Λατρεύω τις κουκουβάγιες. Για περισσότερα από πέντε χρόνια, μια μικρή ευρωπαϊκή Athene Noctua κούρνιαζε και έστηνε καρτέρι στο πεύκο έξω από το υπνοδωμάτιό μου, στην Πεντέλη. Απόλυτα εξοικειωμένη με την παρουσία μου και ατρόμητη, με άφηνε να την πλησιάσω και είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσα να την ταΐσω κιόλας, αν δεν ήξερα ότι δεν είναι ποτέ καλή ιδέα να χώνουμε τη μύτη μας στις δουλειές της φύσης. Κάποιοι ειδικοί όμως έχουν αντίθετη άποψη.
Πρόσφατα, η USFWS, η υπηρεσία διαχείρισης της άγριας πανίδας στις ΗΠΑ, κατέθεσε μια πρόταση που σόκαρε: προκειμένου να μειώσει τον πληθυσμό ενός είδους κουκουβάγιας που εκτοπίστηκε από το φυσικό της περιβάλλον και εισέβαλε στον βιότοπο ενός άλλου, λιγότερο ανθεκτικού, πρότεινε στο αρμόδιο υπουργείο να αδειοδοτήσει την εξολόθρευση πεντακοσίων χιλιάδων πουλιών, με χρονικό ορίζοντα τριακονταετίας.
Σύμφωνα με το πλάνο, οι κάτοικοι των περιοχών που θάλλει η κουκουβάγια Strix Varia θα πριμοδοτηθούν για την αγορά κυνηγετικών όπλων και την τεκμηριωμένη φόνευση ατόμων που ανήκουν στο είδος αυτό. Η δραστική αυτή λύση θεωρείται αναγκαία, καθώς ο επιθετικός χαρακτήρας και η χωρίς φυσικούς εχθρούς αναπαραγωγική δεινότητα της Strix Varia έχει θέσει σε σοβαρό κίνδυνο την επιβίωση μιας άλλης, γηγενούς κουκουβάγιας, που βρίσκεται εδώ και δεκαετίες στον κατάλογο με τα προστατευόμενα είδη: της κηλιδωτής κουκουβάγιας (Spotted Owl).
Δραστικές λύσεις για πρακτικά προβλήματα: ο αμερικάνικος τρόπος! Μόνο που η κοινότητα των ειδικών εμφανίζεται ήδη διχασμένη. Το επιχείρημα της άλλης πλευράς μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: «Τι είναι στ’ αλήθεια αυτό που επιτρέπει την ανθρώπινη παρέμβαση σε μια διαδικασία που δεν αποκλίνει καθόλου από τους άγραφους νόμους της φυσικής επιλογής; Και αν ακόμα υποθέσουμε ότι έχουμε το ηθικό δικαίωμα να παρέμβουμε, οργανώνοντας μια γενοκτονία, ποιος θα μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι αυτά τα δύο είδη προορίζονταν να συμβιώσουν, χωρίς την ανθρώπινη μεσολάβηση; Γιατί δεν αφήνουμε απλώς τη φύση να κάνει αυτό που ξέρει;»
Η κυβέρνηση θεωρεί ότι οι αντιπροτάσεις είναι ουτοπικές. Και είναι (εδώ που τα λέμε), όταν περιλαμβάνουν σχέδια όπως η αναδάσωση του βιότοπου της κουκουβάγιας που υπέστη έξωση από τον πολιτισμό και η μαζική στείρωση (που είναι τεχνικά εφικτή, αλλά με υπέρογκο κόστος). Και επιμένει ότι η θανάτωση μισού εκατομμυρίου πουλιών θα μειώσει τον πληθυσμό τους μόνο κατά 30%, οπότε δεν θα επιφέρει ανεπίστρεπτες αλλοιώσεις στην οικολογική ισορροπία.
Δεν ξέρω, μάλλον έχουν δίκιο. Όταν είσαι υποχρεωμένος να υπολογίζεις το κόστος σε κάθε απόφαση, οι ηθικοί ενδοιασμοί εύκολα παραμερίζονται. Είναι ζόρικη υπόθεση να διαχειρίζεσαι το χρήμα του φορολογούμενου πολίτη. Ίσως γι’ αυτό οι περισσότεροι κάνουν τόσο χάλια δουλειά. Δεν μπορώ όμως να μην αναλογιστώ ούτε και να χωνέψωτην ειρωνεία: Εμείς οι άνθρωποι, ως ένα τρομακτικά χωροκατακτητικό είδος, επιβάλλουμε τη θανατική ποινή σε ένα άλλο, επίσης χωροκατακτητικό είδος, που δεν κάνει τίποτε διαφορετικό από εμάς, μόνο και μόνο επειδή μπορούμε. Έχουν γραφτεί αρχαίες τραγωδίες με λιγότερα υλικά.
