Ήταν αρχές της νέας χιλιετίας, όταν μία σειρά του MEGA κατάφερνε να τρελάνει τα μηχανάκια της AGB. Με βάση την τηλεθέαση, η μαύρη κωμωδία των Αλέξανδρου Ρήγα-Δημήτρη Αποστόλου με τον χαρακτηριστικό τίλο «Τι ψυχή θα παραδώσει μωρή» ήταν έτοιμη να γράψει ένα από τα πιο επιτυχημένα κεφάλαια στην ιστορία της ιδιωτικής τηλεόρασης. Μάλιστα, θα το έκανε όχι με τον πιο συνηθισμένο ή ασφαλή τρόπο: μιλώντας για μία ιστορία εκδίκησης τεσσάρων γυναικών απέναντι στον κοινωνικό λειτουργό που τις κακοποιούσε όταν εκείνες μεγάλωναν σε ορφανοτροφείο. Τελικά, ύστερα από παρεξηγήσεις, ασυνεννοησίες, καυγάδες και λάθος αποφάσεις στα γυρίσματα, αντί για 30 επεισόδια η εν λόγω σειρά έμεινε ημιτελής, έχοντας φτάσει μόλις μέχρι το επεισόδιο νούμερο εφτά. Έτσι, με τα χρόνια ο μύθος της γιγαντώθηκε ακόμα περισσότερο.
Σήμερα, σχεδόν 25 χρόνια, η είδηση ότι η σειρά επανέρχεται αλλά ως δύο ταινίες αυτήν τη φορά, πάντα σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ρήγα, προκάλεσε ντελίριο ενθουσιασμού σε χιλιάδες θεατές που πρόλαβαν να την αγαπήσουν και από τότε μέχρι σήμερα περίμεναν έναν τρόπο να ολοκληρωθεί. (Οι πληροφορίες κάνουν λόγο για πρεμιέρα μέσα στους πρώτους μήνες του 2025).
Με αφορμή, λοιπόν, τη συγκεκριμένη είδηση, ανατρέχουμε στις τηλεοπτικές μας αναμνήσεις, ανασύροντας εκείνες τις ελληνικές σειρές που ναι μεν κόπηκαν αλλά πρόλαβαν πρώτα να αφήσουν το δικό τους κωμικό στίγμα στον μεγάλο τηλεοπτικό κόσμο της μικρής οθόνης.
Της Ελλάδος τα παιδιά (1993-1995)
Σχεδόν κανείς δε θυμάται ότι κόπηκε απότομα· και αυτό από μόνο του λέει πολλά, αφού πρόλαβε να προσλάβει μυθικές διαστάσεις στο μυαλό του ελληνικού κοινό μέσα σε δύο σεζόν. Όχι άδικα, αν με ρωτάτε, μιας και προκαλούσε αβίαστα γέλια ακροβατώντας στο πολύ λεπτό όριο ανάμεσα στο χιούμορ και τη σαχλαμάρα – εκεί, δηλαδή, που κατοικεί η λαϊκή κωμωδία. Μέχρι σήμερα, τα ονόματα των χαρακτήρων αποτελούν κάτι πολύ περισσότερο από έναν ρόλο για τους ανθρώπους που την παρακολούθησαν σε πρώτη προβολή ή και στις δεκάδες επαναλήψεις της. Σε κάθε περίπτωση, ο σμήναρχος Κάκαλος θα μπορούσε να είναι η προσωποποίηση της ανόητης εγωπάθειας ενώ το όνομα «Χλαπάτσας» ταυτίζεται, ακόμα και στη σημερινή καθομιλουμένη, με την έννοια του «χαφιέ». Κατορθώματα όχι μικρά, για μία ανάλαφρη κωμική σειρά, η οποία όμως μπόρεσε να αναπαραστήσει άψογα την πραγματικότητα της θητείας στα χακί και τα μπλε, φέρνοντας στη μικρή οθόνη το γνωστό φανταρίστικο ρητό: εκεί που τελειώνει η λογική αρχίζει ο ελληνικός στρατός (ή η αεροπορία εν προκειμένω). – Γιώργος Ρομπόλας
Δύο Ξένοι (1997-1999)
Και ποιος δεν έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια με τους «Δύο Ξένους»; Αν και το ντουέτο Μαρίνα Κουντουράτου – Κωνσταντίνος Μαρκοράς είναι αχτύπητο, αυτό που ξεχωρίζει από τη θρυλική σειρά είναι οι εμπνευσμένες ατάκες της Ντένης Μαρκορά (από την εξαιρετική Ντίνα Κώνστα) που θυμάται διαρκώς τα παλιά μεγαλεία, αρνείται να μεγαλώσει και ξέρει πώς να πετάει δηλητήριο με τον πιο καλοπροαίρετο τρόπο. Μπορεί το σενάριο να μην ήταν απολύτως άρτιο, αλλά ο Αλέξανδρος Ρήγας και ο Δημήτρης Αποστόλου κατάφεραν να γράψουν μερικούς από τους πιο καθηλωτικούς διαλόγους που έχουν περάσει από την ελληνική τηλεόραση. Τι κι αν έχουν περάσει 25 χρόνια από το τελευταίο επεισόδιο, τι κι αν συνειδητοποιούμε ότι η τηλεόραση και η κοινωνία θα κρίντζαρε με πολλές από τις ατάκες; Οι «Δύο Ξένοι» είναι ένα κειμήλιο μιας εποχής που ναι μεν παρήλθε, αλλά σίγουρα μας άγγιξε. – Βάλια Δημητρακοπούλου
