Λίγες Ημέρες αφότου έχει κυκλοφορήσει το Ζάρι, ως το τραγούδι που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στον 68ο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision, βρισκόμαστε σε σπιτικό πάρτι σε γειτονιά της Θεσσαλονίκης. Οι περισσότεροι καλεσμένοι αράζουν στον ακάλυπτο και συζητούν. Κάποια στιγμή, ο εορτάζων βγαίνει έξω και κάνει μια ανακοίνωση: «Να ξέρετε, σε λίγο θα βάλουμε το Ζάρι. Επομένως, αν θέλετε, περάστε μέσα». Η αυλή αδειάζει αυτοστιγμεί και ένα σαλόνι δεκαπέντε τετραγωνικών γίνεται μια τόσο στενή πίστα, στην οποία όλοι «πέφτουμε και κυλιόμαστε σαν ζάρι». Μεταφορικά, βέβαια. Τραγουδάμε εκστατικά τους στίχους, λικνιζόμαστε στον ρυθμό, φωνάζουμε συγχρονισμένα το όνομα της Μαρίνας λίγο πριν από τη γέφυρα του τραγουδιού. Μόλις τελειώνει το κομμάτι, περνάει φευγαλέα η σκέψη αν η Μαρίνα Σάττι θα έχει ποτέ την επίγνωση του τι έκανε με το Ζάρι.
Και αυτή η σκέψη συνεχίζεται, γιατί ακολουθούν τα posts στο Facebook που τόσο αποθεώνουν, όσο και καταβαραθρώνουν το βιντεοκλίπ το οποίο παρωδεί το ελληνικό τουριστικό αφήγημα. Δημοσιογράφοι σε ΜΜΕ και πάνελ των τηλεοπτικών εκπομπών σχολιάζουν και αποπειρώνται να αποκρυπτογραφήσουν το κομμάτι με ζήλο και με τρόπο που φαίνεται σαν να μεταφερθήκαμε με μια χρονομηχανή στις χρυσές χρονιές για την Ελλάδα στη Eurovision (2004-2011), όταν «ειδικοί του διαγωνισμού» ανέλυαν βήμα βήμα τη χορογραφία την οποία θα ακολουθούσε η Καλομοίρα το 2008 ή πώς ο Σάκης Ρουβάς θα αντιμετώπιζε τον Νορβηγό που «απειλούσε» να του πάρει τη δικαιωματική πρωτιά το 2009 –λες και ήταν χρωστούμενη από την περίοδο του Shake It– φιλοξενώντας και σελέμπριτις για να μοιραστούν την προβοκατόρικη άποψή τους. Για λίγες μέρες, το Ζάρι δημιουργεί έναν εθνικό διχασμό για το πώς πρέπει να είναι η εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό και για το αν το «τα-τα-τα» του ρεφρέν είναι κλεμμένο.
Στο σύμπαν του TikTok, αγόρια και κορίτσια μιμούνται τη χορογραφία της Ειρήνης Δαμιανίδου, παρωδούν το βιντεοκλίπ με τουρ στο Κερατσίνι, στην Αρεόπολη αλλά και στην Πράγα, δημιουργούνται μιμίδια με συρραφές αποσπασμάτων από ελληνικές σειρές, οι Ευρωπαίοι ερμηνεύουν το βιντεοκλίπ ως ένα άτυπο τουριστικό σποτ, ενώ στο YouTube αντιδρούν αποθεωτικά για το Ζάρι και δείχνουν έναν δρόμο για το τι κάνει γκελ στην Ευρώπη. «Ποτέ ξανά τα ελληνικά δεν ακούστηκαν τόσο όμορφα», είναι ένα σχόλιο που επαναλαμβάνεται στο επίσημο κανάλι της Eurovision.
