Φοβάμαι τα μάτια της Μπίλι Άιλις, γιατί, ενώ είναι όμορφα, πολλές φορές καθρεφτίζουν το τίποτα, το άπειρο των επιλογών, μια ανεστραμμένη εκδοχή της πραγματικότητας. Αγαπώ τις μουσικές που φτιάχνει με τον αδερφό της, γιατί εμπεριέχουν αταξίες που όχι απλώς δεν τιμωρούνται, αλλά επιβραβεύονται. Το νέο της άλμπουμ είναι χορταστικό, φιλόδοξο, χαοτικό – όπως πρέπει δηλαδή. Η λογική του «αν βαριέμαι εγώ, θα βαρεθούν και οι fans μου» οδηγεί σε κομμάτια με απρόσμενες αλλαγές (L’Amour de ma vie, Bittersuite), μεγαλοπρεπείς μπαλάντες (The Greatest) αλλά και μια λεπτή αίσθηση Αμερικής των 1930s, που κάθε τόσο σπρώχνει τον δίσκο από το πολύχρωμο στο ασπρόμαυρο. Singles δεν υπήρξαν πριν από την κυκλοφορία. Έτσι, λοιπόν, τα δέκα τραγούδια του Hit me hard and soft προσγειώνονται στα ακουστικά σαν κάτι ενιαίο, που σιγόβραζε για καιρό και τώρα ξεχειλίζει κοχλάζοντας.
Μου αρέσουν όλα; Όχι, δεν μου αρέσουν όλα. Το Birds of a feather είναι ύποπτα συμβατικό, ενώ ορισμένες μπαλάντες μού ακούγονται υπερβολικά μελετημένες και αχρείαστα τέλειες σε επίπεδο παραγωγής. Ωστόσο, στο σύνολό του το άλμπουμ είναι ίσως το καλύτερο της Μπίλι έως τώρα – και σίγουρα το πιο καλά προσαρμοσμένο σε μια εποχή γεμάτη ανθρώπους με ΔΕΠΥ, που ακούν μουσική κάνοντας παράλληλα κάτι άλλο. Ένα κομμάτι σαν το Chihiro πραγματικά δεν γίνεται να μην το προσέξεις, ακόμα κι αν συμπληρώνεις παράλληλα τη φορολογική σου δήλωση. Είναι τραγούδια σαν κι αυτό που με κάνουν να ακολουθώ στο Instagram την Μπίλι, να εμπιστεύομαι το χάος στα μάτια της, να περιμένω την επόμενη αλλαγή στα μαλλιά της και να σκέφτομαι μήπως κλείσω εισιτήριο για να τη δω live του χρόνου.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠNubiyan Twist – Find your flame
Έρχονται από το Λονδίνο με κέφι, ανακατεύοντας την τζαζ με το afrobeat και τη σόουλ. Μας καλούν να βρούμε τη φλόγα μας. Στο Lights out επιστρατεύουν τον Νάιλ Ρότζερς για να παίξει τη χαρακτηριστική του κιθάρα, αλλά είναι τα πνευστά τελικά που ανεβάζουν τον δίσκο και τους βοηθούν να ξεχωρίσουν μέσα στην πολυπληθή βρετανική τζαζ σκηνή.
