Καμία αθλητική διοργάνωση στον κόσμο δεν έχει την αίγλη και το εύρος συμμετοχής των Ολυμπιακών Αγώνων. Κανένα άλλο αθλητικό λογότυπο δεν είναι εμβληματικότερο από τους πέντε Oλυμπιακούς κύκλους. Tίποτα δεν περικλείει τη σκληρή δουλειά και την αφοσίωση στον πρωταθλητισμό πιο συμβολικά από ένα Oλυμπιακό μετάλλιο. Αθλήματα που παρακολουθούμε φανατικά κάθε χρόνο και άλλα που εμφανίζονται στην καθημερινότητά μας κάθε τέσσερα χρόνια, για να εξαφανιστούν έπειτα ξανά.
το Ρίο και το Τόκιο, στο οποίο κατέλαβε την 11η θέση στα 53 κιλά.
Άλλες φορές, οι αριθμοί είναι αυτοί που κάνουν τις λέξεις να φαίνονται πολύ μικρές. Σχεδόν ο μισός πληθυσμός της Γης συντονίζεται στην οθόνη του κάθε τέσσερα χρόνια για να παρακολουθήσει το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός του πλανήτη, όπου οι καλύτεροι διαγωνίζονται με τους καλύτερους για μια θέση στο βάθρο: 3,05 δισ. θεατές στους Αγώνες του Τόκιο, 3,6 δισ. στους Αγώνες στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας το 2016, άλλοι τόσοι στο Σίδνεϊ το 2000. Χώρια τα εκατομμύρια θεατών που γεμίζουν τις κερκίδες, οι 10.000 αθλητές και οι υπερδιπλάσιοι συνοδοί τους.
Η φετινή διοργάνωση στο Παρίσι κουβαλάει αναπόδραστα μεγάλες προσδοκίες. Θα είναι η πρώτη «κανονική» διοργάνωση μετά τους ετεροχρονισμένους λόγω πανδημίας και κάπως αμήχανους Αγώνες στο Τόκιο το 2021 και η πρώτη φορά που ο αριθμός ανδρών και γυναικών συμμετεχόντων θα είναι ο ίδιος. Θα είναι επίσης η πρώτη φορά που θα δούμε Ολυμπιακά μετάλλια να απονέμονται για τα αγωνίσματα της αθλητικής αναρρίχησης, του breakdancing, του σερφ και του σκέιτμπορντ.
57 και συνεχίζουμε
Η ελληνική αποστολή, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, μετράει 57 άτομα, ενώ θα προστίθενται και άλλοι μέχρι και την τελευταία στιγμή (ενδεικτικά, το Προολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ στο ΣΕΦ θα διεξαχθεί στις αρχές Ιουλίου, ενώ οι Ολυμπιακοί Αγώνες ξεκινούν στις 26 του ίδιου μήνα). Οι Έλληνες αθλητές νιώθουν και αυτοί τις προσδοκίες στους ώμους τους, ενώ βρίσκονται στο απόγειο της προετοιμασίας – οι προπονήσεις τους αυτή την περίοδο είναι συχνά σκληρότερες από εκείνες ακριβώς πριν από τους Αγώνες: «Όλοι λένε “θα σας αφήσουμε ήσυχους λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς”, όμως πριν από τους Ολυμπιακούς κάνω μόνο δύο ώρες προπόνηση τη μέρα, ενώ τώρα κάνω περισσότερες από τις διπλές», λέει στο «Κ» η χρυσή Ολυμπιονίκης Κατερίνα Στεφανίδη, η πρώτη αθλήτρια στην ιστορία του άλματος επί κοντώ που κατάφερε να αποσπάσει τέσσερα μετάλλια σε Πανευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.