Η συμμετοχή ανεβαίνει στα στοιχήματα, όντας στη δεκάδα των φαβορί για νίκη (ένδειξη που «υπόσχεται» συχνά καλή πορεία). Κάθε κλαμπ που παίζει ελληνικά, βάζει έστω και μία φορά το Zάρι, ενώ, από εκεί που δεν υπήρχαν θεματικά πάρτι με τη Eurovision, τον Απρίλιο διοργανώνεται και από ένα εβδομαδιαίως σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η απορία όμως διατηρείται: φανταζόταν ποτέ η Μαρίνα Σάττι ότι θα γινόταν ένας πρωτόγνωρος χαμός με το τραγούδι της; Το σκέφτεται για δυο στιγμές. «Σίγουρα όχι, δεν το περίμενα αυτό που συμβαίνει», απαντά λίγες μέρες πριν αναχωρήσει για το Μάλμε, όπου θα βρίσκεται για τις τεχνικές πρόβες πριν από τη βραδιά του Β΄ Ημιτελικού, στον οποίο συμμετέχει η Ελλάδα (09/05, ΕΡΤ1, 22.00).
Σιγοτραγουδάει τη μελωδία του ανοίγματος του τραγουδιού. Άλλο να την ακούς από τα ακουστικά-ψείρες στον δρόμο και άλλο από τόσο κοντινή απόσταση. Καθαρή φωνή σε ψηλές νότες. Χαλαρώνει με διάφορες επιτυχίες της ράπερ Μ.Ι.Α., φαίνεται ενθουσιασμένη, δείχνει άνετη, αλλά σαν να καίει μια φλόγα ενθουσιασμού μέσα της. Λες και είναι έτοιμη να πάρει φόρα για ό,τι θα συμβεί στη σταυροειδή σκηνή του «Μάλμε Αρένα». Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Πώς έκατσε το ζάρι
Σεπτέμβριος του 2023. Η ΕΡΤ απευθύνει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά πρόσκληση στη Μαρίνα Σάττι για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Eurovision, σε μια διοργάνωση που σηματοδοτεί τα πενήντα χρόνια από την πρώτη συμμετοχή της χώρας στον διαγωνισμό.
Σε τι φάση βρισκόσουν όταν έγινε η πρόταση από την ΕΡΤ;
Είχα μπει στη φάση «θα πάρω φόρα». Κάθε φορά που μου το πρότειναν, με έπιανε ένα άγχος. Τις προηγούμενες φορές ήμουν σε άλλη δημιουργική φάση. Φέτος ένιωθα έτοιμη, απλώς δεν υπήρχε το κομμάτι και έλεγα «τώρα τι κάνω, πού μπλέκω;».
Γιατί το θεώρησες μπλέξιμο;
Επειδή δεν το είχα ξανακάνει αυτό, δηλαδή το να μου έρχεται η έμπνευση κατά παραγγελία. Συνήθως, όταν μου αρέσει κάτι στα τραγούδια που γράφω –στη μουσική, γιατί στίχους δεν γράφω–, το επικοινωνώ. Όχι το ανάποδο. Ειδικά όταν υπάρχει deadline.
Ήταν αυστηρό;
Σκέψου ότι στην ΕΡΤ δεχόμασταν τραγούδια μέχρι τον Δεκέμβριο. Στο μεταξύ, τα ακούγαμε και είχαμε δημιουργήσει έναν φάκελο στον οποίο ρίχναμε όλα όσα μας άρεσαν. Αν υπήρχε κάποιο στοιχείο σε τραγούδι που μου έκανε κλικ, έπαιρνα τηλέφωνο τον δημιουργό του.
Από τα τραγούδια που είχατε λάβει, σε ποια είχατε καταλήξει;
Είχαμε καταλήξει σε δέκα ιδέες. Κάποια ήταν χορευτικά, στο στιλ του Ζαριού. Υπήρχε μια απαλή μπαλάντα σαν το Pali [σ.σ.: ένα από τα τραγούδια του τελευταίου της άλμπουμ, Yenna, που έκανε αίσθηση], ενώ είχαμε λάβει και πιο σκληρούς ήχους, αλλά με folk [σ.σ.: λαϊκά-παραδοσιακά] και urban στοιχεία. Όσοι είχαν ακούσει την μπαλάντα είπαν «εδώ είμαστε».
