Επιτέλους. Ήρθε η ώρα να πάρω σκύλο. Ξανά. Έμεινα πολύ καιρό ανάδελφος (που έλεγε και μια ψυχή) και τώρα που κατάφερα να βάλω τα οικογενειακά, επαγγελματικά, προσωπικά μου σε μια σειρά, αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα. Για τέταρτη φορά.
Και είναι μεγάλο το βήμα! Δεν έχει σημασία πόση πείρα νομίζεις ότι έχεις, πόση προϋπηρεσία έχεις γράψει ως αφεντικό, πόση λαχτάρα παρακινεί αυτή την απόφαση. Γιατί δεν παύει να είναι μια απόφαση που θα επηρεάσει –σημαντικά– τα επόμενα δέκα χρόνια της ζωής σου. Και περισσότερα, αν είσαι τυχερός. Πώς θα ταξιδεύεις; Πόσο επιπλέον χρόνο θα πρέπει να διαθέσεις; Και από πού θα τον κλέψεις; Πόσο βαθύτερα θα πρέπει να βάλεις το χέρι στην τσέπη και από πού θα εξοικονομήσεις αυτό το ποσό, αν υποθέσουμε ότι αυτό το «έκοψα το τσιγάρο για να…» το έχεις ήδη εξαντλήσει, θεωρητικά και πρακτικά;
Εντυπωσιάζομαι ακόμη με τον τρόπο που ο κόσμος γύρω μου αποφασίζει, ελαφρά τη καρδία, να πάρει ένα ζώο στο σπίτι. Τα μισά από όσα αναφέρω πιο πάνω δεν έχουν περάσει καν από το μυαλό τους. Και για τα άλλα μισά πιστεύουν ότι «έλα, μωρέ, τόσος κόσμος έχει σκύλο». Τόσος κόσμος έχει και παιδιά. Και δάνεια. Και σχέσεις. Αλλά δεν τα διαχειρίζονται όλοι με τον καλύτερο τρόπο. Δεν θέλεις να προσθέσεις άλλη μια προδιαγεγραμμένη καταστροφή στη ζωή σου, θέλεις;
Προσέξτε. Όταν λέω ότι θα πάρω σκύλο, δεν εννοώ αύριο. Ούτε σε έναν μήνα. Ούτε σε έξι. Για να ωριμάσει αυτή η απόφαση, πρέπει πρώτα να σιγουρευτώ ότι η φυλή που με ενδιαφέρει ταιριάζει με τον τρόπο ζωής μου. Ή ότι μπορώ εγώ να κάνω τις απαραίτητες προσαρμογές. Εγώ, όχι το ζώο. Ύστερα, πρέπει να γνωρίσω τους εκτροφείς. Όχι όλους, αλλά εκείνους που διακρίνονται. Έναν προς έναν. Να δω τα σκυλιά τους, να μάθω πότε προγραμματίζουν τις επόμενες γέννες τους, να προετοιμάσω το σπίτι μου. Να πάρω αυτοκίνητο (απρόθυμα, γιατί, για οποιονδήποτε άλλο σκοπό, μου είναι άχρηστο). Το σημαντικότερο: να εξασφαλίσω τον άνθρωπο στον οποίο θα εμπιστεύομαι το σκυλί μου όταν θα πρέπει να ταξιδεύω μόνος.
Όλα αυτά χρειάζονται σκέψη. Εντάξει, εγώ είμαι πολύ σχολαστικός, αλλά θα το προτιμούσα κάθε φορά, σε σύγκριση με το άλλο άκρο του φάσματος. Ας πούμε ότι ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα σταθεί κάπου στη μέση, αλλά ας σημειώσουμε κι αυτό: όσο πιο πολλά εμπόδια μπορείς να προβλέψεις –και να εξουδετερώσεις a priori– τόσο πιο ευτυχισμένος θα παραμείνεις για όλη τη διάρκεια της συμβίωσής σου με ένα απαιτητικό ζώο. Γιατί ο σκύλος είναι ένα απαιτητικό ζώο. Στα τρία Χ, που έγραφα και πριν από είκοσι χρόνια, όταν ξεκίνησα αυτή τη στήλη: Χρόνο. Χώρο. Χρήμα.
Από αύριο ξεκινάω την αναζήτηση. Ευχηθείτε μου καλή τύχη. Ακόμα κι εμείς, οι υποχόνδριοι, τη χρειαζόμαστε πού και πού…