Στην πολυκατοικία μας έχουμε γατούλες. Δεν επιλέξαμε να έχουμε. Οι γείτονες το διάλεξαν για μας. Οι γείτονες, που βλέπουν αφύλακτη πιλοτή και αυτομάτως συμπεραίνουν: «Να ένας ιδανικός τόπος για να πετάξουμε τα αποφάγια μας»! Πολύ γρήγορα, μετά τις γάτες ήρθαν και τα περιστέρια. Και τα ποντίκια. Και οι κατσαρίδες. Και όλα τα πλάσματα που ζουν στα πέριξ και δεν αφήνουν την ευκαιρία να τσιμπολογήσουν οτιδήποτε βρίσκεται εκτεθειμένο και τρώγεται.
Μια μέρα, το μεσημέρι της περασμένης Κυριακής, έπιασα στα πράσα μία από τις γειτόνισσες την ώρα που μας φιλοδωρούσε με τα απομεινάρια ενός ψητού κοτόπουλου με πατάτες φούρνου, στη συσκευασία ντελίβερι παρακείμενου ψητοπωλείου. Ο διάλογός μας εξελίχθηκε κάπως έτσι:
— Γεια σας, να σας ρωτήσω γιατί αφήνετε τα αποφάγια σας σε ξένη ιδιοκτησία;
— Δικές σας δεν είναι οι γάτες;
— Όχι, είναι αδέσποτες. Ο μόνος λόγος που συχνάζουν εδώ είναι επειδή τις ταΐζετε, χωρίς να μαζεύετε αυτά που αφήνουν πίσω τους.
— Έχω δικαίωμα να τις ταΐζω, ξέρω και τον νόμο. Αν σας ενοχλεί, να βάλετε κάγκελα στην πιλοτή.
— Δεν έχετε δικαίωμα να παραβιάζετε τα όρια της ιδιοκτησίας μας, αλλά, ακόμα κι αν το είχατε, δεν πιστεύετε ότι θα έπρεπε εσείς να καθαρίσετε μετά;
— Εγώ δεν μπορώ να δω αν τα έχουν φάει, μένω στην παραδίπλα πολυκατοικία. Δεν μπορείτε να τα μαζέψετε εσείς;
— Και γιατί δεν ταΐζετε τα αδέσποτα κάτω από το δικό σας σπίτι;
— Φωνάζουν οι ένοικοι…
Αυτό, παιδιά, δεν είναι φιλοζωία. Είναι το αντίθετό της. Είναι μία από τις απεχθέστερες μορφές φαρισαϊσμού που μόνο δεινά κουβαλάει. Σε κάποια φάση, κάποιος λιγότερο ψύχραιμος από μένα θα αντιδράσει βίαια και –επειδή δεν θα ασχοληθεί με τον αληθινό φταίχτη– θα την πληρώσουν τα ζώα. Και αυτό δεν είναι δυσοίωνη προφητεία. Είναι ο λόγος για τις φόλες και τα πεταμένα νεογέννητα στους κάδους των σκουπιδιών και το κατάντημα της γειτονιάς όπου κανείς δεν μιλάει σε κανέναν και όλοι βλέπουν όλους με καχυποψία και μίσος. Είναι μια μορφή ζηλωτείας και αυταρχικής επιβολής αυτού που «εγώ θεωρώ σωστό». Το «λέει άλλωστε και ο νόμος».
Τελικά, θα βάλουμε κάγκελα στην πολυκατοικία. Και θα συνεχίσουμε να ταΐζουμε τις γατούλες, αφού μας τις κληροδότησε η γειτονιά. Και θα καλέσουμε και συνεργείο καθαρισμού, γιατί η γωνιά με τα αποφάγια θέλει πλέον επαγγελματικό πλύσιμο για να αποθαρρύνει τα τρωκτικά. Αλλά εμείς είμαστε κάπως πιο πολιτισμένοι από τον μέσο όρο· έχω αυτή την τύχη με τους συνενοίκους. Κάποιοι από αυτούς γαβγίζουν, αλλά δεν δαγκώνουν.
Σε άλλες γειτονιές της πόλης, οι αδέσποτες γατούλες δεν θα σταθούν το ίδιο τυχερές. Θα πέσουν θύματα της ανεύθυνης ζωοζηλωτείας κάποιων που πιστεύουν κι αποπάνω ότι κάνουν το χρέος τους. Και αφού δεν μπορούν οι ίδιοι να κατανοήσουν την ειρωνεία, κανείς δεν θα καταφέρει να τους την εξηγήσει με τρόπο που θα το καταλάβουν. Δύσκολο μάθημα η ευθύνη του αδέσποτου.