Δηλαδή, παραλίγο να πάμε στη Eurovision με μπαλάντα;
Προβληματιζόμουν και αναρωτιόμουν: «Θα πάμε σε μια βραδιά που θα έχει τόσα ρυθμικά κομμάτια, θα υπάρχει φασαρία. Μήπως τελικά να εμφανιστώ με κάτι “μαλακό”;». Και μετά σκέφτηκα: «Θα έχεις μόνο τρία λεπτά. Τι αποτύπωμα θα αφήσεις;». Δεν είναι όπως στη συναυλία που προλαβαίνεις να ξεδιπλώσεις την ιστορία σου.
Και πώς καταλήξατε στο Ζάρι;
O μουσικός παραγωγός OGE μού είχε στείλει το demo του Ζαριού, γραμμένο στα αγγλικά και με δύο «R». Ήταν η μελωδία και πάνω έλεγα ό,τι να ’ναι.
Και πώς του ήρθε ο τίτλος;
Εκείνη τη στιγμή έπρεπε να σώσει το αρχείο και, επειδή δεν ήταν σίγουρος για το αν θα ήταν η μελωδία για τη Eurovision, το σκέφτηκε σαν να ήταν ζάρι, του τύπου «θα κάτσει, δεν θα κάτσει», μου είπε ο OGE. Ταυτόχρονα, η Κική Τσόλκα [σ.σ.: διευθύντρια δημοσίων σχέσεων της Minos-EMI] παρατηρούσε πως κάθε φορά που μπαίνει αυτό το κομμάτι, κάτι συμβαίνει με το σώμα μου. Και τότε είπα «παιδιά, να κάνουμε κάτι σαν το demo, αλλά να έχει μέσα ζουρνά». Ρίχναμε ιδέες από δω κι από κει, και κάποιος ψύχραιμος πέταξε το εξής: «Και γιατί να μην είναι η μελωδία του demo, αλλά με ζουρνά;». Και αυτό ήταν.
Διακρίνω μια αγάπη για τον ζουρνά.
Σκέψου πως ένα από τα σχόλια που πήραμε για την ηχογράφηση ήταν να «μαλακώσουμε» τον ζουρνά. Μα αυτό είναι ο ζουρνάς, δεν μαλακώνει. Αν ήθελα πιο μαλακό ήχο, θα βάζαμε φλάουτο. Ο ζουρνάς, μαζί με το νταούλι σε χαμηλές συχνότητες, δημιουργεί μια ένταση, ένα συναίσθημα έκστασης. Θέλαμε όμως και το τελικό αποτέλεσμα να είναι μελωδικό. Δημιουργήσαμε εξήντα εκδοχές του κομματιού, σε όλες τις τονικότητες, αλλά νιώθαμε πως το κομμάτι δεν είχε αυτό το στοιχείο που σου τραβάει την προσοχή, έλειπε το απαραίτητο «καλησπέρα, ξεκινάμε» moment.
Η Ελλάδα της Μαρίνας Σάττι
Aυτό το «καλημέρα, ξεκινάμε» moment αποτυπώνεται στις εκφράσεις των ξένων. Οι ξένοι γουρλώνουν τα μάτια μόλις μπει το «Πόνος μη μας έρθει μακάρι», με τη φωνή της Μαρίνας σε υψηλή τονικότητα, παγώνουν οι εκφράσεις του προσώπου τους. Ύστερα, αλλαγή. Ραπ. Τα χάνουν με τον Γερμανό τουρίστα, που βέβαια δεν είναι Γερμανός. Κουνιούνται στον ρυθμό του κομματιού, είναι αδύναμοι να αντιδράσουν με λόγια, αλλά συμφωνούν πως η Ελλάδα πιάνει το vibe. Και αν οι Ευρωπαίοι σχολιάζουν και αντιδρούν τόσο θετικά στο τραγούδι, σημαίνει πως η συνταγή έχει πετύχει. Την ίδια στιγμή, οι Έλληνες «τρώγονται» και έχουν απόψεις που διίστανται, τόσο στη δημόσια σφαίρα, όσο και στην ιδιωτική. Στα γραφεία της «Κ» υπήρχαν και υπάρχουν διαφωνίες σχετικά με το τραγούδι, γι’ αυτό και κάποιες από τις ερωτήσεις που ακολουθούν έχουν τεθεί από συναδέλφισσες και συναδέλφους.
