Είμαι σε ένα καφενείο στα Κύθηρα, τρώω πορτοκαλόπιτα και ακούω με σοβαρό ύφος το νέο άλμπουμ της Ντούα Λίπα. Ο τίτλος του, Radical Optimism. Χορευτική ποπ για ριζοσπαστικά αισιόδοξους. Εδώ υπάρχει το Houdini (ίσως το καλύτερο και πιο αστραφτερό κομμάτι της έως τώρα), το Training season, το Illusion αλλά και ένα άλλο απαράδεκτο, που λέγεται Falling forever και μάλλον μπήκε στον δίσκο από την πίσω πόρτα. Οι κριτικές του άλμπουμ υπήρξαν χλιαρές έως και αρνητικές. Θα τολμήσω να πω ότι, αν ακούς μονάχα την Ντούα χωρίς να τη βλέπεις, χάνεις πολλά. Δεν καταλαβαίνεις το βαθύτερο νόημα. Μιλάμε για ένα κορίτσι που στα 18 του λάμβανε μηνιαίο μισθό από γραφείο ατζέντηδων, προκειμένου να αφοσιωθεί στο τραγούδι και να μην κουράζεται δουλεύοντας ως σερβιτόρα. Ταλέντο υπήρχε, όπως και όρεξη για δουλειά, αλλά ήταν η ομορφιά κυρίως, θεωρώ, αυτό που άνοιξε τις πόρτες και τα αυτιά του κόσμου.
Έντεκα χρόνια μετά, η Ντούα Λίπα είναι η μεγαλύτερη ποπ σταρ της Ευρώπης. Το πρώτο όνομα στο φετινό Glastonbury, η καψούρα στο Instagram 90 εκατομμυρίων ανθρώπων, το εξώφυλλο του περιοδικού Time στο τεύχος με τους πιο επιδραστικούς ανθρώπους του 2024. Μουσικά, πάντως, δεν έχει και πολλά να δώσει στο 2024. Μια εμφανής επιρροή στον νέο της δίσκο είναι οι ABBA, με παραγωγή όμως που παραπέμπει περισσότερο στις υπερφορτωμένες, αμφιβόλου γούστου συμμετοχές της Eurovision. H ίδια ισχυρίζεται ότι την έχουν επηρεάσει επίσης μπάντες όπως οι Primal Scream και οι Oasis – και εγώ φαντάζομαι τον Νόελ Γκάλαχερ, με μισόκλειστα μάτια και μπερδεμένη έκφραση, να προσπαθεί να ενώσει τα κομμάτια του παζλ.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠΛ. Βολάνης & Δ. Παγίδας – Εκτός των τειχών
Θυμίζει σάουντρακ ελληνικής ταινίας από τα ’70s. Ζει σε έναν δικό του κόσμο και πρέπει να ακουστεί από την αρχή έως το τέλος για να ξεδιπλώσει τις αρετές του. Ένα άλμπουμ κοντά στο είδος του space rock, χωρίς μελωδίες που καρφώνονται στο μυαλό, αλλά με κομψές ενορχηστρώσεις και ατμόσφαιρες που σαγηνεύουν.
