με 33,3 δολάρια τη μερίδα. Αλλά εγώ έχω το περιθώριο, τη γνώση και –το σημαντικότερο αγαθό όλων!– τον χρόνο για να μαγειρεύω. Οχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά και για το ζώο μου. Κάποιοι άλλοι, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που για να αδυνατίσουν αγοράζουν προγράμματα διατροφής με έτοιμο μενού, παραδοτέο στο γραφείο τους, είναι αναγκασμένοι από τις περιστάσεις να το κάνουν. Δεν είναι απαραίτητα επιδειξιομανείς. Είναι απλώς συντονισμένοι με το σήμερα.
Νομίζω ότι δεν θα αργήσει η μέρα που μια τέτοια κουζίνα θα ανοίξει και στην Ελλάδα. Τη βλέπω κάπου εκεί, προς τα βόρεια, στις περιοχές με τα γραφεία των πολυεθνικών και τους ανθρώπους που δεν έχουν ωράριο. Αν δεν προλάβετε, ίσως την ανοίξω πρώτος. Και θα την ονομάσω doggie bag (έτσι λέγεται το σακουλάκι με τα αποφάγια που παίρνουν μαζί τους οι Αμερικανοί για το σκυλί στο σπίτι). Εχει μια ωραία ειρωνεία και ερεθίζει τους μισητές αυτός ο τίτλος. Τι λέτε;