Όλα ξεκίνησαν ένα βράδυ, πριν πέσω για ύπνο. Ήταν ένα βίντεο στο ΤikTok που είχε χιλιάδες λάικ. Έδειχνε ένα αγόρι στην ηλικία μου που χόρευε τούρμπο-φολκ (γιουγκοσλάβικη εκδοχή τoυ λαϊκοπόπ) μέσα στο ασανσέρ. «Ποιος χρειάζεται ψυχοθεραπεία όταν έχει το τούρμπο-φολκ;» έγραφε. Στη λεζάντα του βίντεο υπήρχε ένα λινκ για εισιτήρια για ένα πάρτι που θα είχε τέτοια μουσική. Η ιστοσελίδα τελείωνε σε .nl.
Τρεις η ώρα το χάραμα, έξω από ένα μπλοκ πολυκατοικιών στην Ουτρέχτη. Ο Βασίλης ήρθε στην είσοδο λαγοκοιμισμένος. Φορούσε ένα κίτρινο αντιανεμικό μπουφάν, λες και βγήκε από το σύμπαν των Σίμπσονς. Μικρό διαμέρισμα σαν δωμάτιο ξενοδοχείου δίπλα σε αεροδρόμιο. Για να καταφέρει να το ενοικιάσει, ο Βασίλης έπρεπε να μπει σε κλήρωση. Στάθηκε τυχερός. Εγώ στάθηκα τυχερός την ημέρα που τον γνώρισα στα μαγειρεία ενός στρατοπέδου. Και δεν το γράφω αυτό επειδή μου άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του.
«Και δηλαδή ήρθες Ολλανδία για να πας μόνος σου σε ένα πάρτι που δεν ξέρεις κανέναν; / Γιατί; Άλλοι πώς ταξιδεύουν για συναυλίες;» Του φαινόταν περίεργο. Εντάξει, δεν ήταν και το πιο συνηθισμένο πράγμα, ούτε και το πιο φθηνό. Ήταν μια παρορμητική τρέλα της στιγμής, ορμώμενος και από το τοξικό κλίμα διασκέδασης της Αθήνας. Ο Βασίλης θέλησε να μου δείξει την πόλη. Πριν βγούμε από το σπίτι, κοίταξε την εφαρμογή που δείχνει με ακρίβεια ποια ώρα θα βρέξει. Στις δύο πήραμε το λεωφορείο για το κέντρο της πόλης. Ανάμεσα στις μικρές στάσεις που κάναμε, κρατάω τη βιβλιοθήκη με την αλλόκοτη μαρκίζα που παραπέμπει σε κέντρο διασκέδασης και με τα μαθήματα τάι τσι στην κεντρική σάλα. Δύο γνωστοί του κάπνιζαν έξω. Είχαν εγκατασταθεί μόνιμα, τους έλειπαν κάποια πράγματα από την Ελλάδα, τους τσιγκλούσε που έβλεπαν τα στόρι του Instagram με τις στιγμές που έχαναν με αγαπημένους και φίλους. Ζούσαν όμως καλά.
Το πάρτι γινόταν στο Λάιντεν. Το μέρος ήταν άδειο. Το αγόρι του TikTok βρισκόταν εκεί. Μου έδωσε το χέρι του, συστηθήκαμε στα σέρβικα και με ρώτησε πού μένω στο Λάιντεν. Του είπα την ιστορία, ότι δηλαδή τον είδα στο TikTok και αποφάσισα να έρθω. Αδυνατούσε να το πιστέψει. Με σύστησε στους φίλους και στην οικογένειά του, πιαστήκαμε χέρι χέρι και χορέψαμε παραδοσιακά, τραγουδήσαμε κάτι ποπ βαλκανικούς σκοπούς και διασκευές ελληνικών τραγουδιών στα σέρβικα. Στον νταλκά για την πατρίδα τους, απλώς στάθηκα στην άκρη και τους έβλεπα να ξελαρυγγιάζονται με τραγούδια για το Σαράγεβο και το Βελιγράδι.
Τα τρένα στην Ολλανδία είναι σαν το Ν1 στη Θεσσαλονίκη ή το 040 στην Αθήνα: νυχτερινά δρομολόγια κάθε ώρα. Ο μηχανοδηγός μάς ξυπνάει στα αγγλικά. «Καλά ξυπνητούρια, υπναράδες. Ουτρέχτη». Το τρένο αδειάζει από τους ρέιβερς και τους χιπστεράδες που πάρταραν σε κάποια άλλη πόλη. Οι δρόμοι είναι υγροί, τα κουδούνια των ποδηλάτων διαλύουν τη σιωπή και στην ψυχή μου ακόμη καίει μια φωτιά, λες και το πάρτι δεν έχει τελειώσει.