Όταν κυκλοφόρησε το Ζάρι, οι άνθρωποι χωρίστηκαν σε τρία στρατόπεδα: α) εκείνοι που ξετρελάθηκαν, β) εκείνοι που στο πρώτο άκουσμα ξίνισαν, αλλά στα επόμενα το «τα-τα-τα» είχε κολλήσει στο μυαλό τους και γ) εκείνοι που δεν τους άρεσε καθόλου.
Λίγο μετά την κυκλοφορία, μπαίνω σε ένα ταξί και το ραδιόφωνο παίζει το Ζάρι. Ρωτάω τον οδηγό αν του αρέσει το τραγούδι που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Eurovision. «Καθόλου», απαντά. Να σου πω κάτι; Είναι ωραίο που αρέσει αλλά και δεν αρέσει. Δεν θα προτιμούσα να μην τους είχε κάνει τίποτα. Επομένως, χαίρομαι πολύ που το κομμάτι έχει επικοινωνηθεί. Πιο πολύ, όμως, μου αρέσει που βγαίνουν οι συνομήλικοί μου και λένε πως είναι κάτι που τους εκφράζει.
«Λίγο μετά την κυκλοφορία, μπαίνω σε ένα ταξί και το ραδιόφωνο παίζει το Ζάρι. Ρωτάω τον οδηγό αν του αρέσει το τραγούδι που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Eurovision. “Καθόλου”, απαντά».
Το Ζάρι ως συνολικό πρότζεκτ είναι μια καλλιτεχνική κατασκευή που αντιπροσωπεύει το γούστο και τις αναφορές σου ή αποτελεί ένα βαθύτερο σχόλιο για την Ελλάδα, όπως λένε κάποιοι; Αν όντως είναι και σχόλιο, είναι χιουμοριστικό ή κυριολεκτικό;
(Άρης Αλεξανδρής, αρθρογράφος της «Κ»)
Αν δεν προοριζόταν για Eurovision, δεν ξέρω αν θα γυριζόταν έτσι το βιντεοκλίπ. Είναι όμως φτιαγμένο στο assignment που μου έδωσαν, έτσι όπως το κατάλαβα εγώ. Ό,τι κάνουμε είναι αποτέλεσμα αυτού που είμαστε. Ό,τι κάνει ο καθένας είναι ένα statement, μια δήλωση. Από το 2018 που συμμετέχω σε φεστιβάλ στο εξωτερικό, έχω δει τι αρέσει και τι λειτουργεί και έχω παρατηρήσει πως οι ξένοι έχουν μια πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το τι είναι η Ελλάδα. Ήξερα πώς να πατήσω σε αυτή την αντίθεση και στα στερεότυπα με χιούμορ. Επίσης, στην αρχή, όταν ανακοινώθηκε το όνομά μου, άκουγα «η εκπρόσωπος της Ελλάδας στο εξωτερικό». Αντέδρασα χιουμοριστικά και είπα από μέσα μου: «Ωραία, είμαι η εκπρόσωπος της Ελλάδας στο εξωτερικό; Τότε, θα τους δείξω την Ελλάδα». Και έτσι ήρθε η ιδέα του ξεναγού, όπου δεν λέω τι είναι η Ελλάδα. Θέλω απλώς να πω το τι βλέπω στην Ελλάδα.