Η Κατερίνα Στεφανίδη είναι και εκείνη μέρος της Belle Équipe, της ομάδας αθλητών και αθλητριών που θα αγωνιστούν για τη διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού και στηρίζει εδώ και χρόνια ως χορηγός η Stoiximan. Με τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες ήδη στο ενεργητικό της (Λονδίνο, Ρίο, Τόκιο), είναι από τις πιο έμπειρες αθλήτριες της ομάδας, η οποία περιλαμβάνει τις εθνικές ομάδες πόλο ανδρών και γυναικών, καθώς και 18 αθλητές και αθλήτριες: μεγάλους νικητές με σημαντικές επιδόσεις, αλλά και φερέλπιδες νεαρούς αθλητές που καλλιεργούν σημαντικές ελπίδες για το μέλλον. Όλοι εργάζονται πυρετωδώς: ο χρυσός Ολυμπιονίκης του Τόκιο στο μονό σκιφ, Στέφανος Ντούσκος, λίγες εβδομάδες πριν από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κωπηλασίας, μας βάζει λίγο στο κλίμα της διπλής προπόνησης που κάνει καθημερινά στο Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά. Αυτή περιλαμβάνει μεταξύ άλλων 10 χιλιόμετρα τρέξιμο, 8 αγώνες των 750 μέτρων στη βάρκα, ζεστάματα, εκκινήσεις και το απόγευμα ξανά από την αρχή. Ο Στέφανος φέτος θα είναι ο πρώτος λαμπαδηδρόμος στον δρόμο της Ολυμπιακής Φλόγας για το Παρίσι και ο πρώτος κωπηλάτης που απολαμβάνει την τιμή αυτή. Πολλοί αθλητές, όπως η Κατερίνα Στεφανίδη και η δύο φορές Ολυμπιονίκης στη σκοποβολή, Άννα Κορακάκη, έχουν μπροστά τους αρκετές διοργανώσεις πριν από τους Ολυμπιακούς – η Κορακάκη μέχρι τον Ιούλιο έχει αγώνες σε Βραζιλία, Αζερμπαϊτζάν, Κροατία και Γερμανία. Όπως μας λέει, οι αγώνες τη βοηθούν να μπαίνει σε αγωνιστικό κλίμα και να εντοπίζει λάθη. Άλλοι, πάλι, παρατηρεί η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, το χρυσό κορίτσι του ελληνικού βάδην με δύο χρυσά στο Μόναχο (2022), προετοιμάζονται μόνο για τους Ολυμπιακούς: «Υπάρχουν κάποιοι αθλητές που δεν τους βλέπουμε ούτε στα ευρωπαϊκά ούτε στα παγκόσμια. Ίσως επειδή δεν αντέχουν ψυχολογικά ή σωματικά, υπάρχουν και τραυματισμοί, υπάρχουν και οι αθλητές-φωτοβολίδες. Για μένα, είναι επιβεβαίωση να βρίσκομαι στο μεγάλο γεγονός της χρονιάς».
Και ύστερα έρχεται η μεγάλη γιορτή, η οποία, σε όσους στάθηκαν τυχεροί να τη ζήσουν από κοντά, θα μείνει για πάντα ανεξίτηλη, εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. «Προσωπικά, και μόνο που πηγαίνω εκεί και λέω ότι είμαι Ελληνίδα, νιώθω ξεχωριστή. Οι άλλοι αθλητές μάς έχουν σε μεγάλη εκτίμηση. Έχουν διαβάσει για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, θαυμάζουν την ιστορία τους. Κατά τη γνώμη μου, οι Αγώνες θα πρέπει να γίνονται κάθε φορά στην Ελλάδα», συμπληρώνει η ίδια. «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες συνδέουν όλους τους αθλητές, αφού, σε αντίθεση με τα παγκόσμια και τα ευρωπαϊκά, εκεί μπορούμε να θαυμάσουμε μεγάλους αθλητές όλων των αγωνισμάτων, να πάρουμε κίνητρο και δύναμη».
«Μία από τις αγαπημένες μου εμπειρίες στο Ολυμπιακό Χωριό είναι τα τεράστια τραπέζια, όπου κάθεσαι μαζί με 40-50 αθλητές άλλων αθλημάτων και άλλων χωρών», συμφωνεί η Κατερίνα Στεφανίδη, η οποία από τις τρεις της Ολυμπιακές συμμετοχές ξεχωρίζει αυτήν του Τόκιο: «Δεν είχες χρόνο να γνωρίσεις τίποτα, προσπαθούσες απλώς να μην περιφέρεσαι παντού για να μην κολλήσεις Covid».
