Lungs, η μπάντα που ανανεώνει το ενδιαφέρον μας για το ελληνικό ροκ

Δοκιμάστε να ακούσετε το Πικρό λεμόνι των Lungs ενώ παράλληλα δουλεύετε. Θα αναγκαστείτε να σταματήσετε τη δουλειά. Το φάντασμα του Ντέμη Ρούσσου, ο λυγμός του Κόνορ Όμπερστ, η ορμή των Idles και η μυσταγωγία της παραδοσιακής μας μουσικής μπλέκονται σε ένα βραδυφλεγές, παράφορο κομμάτι, που στα 10 λεπτά διάρκειάς του ανανεώνει το ενδιαφέρον για την υπόθεση «ελληνικό ροκ». Οι Lungs παίζουν παθιασμένα. Είναι όμως κυρίως ο frontman Κωνσταντίνος Κωνιός που απογειώνει το κομμάτι, τραγουδώντας με ελαφρώς ξενική προφορά για εγκώμια παιδιών και «μαχαιρώματα στην αγνότητα». Στο έτερο καινούργιο τραγούδι της μπάντας (Ήλιος), ο Κωνσταντίνος αναρωτιέται: «Γιατί πληρώνουμε τη ΔΕΗ;/ γιατί πληρώνουμε τη ζωή;/ έχει κανείς αναρωτηθεί;». Είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι κάποια σύνδεση με τέτοιες νεοχίπικες μπαρούφες – και αυτό οφείλεται καθαρά στη μεταδοτικότητα και στο πάθος των Lungs.

Η μπάντα ξεκίνησε τη δράση της τον Αύγουστο του 2022. Πρόβες στο Sonic Playground, ιδρώτας, χαβαλές, bromance, αγάπη για τη μουσική, εκρηκτικά live. «Είχαμε πάει να τους δούμε στο Ρομάντσο και ο τύπος μάς υπνώτισε», μου γράφει ένας συνάδελφος, αναφερόμενος στον τραγουδιστή, ενώ μια φίλη τον χαρακτηρίζει «καλτ παρουσία». Στο Instagram τους, οι Lungs έχουν ένα post για ένα μέλος τους που κάθε χρόνο στις 23/11 πεθαίνει και τρεις μέρες μετά ανασταίνεται. Σε άλλο post, αναφέρουν ότι ηχογράφησαν δύο καινούργια κομμάτια τρώγοντας μοσχαράκι κοκκινιστό. «Τα σχέδιά μας εκτυλίσσονται ομαλά», μου λένε λακωνικά μέσω email, απαντώντας σε σχετική ερώτηση. Το επόμενο από αυτά είναι μια εμφάνιση στο Arch club (27/4, στο πλαίσιο του Ziria Festival), μαζί με την Billie Kark, τον Ταφ Λάθος και τους Electric Litany.

ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ

Vampire Weekend – Only god was above us

To καινούργιο άλμπουμ των Vampire Weekend είναι μια κλασική περίπτωση δίσκου όπου αδύναμες, χλιαρές συνθέσεις ντύνονται με εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις και μια υψηλού επιπέδου ηχοληψία. Συνολικά κυριαρχεί μια ευχάριστη αίσθηση, με αλλόκοτα, «ιδιότροπα» ποπ τραγούδια που ζουν σε έναν δικό τους κόσμο, όπως το Connect.