Ειδικά μετά τη διασκευή του Ζαριού που κυκλοφόρησε πρόσφατα, πολλοί στηλίτευσαν πως αυτό δεν είναι Ελλάδα. Εσύ είχες δηλώσει πως «στόχος είναι να πάμε όπως είμαστε». Έτσι πιστεύεις ότι είμαστε; (Μαρία Κατσουνάκη, δημοσιογράφος της «Κ»)
Μα δεν αλλοιώσαμε κάτι, ούτε στο unplugged, σε εκείνη την αυλή στη Θηβών. Τι ακριβώς δεν είναι ελληνικό; Δεν είναι μια τυπική αυλή; Φώναξα τους αγαπημένους μου φίλους και μουσικούς και παίξαμε. Τι, επειδή ήταν πρωί και έπιναν τον καφέ ή έτρωγαν την τυρόπιτά τους; Η κινηματογράφηση, η μουσική, η χορογραφία, η πόλη μας δείχνουν το σήμερα. Αυτό είναι η Αθήνα. Είμαστε σε άλλη πόλη και δεν το ξέρω;
Τελικά, όμως, τι βλέπεις εσύ στην Ελλάδα σήμερα;
Είναι η ανατολή και η δύση. Είναι το χθες και το σήμερα. Αποτελείται από κάθε λογής ανθρώπους. Είναι όλα αυτά και είμαστε κομμάτι της. Στόχος μου είναι να δείξω ότι είμαστε relevant, σχετικοί με ό,τι συμβαίνει στον κόσμο, ότι δεν είμαστε μια χώρα που είναι έξω από το «παιχνίδι». Δεν μου αρέσει αυτό. Θέλω να μπορούμε να προτείνουμε πράγματα και να λένε οι ξένοι: «Ουάου, αυτό ήρθε από την Ελλάδα».
Γιουροβιζιονικές μαγειρικές
Στα πενήντα χρόνια που συμμετέχει η Ελλάδα στον διαγωνισμό, η συνταγή είναι ευμετάβλητη: ρυθμοί που παραπέμπουν σε καλοκαίρι και νησί, γαλήνιες, αισθαντικές και δυναμικές μπαλάντες, τραγούδια με στίχο που μένει στον νου (από το «Ντο, φα, φα» του Μαθήματος Σολφέζ το 1977 στο Alcohol is free των Koza Mostra και Αγάθωνα Ιακωβίδη το 2013), ροκ, ραπ, τσιφτετέλια, βαλκανικά και ποντιακά, καλτ χορογραφίες, dance ήχοι και, φυσικά, εθνοπόπ. Είναι η συνταγή με την οποία έχει ταυτιστεί η επιτυχημένη περίοδος της Ελλάδας στον διαγωνισμό, καθώς ευθύνεται για μία νίκη και μία θέση στη δεκάδα για οκτώ συνεχόμενες διοργανώσεις. Στη Eurovision όμως δεν υπάρχει παρθενογένεση. Το άτομο ή το συγκρότημα που εκάστοτε εκπροσωπεί τη χώρα απλώς πηγαίνει στη διοργάνωση με τη μουσική που εκπροσωπεί και κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Όσον αφορά το Ζάρι, μένω στα λόγια της Μαρίνας Σάττι: «Μου αρέσει να δημιουργώ κόσμους με λεξιλόγιο από δύο μουσικές γλώσσες, μία σύγχρονη και μία παραδοσιακή».
Σε ποιες γλώσσες ακριβώς πατάει το μουσικό λεξιλόγιο του Ζαριού;
Υπάρχουν ρυθμοί και grooves που μπορείς να τους βρεις σε όλο τον κόσμο και είναι ίδιοι. Πατάω σε έναν ρυθμό που είναι γνώριμος στην Ελλάδα, όπως η συρτορούμπα που είναι σαν μπάλος, και που ξέρω ότι τον αναγνωρίζουν και τον χορεύουν στο εξωτερικό, άσχετα με το πώς τον βαφτίζουν. Ταυτόχρονα, βάζω και έναν urban ήχο που παραπέμπει στο ρεγκετόν, γιατί αυτό κυριαρχεί στον πλανήτη.