Ρουτίνες και βιντεογκέιμ
Ο δις ολυμπιονίκης σε Ρίο και Τόκιο Λευτέρης Πετρούνιας έχει μπροστά του το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Ρίμινι. «Θα είναι η μοναδική μου επίσημη συμμετοχή πριν από τους Ολυμπιακούς και θέλω να δείξω ότι ξεκινάει δυνατά η χρονιά, για να καταλάβουν και οι υπόλοιποι ότι πάμε για κάτι καλό», λέει στο «Κ». Παρατηρεί, επίσης, πως οι εσωτερικές διεργασίες για την αντιμετώπιση της μεγάλης πίεσης πριν από τους Αγώνες έχουν αυτοματοποιηθεί πια. «Με τα χρόνια, η προετοιμασία ίσως με δυσκολεύει ψυχολογικά λίγο περισσότερο. Όμως η δίψα είναι ίδια. Κάθε φορά έχω άλλο στόχο, στο Ευρωπαϊκό έναν έβδομο τίτλο, στους Ολυμπιακούς ένα πιο ψηλό μετάλλιο. Κλείνομαι στον εαυτό μου και ακολουθώ συγκεκριμένη ρουτίνα. Αν κάτι πάει στραβά, ξέρω πως τουλάχιστον είχα σχεδόν τέλεια προετοιμασία, γιατί το απολύτως τέλειο δεν υπάρχει».
Ο χρυσός Μίλτος Τεντόγλου συμφωνεί πως η εμπειρία του μέσα στα χρόνια τού επιτρέπει να είναι ψύχραιμος πριν από τις μεγάλες διοργανώσεις. «Πλέον δεν χρειάζεται να κάνω κάτι, αλλά πάντα μέσα στη μέρα μου κάνω κάποια πραγματάκια για να ξεχνιέμαι από την πίεση. Παίζω βιντεογκέιμ, όπως το Path of Εxile ή το League of Legends, βλέπω σειρές άνιμε, λίγο για να χαλαρώνω και να μπαίνω στον κόσμο μου». Η Κατερίνα Στεφανίδη θυμάται μία από τις πιο δύσκολες περιόδους που έχει περάσει στον πρωταθλητισμό: «Λίγο πριν από το Ρίο ξεκίνησε ξαφνικά να με πονάει κάτι σε ένα σημείο στο πόδι που δεν με έχει ξαναπονέσει ποτέ. Δεν μπορούσε να βρει κανείς τι ήταν. Πήγαμε στο Ρίο για τον προκριματικό, ενώ για δύο εβδομάδες δεν είχα κάνει απολύτως τίποτα στην προπόνηση, μόνο κάτι βάρη για να αισθάνομαι ότι κάνω κάτι. Ήταν δύσκολη περίοδος. Μπαίνεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες ως το φαβορί και ξαφνικά σε πονάει κάτι και δεν μπορείς να κάνεις ούτε τζόκινγκ. Ψυχολογικά δεν το διαχειρίστηκα ιδιαίτερα καλά».
Πράγματι, οι πολυπόθητες επιτυχίες μπορούν να γίνουν δίκοπο μαχαίρι για την ψυχολογία των αθλητών: «Με δύο διοργανώσεις πίσω μου, είμαι σίγουρα πιο έτοιμη για το Παρίσι, αλλά ως μεταλλιούχος υπάρχει πίεση. Δεν είναι μια παρθενική Ολυμπιακή συμμετοχή όπου στην Ελλάδα δεν σε γνωρίζουν, όσα παγκόσμια και πανευρωπαϊκά και αν έχεις», σχολιάζει η Άννα Κορακάκη. «Η αγάπη του κόσμου σε βοηθά να αντιμετωπίσεις το βάρος, αλλά ταυτόχρονα πρέπει σε έναν βαθμό να σε αφήνει ανεπηρέαστο. Αυτό λέει η εμπειρία μου. Πάντα υπάρχει κόσμος που εκτιμά αυτό που κάνεις, αλλά υπάρχει και κόσμος που περιμένει στη γωνία. Για μένα, με ένα χάλκινο ευρωπαϊκό πέρυσι, έγραφαν: “Φτάνει, μπορείς να πας σπίτι σου”. Δεν πρέπει να το αφήσεις να σε επηρεάσει πάρα πολύ», λέει ο Λευτέρης Πετρούνιας.
