Πλησιάζοντας την αποθήκη μεταχειρισμένων επίπλων στη γειτονιά του Βοτανικού, δεν ήμασταν σίγουροι γι’ αυτό που θα συναντούσαμε. Πρώτα περάσαμε μπροστά από βουλκανιζατέρ και πλυντήρια αυτοκινήτων, μετά βρεθήκαμε σε ένα παλιό συνοικιακό μαγειρείο και δίπλα ακριβώς είδαμε –από το πουθενά– νεαρούς υπαλλήλους να κουβαλούν ξύλινα σκαλιστά έπιπλα, όμοια με εκείνα που κοσμούσαν τα αθηναϊκά σπίτια της δεκαετίας του ’50 και του ’60. Ήμασταν στο σωστό μέρος, μόλις είχαμε φτάσει στο Σπίτι της Γιαγιάς.
Μπαίνοντας στην αποθήκη, ήταν σαν να βαδίζαμε σε μια χρονοκάψουλα αναμνήσεων από ξύλο, πορσελάνη, κρύσταλλο και κάθε είδους υλικά. Υπήρχαν έπιπλα από σαλόνια στα οποία μπορούσες εύκολα να φανταστείς να πίνουν τον καφέ τους πρωταγωνιστές ταινιών του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Υπήρχαν αντικείμενα λαξεμένα με λεπτομέρεια, αρλεκίνοι και απρόσωπες κούκλες, αγορασμένες για να κοσμήσουν κομοδίνα και μαγαζιά των ’60s. Κάποιες στιγμές ήταν σχεδόν σαν να μύριζες τη ναφθαλίνη από το σπίτι των δικών σου παππούδων. Μάλιστα, όσοι έχουν αδυναμία στο σύμπαν του Χάρι Πότερ είναι πολύ πιθανό ότι θα έφερναν στον νου τους, κοιτώντας όπως εμείς από το κατώφλι, το δωμάτιο των ευχών, το κινούμενο δώμα που εμφανίζεται σε όσους γυρεύουν κάτι που έχουν πραγματικά ανάγκη.
«Κρίμα είναι να το δώσετε»
«Σε λίγο κλείνουμε δέκα χρόνια, ήρθατε πάνω στην ώρα για την επέτειο», λέει η ιδιοκτήτρια, Κατερίνα Δημητροπούλου, που μας περιμένει μέσα. Η εγκαρδιότητα με την οποία μας ξεναγεί στους πέντε, γεμάτους έπιπλα, ορόφους είναι το μυστικό της επιτυχίας της. Αυτό άλλωστε γράφουν στις κριτικές τους μερικοί από τους 160.000 φίλους που ακολουθούν το Σπίτι της Γιαγιάς στα σόσιαλ μίντια. Μαζί, φυσικά, με τις απρόσμενα χαμηλές τιμές του.
Η κ. Δημητροπούλου ήταν από μικρή λάτρης του ρετρό και των παλιών αντικειμένων. Τριγύριζε συχνά σε υπαίθριες αγορές στο Μοναστηράκι, μέχρι που σε μια περίοδο ανάγκης αποφάσισε να ανοίξει ένα μικρό μαγαζί αρχικά στο Μεταξουργείο και να πουλά έπιπλα δικά της αλλά και έπιπλα που δεν ήθελαν συγγενείς και φίλοι. Θυμάται πως τότε, στο ξεκίνημα, είχε βρει και ένα μπαούλο του Ερυθρού Σταυρού δίπλα σε έναν κάδο σκουπιδιών, το οποίο και συνέλεξε.
Όσοι περνούν από την πόρτα αυτή πάντα επιστρέφουν. Όλοι σχεδόν είναι θαμώνες που θα γυρίσουν για να αναζητήσουν τον επόμενο θησαυρό. «Έχει τύχει να αποτρέψω πελάτη από το να ψωνίσει επειδή του άρεσαν όλα τα έπιπλα και δεν μπορούσε να σταματήσει. Έχουμε στείλει εμπόρευμα στην επαρχία, το παρέλαβε μια κυρία και το χρώμα τελικά δεν πήγαινε με το σαλόνι της. Επιστρέψαμε τα χρήματα και μας το γύρισε πίσω». Πλέον, το Σπίτι της Γιαγιάς έχει επαφές σε όλη την Ελλάδα. Άλλες φορές είναι ιδιοκτήτες σπιτιών που θα πουλήσουν το περιεχόμενό τους, άλλες φορές θα αναζητήσει εκείνη έπιπλα ακόμα και στο εξωτερικό. Αύριο, όπως μας λέει, φεύγει για Γαλλία. «Όταν πάω σε σπίτια ανθρώπων, μου λένε ιστορίες για τα έπιπλά τους. Μερικές φορές αποτρέπω κόσμο να μου πουλήσει πράγματα. “Κρίμα είναι να το δώσετε”, τους λέω».
