Αναζητάμε ακόμη συγκινήσεις στο indie. Τέτοιοι είμαστε! Από συνήθεια, ίσως και από μια τεμπελιά στο να ψάξουμε πέρα από τις «σημαντικές κυκλοφορίες της εβδομάδας», κυνηγάμε μέτρια άλμπουμ που μπορεί να μας προσφέρουν μια μεγάλη συγκίνηση, αλλά μπορεί και όχι, με πιθανότερο σενάριο το δεύτερο. Ίσως είναι ηλικιακό το θέμα. Ή γεωγραφικό. Υποθέτω πως, αν έμενα στην Αλαμπάμα, θα έβρισκα κάτι κι εγώ στον νέο δίσκο των Waxahatchee. Δεν μένω όμως. Και ως εκ τούτου δυσκολεύομαι να αγαπήσω ένα άλμπουμ με τόση αμερικανιά, από την προφορά της τραγουδίστριας μέχρι τα μπλεξίματα της ηλεκτρικής κιθάρας με το μπάντζο (Right back to it) και τους δήθεν ρομαντικούς στίχους για καρδιές που «βουλιάζουν στο πορτοκαλί και το ροζ» (δεν τα βγάζω από το μυαλό μου). Το εν λόγω άλμπουμ, Tigers blood, έλαβε διθυραμβικές κριτικές από τον διεθνή Τύπο. Τι να πω. Αν το ακούσετε πάνω από μία φορά, πάρτε με τηλέφωνο.
Στο μεταξύ, η Άντριαν Λένκερ φόρεσε λευκό καουμπόικο καπέλο και βγήκε στους δρόμους. Έχει κάτι να πει. Συμπαθητική μέσα στην εσωστρέφειά της, η frontwoman των Big Thief καταθέτει στο Bright future μια εγκάρδια φολκ, με πιάνο και ακουστική κιθάρα. Ξεχωρίζουν τα κομμάτια Vampire empire και Ruined. Ξεχωρίζουν επίσης οι ερμηνείες της, συνολικά. Δυστυχώς, ούτε εδώ γλιτώνουμε από το μπάντζο και τα γλυκανάλατα ρομάντζα που εκτυλίσσονται στις κοιλάδες της Δύσης, ανάμεσα σε φυτείες καλαμποκιού και αγροκτήματα. Κατά τα άλλα, η Αμερική του Νότου λάμπει και στο νέο άλμπουμ της Μπιγιονσέ, η οποία ποζάρει στο εξώφυλλο ως rodeo queen, με τη σημαία στο χέρι.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠNeil Young – Everybody knows this is nowhere (1969)
Μετά από μια κόντρα δύο ετών, ο Νιλ Γιανγκ επανέφερε τη δισκογραφία του στο Spotify. Eπ’ ευκαιρία ακούμε το πρώτο του μεγάλο αριστούργημα, με το θολό εξώφυλλο. Τα τρία κορυφαία κομμάτια εδώ (Cinnamon girl, Down by the river, Cowgirl in the sand) γράφτηκαν μέσα σε μία μέρα, με τον Γιανγκ να ψήνεται στον πυρετό.