Παρά τον κόπο, τις εξαντλητικές προπονήσεις και την απομόνωση, οι Έλληνες αθλητές δεν αισθάνονται ότι κάνουν θυσία για τον πρωταθλητισμό: «Όπως είναι η μέρα μου σήμερα, θα ήταν και αν δεν έκανα αθλητισμό. Δεν έχω θυσιάσει ποτέ κάτι. Μου έχουν πάει όλα καλά, περνάω καλά, μου αρέσει αυτό που κάνω. Αν ήθελα να βγαίνω έξω και να πίνω, για παράδειγμα, θα το έκανα. Δεν το κάνω επειδή ως άνθρωπος δεν μου ταιριάζει», λέει ο Μίλτος Τεντόγλου. «Οι περισσότεροι ασχολούμαστε από μαθητές», λέει η Άννα Κορακάκη. «Ναι, δεν έκανα πολλές παρέες, δεν έβγαινα. Ωστόσο, για μένα δεν είναι θυσίες. Δεν είχα ποτέ πίεση από τον προπονητή, παρά μόνο από τον εαυτό μου, να συνεχίζω τον πρωταθλητισμό. Ο πατέρας μου έλεγε πάντα ότι οποιαδήποτε στιγμή νιώσω πως δεν μπορώ, γιατί δεν ήταν εύκολο, σταματάω την επόμενη μέρα. Θυμάμαι συγκεκριμένα την πενθήμερη στο Λύκειο, εκείνος μου έλεγε να πάω. Εγώ δεν ήθελα, έμεινα για να προπονηθώ για το Πανευρωπαϊκό Νεανίδων στη Μόσχα, το 2014. Τελικά κέρδισα χρυσό και έκανα παγκόσμιο ρεκόρ νεανίδων. Μπορεί να μην έβγαινε, δεν έχεις συμβόλαιο με την επιτυχία. Αλλά ήταν επιλογή μου».
Μίλτος Τεντόγλου
Δεύτερη συμμετοχή / Χρυσό μετάλλιο, 8,41 μ. (Τόκιο, 2020)
«Στην προπόνηση δεν κάνω πολλά άλματα, γιατί με τον προπονητή μου θεωρούμε πως η τεχνική μου είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Κάνω άλλα πράγματα, όπως το τρέξιμο και η φόρα. Στο αγώνισμά μας, ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια είναι πως στη μέγιστη ταχύτητα είναι πολύ δύσκολο να αντιδράσει το πόδι κάποιου στη βαλβίδα. Λέω πάντα στους φίλους μου ότι, αν τους έδινα την ταχύτητά μου να μπουν να κάνουν άλμα, θα πατούσαν και θα έπεφταν προς τα κάτω. Το πόδι τους δεν θα τους κρατούσε, μπορεί να έσπαγε».
«Ένα συνηθισμένο πράγμα που λέω στον εαυτό μου όταν δεν πηγαίνει καλά ο αγώνας; “Γιατί ήρθες εδώ, για να κάνεις 8.10; Σκέψου πόση προπόνηση έχεις κάνει, πόσο μπορείς να πηδήσεις”».
«Δεν με ενδιαφέρει καθόλου ο ντόρος γι’ αυτά που λέω, αλλά είναι πολύ σημαντικό για μένα ότι κάποιους πραγματικά τους νοιάζει το αθλητικό κομμάτι, οι επιδόσεις μου, το πόσο αγωνίζομαι. Δεν με νοιάζει να έρθει κάποιος να μου πει “ωραίες δηλώσεις, ωραίο αυτό που είπες”, με ενδιαφέρει να μου πουν για το άλμα μου».