Άκρως οικογενειακόν (2001-2003)
Όσοι ήταν παιδιά στις αρχές των ‘00s τότε σίγουρα έχουν ταυτίσει τις πρώτες τηλεοπτικές τους αναμνήσεις με σειρές όπως το «Άκρως Οικογενειακόν». Κάθε φορά που η κάμερα έμπαινε στο διώροφο σπίτι της οικογένειας Θεοτοκάτου, νιώθαμε πως ήμασταν κι εμείς εκεί σε μια γωνιά του σαλονιού. Μαζί με τον Γιάννη Μπέζο και τη Ναταλία Τσαλίκη τους τυπικούς Έλληνες γονείς που μας έκαναν να γελάμε με την ψυχή μας, με τις πεθερές και τα ατίθασα παιδιά, τον Ερμή, τον Άρη, την Αφροδίτη και τη Λίλα, οι εφηβικές και παιδικές συμπεριφορές των οποίων υπήρχαν σχεδόν σε κάθε ελληνικό σπίτι. Μαζί με την «τρελή» αυτή οικογένεια που μοιραζόταν απλόχερα την κάθε της μέρα μαζί μας. Απλά πράγματα, τακτοποιημένα, χωρίς τρομερές εκπλήξεις αλλά σίγουρα με πάρα πολλά αυθόρμητα γέλια. – Γιώργος Ψωμιάδης
Το αμάρτημα της μητρός μου (2012)
Όταν η σειρά που υπογράφει ο Αλέξανδρος Ρήγας συνδέεται με τη θρυλική Ιταλίδα τραγουδίστρια Κατερίνα Καζέλι, είναι οιωνός πως δε θα μάθουμε ποτέ το τέλος της. Το «Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;» ξεκινούσε με το ιταλικό «Nessuno mi puo giudicare» της τελευταίας. Το τρέιλερ της κομεντί του ΑΝΤ1, «Το αμάρτημα της μητρός μου», συνόδευε το «Tutto Nero». Το «Αμάρτημα» των Ρήγα – Ψιστάκη αφορούσε τον απαγορευμένο έρωτα ενός εφοπλιστή και μιας κομμώτριας. Όχι και τόσο πρωτότυπο στόρι, αλλά είχε πλάκα. Η σειρά αποτελούνταν από δύο κύκλους και προβλήθηκε το 2012, περίοδος στην οποία τα κανάλια επένδυαν με το σταγονόμετρο στην ελληνική μυθοπλασία λόγω της οικονομικής κρίσης. Η αδυναμία πληρωμής των συντελεστών από την παραγωγή της σειράς έβαλε «ταφόπλακα» στην ολοκλήρωση της σειράς και έτσι δε μάθαμε ποτέ πού κατέληξε το κρυφτό των δύο ετερόκλητων εραστών. – Παντελής Τσομπάνης
Εθνική Ελλάδος (2015)
Η «Εθνική Ελλάδος» του Γιώργου Καπουτζίδη τόλμησε να παραμερίσει το κουρτινάκι και τα τακτοποιημένα σεμεδάκια και μας κάλεσε να κρυφοκοιτάξουμε την ξενοφοβία, το νταηλίκι, την απελπισία, τη διαφθορά, τις προκαταλήψεις, το συντηρητισμό, αλλά και την ανθρωπιά που φουσκώνουν, ξεσπάνε και αλληλοτρώγονται πίσω από τις κλειστές πόρτες των πολυκατοικιών στις γειτονιές της Αθήνας και της επαρχίας. Και τα έκανε όλα αυτά χωρίς να γίνεται μεμψίμοιρη ή εκβιαστικά συναισθηματική, καταφέρνοντας να παραμένει πραγματικά καλή και απολαυστική τηλεόραση. Η σειρά έκανε πρεμιέρα σε μια Ελλάδα που έβραζε, στις 13 Ιανουαρίου του 2015, ενάμιση χρόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και λίγες μόλις μέρες πριν τις Εθνικές εκλογές που έφεραν τη Χρυσή Αυγή τρίτο κόμμα στη Βουλή. Όχι χωρίς κάποια δόση ειρωνείας, ο δεύτερος κύκλος της πάγωσε επ’αόριστον το ίδιο καλοκαίρι εξαιτίας της κατάστασης στην οποία είχε περιέλθει η χώρα, εν μέρει και εξαιτίας των όσων τόσο κομψά η Εθνική Ελλάδος κέντησε στα όσα επεισόδια πρόλαβαν να προβληθούν. – Ελίζα Συναδινού