Αυτό ήταν στο πλαίσιο της αποστολής που σου ζητήθηκε να εκτελέσεις από την ΕΡΤ;
Αυτό που μου ζητήθηκε ήταν το να πάω σε ένα οπτικοακουστικό σόου, το οποίο θα δει ο κόσμος από την τηλεόραση και όχι με γυμνό μάτι – γι’ αυτό άλλωστε κάνουμε το μονοπλάνο, γι’ αυτό και το act μας είναι βασισμένο στην κάμερα. Έχουμε τρία λεπτά να χτίσουμε κόσμους. Έχουμε χιούμορ, θηλυκότητα, κουβαλάμε μπόλικο θράσος και τσαμπουκά. Είμαστε ήδη συντονισμένοι σε αυτό το attitude.
Δεν ξέρω αν το παρατήρησες, αλλά φέτος πολλές χώρες ακολουθούν την περσινή συνταγή της Φινλανδίας με το Cha Cha Cha. Δηλαδή, κομμάτια με στοιχεία μιμιδίων, μουσική που ξεσηκώνει το κοινό της αρένας και χορογραφίες που γίνονται viral στο TikTok. Αισθάνομαι ότι πιο κοντά στο πνεύμα της δικής μας συμμετοχής είναι αυτή της Αρμενίας, με τους Ladaniva και το Jako.
Εντάξει, η Αρμενία κουβαλάει πιο φολκ στοιχεία από εμάς. Θα ήθελα να ήταν πιο μοντέρνο. Άλλωστε εμείς δεν κάναμε μια πιστή αναπαραγωγή της παραδοσιακής μουσικής. Αλλά μου αρέσει πολύ. Είναι χαριτωμένο, διασκεδαστικό και κουβαλάει μπόλικη θετική ενέργεια.
«Έχουμε τρία λεπτά να χτίσουμε κόσμους. Έχουμε χιούμορ, θηλυκότητα, κουβαλάμε μπόλικο θράσος και τσαμπουκά. Είμαστε ήδη συντονισμένοι σε αυτό το attitude».
Υπάρχουν άλλες συμμετοχές που ξεχωρίζεις;
Θα ήθελα πολύ να ήταν δικό μου το ρεφρέν της Ουκρανίας. [Μουρμουρίζει τον ρυθμό του Mama Teresa των Jerry Heil και Alyona Alyona.] Επίσης, μου αρέσουν η Ελβετία και η Ισπανία. Η δεύτερη μου βγάζει κάτι μελαγχολικό, μια νοσταλγία των ’80s που ανακατεύεται με new vibes disco της Dua Lipa και του The Weeknd. Και φυσικά, η Κύπρος, με τη Σήλια Καψή. Είναι μόλις 17 ετών και τραγουδάει και χορεύει απίστευτα. Δεν ξέρω πότε κατάφερε να τα κατακτήσει αυτά τα δύο στοιχεία σε τόσο μικρή ηλικία.