Η αποθήκη κάποτε ήταν εργαστήριο ζαχαροπλαστικής. Είναι τεράστια, αλλά δεν πήρε καιρό στην κ. Δημητροπούλου να γεμίσει τους ορόφους της. Έφτιαξε τον χώρο με πολλή προσωπική εργασία και βοήθεια φίλων. «Το πονάω το μαγαζί», λέει. Στο Σπίτι της Γιαγιάς υπάρχουν έπιπλα και αντικείμενα από τη δεκαετία του ’30 μέχρι και τα τέλη του ’70. Κανένα δεν αναπαλαιώνεται εδώ, αντίθετα όποιος πελάτης επιθυμεί το αναμορφώνει με βάση το δικό του γούστο, γι’ αυτό άλλωστε και το κόστος τους είναι χαμηλό. Όσο ξεναγούμαστε στον χώρο, η κ. Δημητροπούλου σταματά σε ό,τι της τραβά την προσοχή. Ανάμεσα σε άπειρες καρέκλες και τραπέζια, εντοπίζει παιδικά καρότσια της δεκαετίας του ’50, ένα παλιό σχολικού τύπου θρανίου, που όπως μου λέει είχε σκοπό να το δώσει στον γιο της. Υπάρχουν μπομπίνες κινηματογράφου με ταινίες του Χάρρυ Κλυνν και αγαλματίδια χρωματιστών ρινόκερων.
Σπάνια και αγαπημένα
Ενίοτε, μέσα στους πέντε ορόφους, οι πελάτες θα ανακαλύψουν και μικρούς, συλλεκτικούς θησαυρούς. Μια φορά, ένας νεαρός βρήκε έναν σπάνιο δίσκο των Doors. «Αυτός εδώ κάνει 2.000 ευρώ», της είχε πει κι εκείνη του ζήτησε απλώς δύο ευρώ, όσο δηλαδή κόστιζαν όλα τα βινύλια. «Αν βρεις κάτι σπάνιο, απλώς θα χαρώ με τη χαρά σου», λέει. Μια άλλη φορά, βρήκε σε ένα έπιπλο ξεχασμένο το απολυτήριο ενός δασκάλου, χρονολογημένο από τη δεκαετία του 1940. «Το δημοσίευσα στο ίντερνετ, όχι για πούλημα, αλλά γιατί μου άρεσε, και μας πήρε τηλέφωνο η εγγονή του. “Είναι του παππού μου”, είπε. Ήρθε με την ταυτότητά της, το πήρε και έμαθε την ιστορία του».
Ένας παλαιοπώλης μού είχε πει κάποτε πως το πιο δύσκολο για έναν άνθρωπο του επαγγέλματος είναι να ξεπεράσει την ίδια του την αγάπη για τα αντικείμενα. Δεν μπορεί άλλωστε να δένεται με τα πάντα συνεχώς για μεγάλο διάστημα. «Είναι δύσκολο», λέει η Κατερίνα όταν τη ρωτάω. Πέρα από το γεγονός πως το σπίτι της είναι γεμάτο βίντατζ έπιπλα, έχει και μια προσωπική αποθήκη με όσα δεν μπορεί να αποχωριστεί. «Έχει τύχει οι υπάλληλοί μας να μου κρύψουν κάτι επειδή δεν μπορώ να αντισταθώ στην επιθυμία να το πάρω. “Μην το δει η Κατερίνα”, λένε», αναφέρει γελώντας και σε λίγο μας παρακινεί να περιηγηθούμε στον χώρο μόνοι μας. Αφηνόμαστε έτσι σε έναν νοσταλγικό κόσμο με τραχιές και λείες επιφάνειες, γεμάτο προσωπικές ιστορίες και αναμνήσεις παλιότερων εποχών. Και ποιος ξέρει, ίσως βρούμε σε κάποια γωνιά αυτό που έχουμε ανάγκη.
Το Σπίτι της Γιαγιάς βρίσκεται στην οδό Σερβίων 5-7, Βοτανικός / grannyshouse.gr