«Στα Γρεβενά κάποτε ήμασταν 15 άτομα στο στάδιο. Από τότε που άρχισα να κάνω επιτυχίες, δεν τους χωράει το στάδιο, έχουν φτάσει 200 παιδιά, και δεν υπάρχουν τόσοι προπονητές για να τα κουμαντάρουν. Μια συμβουλή που θα έδινα στα νεότερα παιδιά είναι να κοιτάζουν πολλά βίντεο στο YouTube, να κοιτάζουν άλλους άλτες, να μην είναι εγωιστές, να προσπαθούν όταν κάνουν λάθη να τα εντοπίζουν, να μη ρίχνουν το φταίξιμο σε άλλους. Το πιο σημαντικό σε αυτό το άθλημα είναι η φόρα και το πώς τρέχεις, οπότε πρέπει να προσπαθήσουν σε αυτά».
Άννα Κορακάκη
Άννα Κορακάκη, σκοποβολή
Τρίτη συμμετοχή / Χρυσό στα 25 μ. και χάλκινο στα 10 μ. (Ρίο, 2016).
«Στα 12 μου, ο πατέρας μου, που ήταν τότε στην εθνική ομάδα, μου είπε: “Έλα να δοκιμάσεις”. Μου φαινόταν βαρετό, αλλά του έκανα το χατίρι. Την πρώτη φορά, αντί για είκοσι λεπτά, έριχνα επί μία ώρα σχεδόν, μέχρι που με σταμάτησε με το ζόρι, γιατί δεν θα μπορούσα να κουνήσω το χέρι μου μετά. Θυμάμαι είχα ενθουσιαστεί γιατί συνειδητοποίησα ότι το άθλημα είναι πολύ τεχνικό και θέλει φοβερή λεπτομέρεια και ακρίβεια. Ταίριαξε με τον ψυχαναγκασμό μου, ήθελα να το κάνω τέλεια, αν μία βολή δεν έμπαινε, σκεφτόμουν αμέσως την επόμενη. Αυτό ήταν, κόλλησα αμέσως».
«Η σκοποβολή είναι ένα παρεξηγημένο άθλημα, λόγω της στατικότητας. Επειδή δεν ιδρώνουμε, δεν χοροπηδάμε, δεν τρέχουμε, μπορεί να φαίνεται πολύ εύκολη στο μάτι κάποιου. Όμως χρειάζεται πολλή γυμναστική από πίσω για να τα καταφέρεις. Δεν αρκεί το χέρι που κρατάει το όπλο να είναι πολύ σταθερό, αν κουνηθεί το σώμα σου, τα πόδια ή ο κορμός, το ’χασες. Πρέπει να κάνεις άπνοια. Πέρα από αυτό, η κάθε σκέψη, ακόμη και η πιο ψυχρή, η παραμικρή αδρεναλίνη που φέρνει, περνάει με νευροδιαβιβαστές και έχει άμεσο αντίκτυπο στα δάχτυλά σου. Μπορεί να σε καταστρέψει, να σε πετάξει εκτός. Είναι ένας αργός θάνατος. Έχουμε μία ώρα αγώνα και ρίχνουμε βολή βολή. Ακόμα και οι υπολογισμοί, για παράδειγμα αν πηγαίνεις καλά και λες “τώρα πάω για παγκόσμιο ρεκόρ”, πάνε κατευθείαν στα δάχτυλα και τελειώνεις. Έχει συμβεί άπειρες φορές».
Λευτέρης Πετρούνιας
Λευτέρης Πετρούνιας, κρίκοι
Τρίτη συμμετοχή / Χρυσό μετάλλιο (Ρίο, 2016), χάλκινο μετάλλιο (Τόκιο, 2020).
«Είμαι χαρούμενος για το γεγονός ότι η ενόργανη είναι ένα καθαρό άθλημα. Στη συντριπτική πλειονότητά της παγκοσμίως δεν έχει κρούσματα ντόπινγκ. Προσωπικά ποτέ δεν θα λέρωνα το όνομά μου και το σώμα μου με κάποια βλαβερή ουσία. Και τελευταίος να ήμουν, θα το προτιμούσα από το να προσπαθούσα να κερδίσω κάτι παραπάνω με τρόπο όχι σωστό».