Η ζαριά του Μάλμε
Για να αισθάνεται πως κάνει πρόβα στη σταυροειδή σκηνή του Μάλμε, στην οποία κάθε άξονας έχει μήκος δεκαοκτώ μέτρα, η Μαρίνα και η ομάδα που θα την πλαισιώνει στη σκηνή (αποτελείται από τους χορευτές Ειρήνη Δαμιανίδου, Βασίλη Καραγιάννη, Χιούσο Τσετιντάς και Γιασίν Αμέτογλου, με τον χορογράφο Μετζνούν Γκιασάρ να επιμελείται τη χορογραφία και τον Φωκά Ευαγγελινό να έχει την καλλιτεχνική διεύθυνση της εμφάνισης, και από την Ερασμία Μαρκίδη στα φωνητικά) κάνει εξαντλητικές πρόβες σε έναν τεράστιο χώρο στην Πειραιώς. Απολαμβάνει κάθε κομμάτι του γιουροβιζιονικού της ταξιδιού. «Μου αρέσει πολύ. Ξέρω ότι θα τελειώσει σύντομα, αλλά όχι, δεν θα το άλλαζα με τίποτα», λέει με μια μικρή χαρμολύπη στα λόγια της. Θεωρεί πως έχει βρει την καλύτερη ομάδα που θα μπορούσε να είχε βρει για το ταξίδι της στη Σουηδία. Επισημαίνει το στοιχείο της ελληνικής ρίζας, καθώς τρεις από τους συντελεστές είναι Έλληνες μουσουλμάνοι από τη Θράκη. «Αν τουμπάρεις τη λέξη “ζάρι”, προκύπτει η λέξη “ρίζα”, είχε επισημάνει ο πρόεδρος της ΕΡΤ, Κωνσταντίνος Ζούλας. Να που τελικά το κάρμα βγήκε αληθινό». Όσο για τις κακόβουλες γλώσσες, αυτές δεν την απασχολούν. «Κάποια στιγμή είχα κλείσει τις κεραίες μου, αλλά από τότε που είδα τις θετικές αντιδράσεις και το πώς μας βλέπουν οι ξένοι, μπήκα σε μια φάση όπου βλέπω ότι όλοι με στηρίζουν. Έχω αυτοπεποίθηση», λέει.
Παράλληλα, με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω σου, είναι σαν να βρίσκεσαι σε φάση «the show must go on».
Αυτό ακριβώς είναι. Σε αυτή τη φάση δεν είναι δικό μου αυτό που κάνω, είμαι απλώς μπροστά. Υπάρχουν τόσα άτομα που έχουν δουλέψει από πίσω, υπάρχει ο κόσμος που περιμένει και ανυπομονεί γι’ αυτό.
Επειδή εμείς οι Έλληνες eurofans κάπως φαντασιωνόμαστε αυτό το «Athens 2025» ή μια θέση στην πεντάδα, άραγε, όταν είσαι μόνη σου, υπάρχουν φορές που αφήνεται το μυαλό σου και χτίζει σαν όνειρο τη στιγμή μιας νίκης ή ενός καλού πλασαρίσματος; Αντίστοιχα, σε τρομάζει μια κακή πορεία;
Δεν ξέρω τι θα συμβεί. Αλήθεια. Προφανώς και δεν θέλω να τελειώσει άσχημα. Θέλω να τα πάμε καλά, βλέποντας ειδικά πόση χαρά θα δώσει σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν εκφραστεί θετικά για το τραγούδι. Θα προσπαθήσω να δώσω ό,τι μπορώ. Το αποτέλεσμα δεν νομίζω ότι περνάει από το χέρι μου, αλλά αυτό που μπορώ να ελέγξω είναι το ότι θα ανέβουμε πάνω στη σκηνή, θα τα «σπάσουμε» και αυτό που θα δείτε θα είναι «τοπ».
Ας κλείσουμε με ένα δίλημμα: Τι από τα δύο προτιμάς; Πλασάρισμα στην πεντάδα ή να σιγοτραγουδάμε το Ζάρι για άλλα είκοσι χρόνια; (Ιωάννα Φωτιάδη, δημοσιογράφος της «Κ»)
Και γιατί «ή το ένα ή το άλλο»; Τι με πέρασες; Νομίζεις ότι είμαι ολιγαρκής;
(Γελάει και ετοιμάζεται για τη φωτογράφιση. Της ευχόμαστε καλή τύχη στο Μάλμε.)
Styling: Georgia Tal, Barbara Tal, Make Up: Christos Mazurek, Μαλλιά: Chrysanthos Smyrnaios / Beehive Artists