Έχει ξεχωρίσει ως ηθοποιός και τραγουδοποιός, έφτασε η ώρα να το κάνει και ως θεατρικός συγγραφέας. Η πρώτη του θεατρική δημιουργία με τίτλο Στρακαστρούκες, που ανεβαίνει σε δική του ερμηνεία και τραγούδια, είναι το φωτεινό διαμαντάκι της φετινής σεζόν, ένας γλυκόπικρος μονόλογος για τον εκφοβισμό και τη σκληρή ελληνική επαρχία, που βιώνει μια «από στόμα σε στόμα» επιτυχία δύο φορές την εβδομάδα στο Μικρό Γκλόρια.
Πώς αποφάσισες να στραφείς στη συγγραφή;
Πάντα είχα την ανάγκη να λέω ιστορίες. Αυτό έχει ξεκινήσει με την τραγουδοποιία. Αυτή τη φορά, ένιωσα πως είχε φτάσει η στιγμή να αφηγηθώ μια μεγαλύτερη ιστορία, με περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά και να φτιάξω κάτι που θα με χωρά ολόκληρο καλλιτεχνικά, συνδυάζοντας όλες μου τις ιδιότητες, από αυτή του ηθοποιού και του τραγουδοποιού μέχρι εκείνη του γραφιά.
Έγραψες, λοιπόν, έναν μονόλογο που βάζει στο επίκεντρο την «αγία» ελληνική οικογένεια και το μπούλινγκ. Τι σε έκανε να θες να μιλήσεις γι’ αυτά;
Ξεκίνησα να γράφω ελεύθερα και συνειρμικά, ώσπου γεννήθηκε μπροστά μου αυτός ο ήρωας, που με έναν τρόπο μοιάζει στο παιδί που υπήρξα. Δεν έχω βιώσει το ακραίο μπούλινγκ που αφηγείται το έργο, θυμάμαι όμως να πέφτω θύμα λεκτικής κακοποίησης επειδή ως αγόρι δεν έπαιζα μπάλα, προτιμούσα να κάνω παρέα με κορίτσια, να τραγουδάω και να παίζω θέατρο. Στη σκέψη μου αργότερα ήρθε η ιστορία του Βαγγέλη Γιακουμάκη, όπως και ιστορίες φίλων που μεγάλωσαν στην κλειστοφοβική επαρχία και βίωσαν τον εκφοβισμό. Όλες αυτές τις σκέψεις τις έβαλα στο χαρτί, φτιάχνοντας τελικά μια ιστορία που βλέπω ότι μπορεί να αγγίξει τον καθένα χωριστά, κάθε άνθρωπο που έχει νιώσει αόρατος και μη αποδεκτός από την οικογένεια και την κοινωνία, προσπαθώντας να βρει τον πραγματικό εαυτό του.
Ενώ αφηγείσαι μια επώδυνη ιστορία, το κάνεις με αρκετό χιούμορ…
Έτσι είμαι και στη ζωή μου. Το χιούμορ το χρειάστηκα πολλές φορές για να αντέξω δύσκολες καταστάσεις, οπότε έγινε κάτι σαν «διαστρέβλωση» μέσα μου και κατέληξα να μιλάω για σκληρά πράγματα με χιουμοριστική χροιά. Ήταν σαν να έβαλα μια πανοπλία κάποτε, την οποία τελευταία μπορώ και την αποχωρίζομαι. Ευτυχώς.
Πώς;
Μεγαλώνοντας, κάνοντας ψυχοθεραπεία και όντας καλλιτέχνης. Ξέρεις, η δουλειά μας είναι αρκετά λυτρωτική. Σε οδηγεί στην ουσία των πραγμάτων, αν θες να τη δεις και να στοχεύεις εκεί, φυσικά. Κι εγώ, πια, θέλω μόνο ουσία στη ζωή μου. Παλιά, στα ξεκινήματά μου, έλεγα: «Θέλω να γίνω σταρ!». Τώρα, μόνο που το σκέφτομαι, με πιάνουν τα γέλια.
Τι σε αφορά τώρα;
Έχω φύγει από τη λογική του «να αρέσω». Βλέπω τον κόσμο στο θέατρο να κλαίει, έρχονται στο τέλος με δάκρυα και μου λένε πόσο τους άγγιξε αυτό που είδαν, κι ενώ χαίρομαι βαθιά, παράλληλα όμως ξέρω ότι δεν έκανα κάτι σπουδαίο. Μετά την παράσταση, θα γυρίσω στο σπίτι μου, στον σκύλο μου, στα θέματά μου, στη ΔΕΗ μου… Η ματαιοδοξία της δουλειάς δεν με αγγίζει πια. Αυτό που με ενδιαφέρει αληθινά είναι οι ανθρώπινες σχέσεις.
«Μετά την παράσταση, θα γυρίσω στο σπίτι μου, στον σκύλο μου, στα θέματά μου, στη ΔΕΗ μου… Η ματαιοδοξία της δουλειάς δεν με αγγίζει πια».
Εκεί τι βαθμό σού βάζεις;
Με άριστα το 10, ένα 6. Έχω δρόμο ακόμα, αλλά εκεί θέλω να επενδύω πια. Ξέρεις τι είναι να μπορείς να βρεις μια αληθινή κουβέντα; Δεν με αφορά το απρόσωπο «Καλά, ευχαριστώ» όταν με ρωτάνε «Τι κάνεις;». Υπάρχουν φορές που ανοίγομαι επίτηδες, ακόμα και σε αγνώστους, μπας και κινηθεί κάτι, μπας και μπορέσουμε να έρθουμε λίγο κοντά, στην εποχή που όλοι τρέχουμε στον αυτόματο πιλότο.
Σχέδια για το μέλλον;
Γράφω ήδη το νέο μου θεατρικό και τον Απρίλιο θα κυκλοφορήσει το κείμενο από τις Στρακαστρούκες από έναν δικό μου εκδοτικό, που μόλις άνοιξε, και λέγεται Εκδόσεις «Ραέτι». Σημαίνει κέρασμα στα κρητικά και θα ήθελα στο μέλλον να αγκαλιάσει κι άλλους συγγραφείς!
Οι Στρακαστρούκες σε κείμενο, ερμηνεία και τραγούδια του Δημήτρη Σαμόλη ανεβαίνουν στο Θέατρο Μικρό Γκλόρια κάθε Κυριακή (18.00) και Τετάρτη (20.15) σε σκηνοθεσία Μάριου Κακουλλή. Προπώληση: more.com