«Έχω ακούσει πως έχω χειροτερέψει σε σχέση με τους Ολυμπιακούς του 2016, ότι ο Κινέζος συναθλητής μου έγινε καλύτερος. Δεν ισχύει. Πάντα τις ίδιες δυνατότητες είχε να με κερδίσει, το ίδιο κοντά ήταν μ’ εμένα. Το 2016 είχε προκριθεί πρώτος και εγώ δεύτερος, και τον πέρασα τελικά. Έτσι είναι ο αθλητισμός και η ενόργανη. Αντιθέτως, θεωρώ ότι είμαι καλύτερος τώρα από ό,τι ήμουν στο Ρίο. Δεν το θεωρώ, είμαι σίγουρος. Θα ήθελα να το ξέρει ο κόσμος».
«Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 2018, ήμουν σε αναμονή χειρουργείου, που έγινε δύο μέρες μετά τον τελικό. Από το Κατάρ πέταξα στην Ελβετία για να χειρουργηθώ. Υπήρχε ένα πρόβλημα στον ώμο μου μήνες πριν. Σε όλη αυτή την προετοιμασία που έκανα μετά κόπων και βασάνων, προσπαθούσα να αποφύγω τον πόνο. Στον αγώνα το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν “κοίτα να πονέσεις όσο περισσότερο γίνεται, δώσε ό,τι έχεις και δεν έχεις, γιατί όσο πιο πολύ μπεις στον πόνο, τόσο πιο πολύ δεν τον απέφυγες, άρα τόσο πιο καλά έκανες το πρόγραμμά σου”».
Κατερίνα Στεφανίδη
Κατερίνα Στεφανίδη, άλμα επί κοντώ
Τέταρτη συμμετοχή / Χρυσό μετάλλιο με 4,85 μ. (Ρίο, 2016)
«Ο κόσμος νομίζει ότι το πρόβλημα είναι ότι το σώμα δεν ανταποκρίνεται το ίδιο όσο μεγαλώνουμε, η αλήθεια είναι όμως πως το μυαλό δεν ανταποκρίνεται το ίδιο. Ο αθλητισμός έχει να κάνει με το μυαλό, όχι με το σώμα, ιδιαίτερα σε κάποια αθλήματα όπως το επί κοντώ, που περιέχουν ένα κομμάτι φόβου».
«Κάτι που έχω μάθει από τα πολλά χρόνια στον αθλητισμό είναι ότι πολλοί πιστεύουν ότι μόνο εκείνοι έχουν τα μυστικά για το τι πρέπει να κάνεις. Όμως, κανείς δεν γνωρίζει το τι χρειάζεσαι εσύ καλύτερα από σένα. Εγώ για χρόνια άκουγα τι λέει ο ένας και ο άλλος, αλλά τελικά πέτυχα όταν έκανα αυτό που πίστευα εγώ με τον τρόπο που πίστευα».
«Πιστεύουμε ότι, αν πετύχουμε τους στόχους μας, θα γίνουμε χαρούμενοι, ενώ στην πραγματικότητα η διαδικασία επίτευξής τους είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μας»
«Η κοινωνία μάς έχει παγιδεύσει να πιστεύουμε ότι τα πάντα έχουν να κάνουν με έναν στόχο. Τις περισσότερες φορές δεν θα πετύχεις τον στόχο, ειδικά άμα είναι υψηλός, γιατί θα είναι δύσκολο. Πιστεύουμε ότι, αν πετύχουμε αυτούς τους στόχους, θα γίνουμε χαρούμενοι, ενώ στην πραγματικότητα χαρούμενους μας κάνει η διαδικασία επίτευξής τους. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μας: όχι η μία μέρα που κέρδισες τους Ολυμπιακούς ή η μία μέρα που βγήκες τέταρτη, αλλά τα τέσσερα χρόνια ενδιάμεσα».
Στέφανος Ντούσκος
Στέφανος Ντούσκος, κωπηλασία
Τρίτη συμμετοχή / Χρυσό μετάλλιο, μονό σκιφ (Τόκιο, 2020)
«Αυτό που αγαπάω πάρα πολύ στην κωπηλασία είναι η βάρκα όπως ταξιδεύει πάνω στο νερό. Έχω βρει έναν τρόπο μόνος μου να μπορώ να την πηγαίνω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, γι’ αυτό προτιμώ το ατομικό αγώνισμα. Αν βρεθεί κάποιος άλλος αθλητής και φτιάξουμε μια διπλή ομάδα, δεν θα έχω αντίρρηση, είναι δύσκολο όμως. Δεν είμαστε πολλοί. Όταν ξεκίνησα, είχαμε και τους παλιούς αθλητές, οι οποίοι τώρα έχουν σταματήσει. Είναι δύσκολο και ακριβό άθλημα, τα σκάφη μπορεί να φτάσουν και τις 40.000 ευρώ και ένα ζευγάρι κουπιά 1.000 ευρώ».
«Έχω αφιερώσει όλη μου τη ζωή στην κωπηλασία, δεν κάνω διακοπές, όλες οι συγκινήσεις που ζω είναι πάνω στη βάρκα. Θυμάμαι, το 2020 νόμιζα ότι θα πάρω μετάλλιο, είχα βάλει πολύ υψηλά στάνταρ. Ήμουν μέχρι τα 1.700 μέτρα μπροστά και στα τελευταία 300 δεν άντεξα άλλο, βγήκα πέμπτος. Την επόμενη χρονιά, προσπάθησα ακόμα πιο πολύ και πήρα την πρόκριση. Αυτό που λέω στον εαυτό μου για να τον ενθαρρύνω και να μπορέσω να συνεχίσω, είναι ότι και στο παρελθόν είχα αρκετές αποτυχίες, αλλά τα κατάφερα. Οι αγώνες μας είναι πάνω στο νερό, πολλές φορές μπορεί να μη σου βγουν, είτε έχει πλάγιο αέρα, είτε πολύ κυματισμό, είτε κάτι θα πάει στραβά. Όμως, πάντα εστιάζω στη βελτίωση, δεν τα παρατάω».
Αντιγόνη Ντρισμπιώτη
Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, βάδην
Τρίτη συμμετοχή / 8η θέση στα 20 χλμ. (Τόκιο, 2020)
«Πολλές φορές έχω διαβάσει ότι το βάδην είναι απλώς ένα περπάτημα. Προκαλώ λοιπόν όλο αυτόν τον κόσμο να το δοκιμάσει αυτό το περπάτημα και εγώ θα τρέχω δίπλα τους!»
«Όταν ένας αθλητής κάνει έναν μοναχικό αγώνα, ειδικά στις μεγάλες αποστάσεις, χρειάζεται έστω έναν άνθρωπο δίπλα, πρακτικά να του δώσει το νερό στα 30 χλμ. προπόνησης. Εγώ τρέχω στην Καρδίτσα στον δρόμο, πιο παλιά με κυνηγούσαν τα σκυλιά, τώρα με έμαθαν. Χρειάζομαι κάποιον δίπλα μου, μπορεί να συμβεί κάτι. Υπάρχουν στιγμές που και εμείς που έχουμε όλη αυτή τη δύναμη, όλο αυτό το πάθος και την αγάπη γι’ αυτό που κάνουμε, λέμε “δεν μπορώ άλλο, δεν αντέχω”. Τότε υπάρχει αυτός ο άνθρωπος που θα σε στηρίξει και θα σου πει: “Πάμε, μπορείς!”. Όποιος έχει χρόνο έρχεται, η μαμά μου, ο σύζυγός μου, η αδερφή μου, οι φίλοι μου. Όχι, δεν τρέχουν δίπλα μου, με το ποδήλατο έρχονται!»
«Μία κακή μέρα στην προπόνηση μπορεί να σου χαλάσει ολόκληρη την εβδομάδα. Ξυπνάς το πρωί, λες θα πάω, θα είμαι καλά και τελικά ίσως κάτι πάει λάθος και θα πρέπει να βρεις το ψυχικό σθένος να τα ξαναπάς καλά. Να μην πας με φόβο ξανά στη δεύτερη προπόνηση. Αφήνουμε μια κακή μέρα πίσω, όπως και στη ζωή μας, και πάμε να δοκιμάσουμε ξανά από την αρχή».
Η φωτογράφιση της Stoiximan Belle Équipe πραγματοποιήθηκε από τον φωτογράφο Άγγελο Ζυμάρα. Το υλικό παραχωρήθηκε στο «Κ» πριν από την επίσημη παρουσίαση της ομάδας.