Είναι βράδυ Παρασκευής και παραδόξως δεν βρίσκομαι κάπου στο κέντρο για ποτό. Φοράω άνετα ρούχα, κολάν και ένα λεπτό αντιανεμικό και τρίβω στα χέρια μου μαγνησία, τη λευκή σκόνη που απορροφά την υγρασία από τις παλάμες, μειώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την ολίσθηση. Στα πόδια φοράω ειδικά αναρριχητικά παπούτσια, τα οποία με στενεύουν πολύ, ενώ μπροστά μου έχω έναν ψηλό τοίχο γεμάτο χρωματιστά «πιασίματα» που διαγράφουν συγκεκριμένες διαδρομές. Συνειδητά δεν κοιτάζω προς τα πάνω· απλώς συγκεντρώνομαι και σφραγίζω με τα μάτια τη διαδρομή που θα (προσπαθήσω να) ακολουθήσω. Είναι η πράσινη, η πιο βατή και ιδανική για πρωτάρηδες.
Η δυσκολία βρίσκεται στην κλίση
Ανεβαίνω για πρώτη φορά στον τεχνητό τοίχο αναρρίχησης του ΟΑΚΑ και αισθάνομαι ενθουσιασμό και φόβο μαζί. Ο χώρος είναι φωτεινός και γεμάτος κόσμο. Ακούγονται γέλια, χειροκροτήματα, προσωπικές συζητήσεις, επιβραβεύσεις και ανταλλαγή συμβουλών για θέματα τεχνικής. Γνωρίζω ήδη πως η εσωτερική πίστα αναρρίχησης στην οποία βρίσκομαι είναι ένας εναλλακτικός τόπος συνάντησης για τα βράδια της Παρασκευής. Πράγματι, είναι γεμάτη με ανθρώπους που δεν μοιάζουν να ενδιαφέρονται για το αν θα χάσουν ένα καλό πάρτι σε κάποια άλλη γωνιά της πόλης. Μου είναι δύσκολο να προσδιορίσω ακριβώς τις ηλικίες τους, αλλά μοιάζουν «τακτικοί θαμώνες» και νομίζω πως είναι, πάνω κάτω, είκοσι πέντε έως τριάντα ετών. Στον χώρο τριγυρνούν και μικρά παιδιά, τα οποία είναι λες και έχουν σώματα φτιαγμένα από πλαστελίνη – αναρριχώνται στους τοίχους με χαρακτηριστική ευκολία.
Τα ειδικά παπούτσια που δανείστηκα από τη ρεσεψιόν (υπάρχουν διαθέσιμα ζευγάρια σε όλα τα νούμερα για όποιον δεν διαθέτει δικά του) συνεχίζουν να με στενεύουν, αλλά ενημερώνομαι πως είναι θεμιτό. Πρέπει να είναι όσο πιο σφιχτά γίνεται, ώστε να διασφαλίζουν τη σταθερότητα του πατήματος. Στο μπροστινό μέρος είναι ελαφρώς μυτερά, για να μπορεί το πόδι να στερεώνεται καλύτερα στον τοίχο ή στον βράχο. Δεν είμαι δεμένη με σχοινί, καθώς στο bouldering, όπως λέγεται ο τύπος αναρρίχησης που θα κάνω, οι διαδρομές είναι χαμηλές και ο αναρριχητής δεν χρειάζεται να δεθεί. Η δυσκολία δεν έχει να κάνει τόσο με το ύψος του τοίχου, όσο με την πιθανή κλίση του και τον βαθμό δυσκολίας των «προβλημάτων», των διαδρομών δηλαδή που επινοούν οι εκπαιδευτές της πίστας για να ακολουθούν οι αναρριχητές.
«Κάπως έτσι καθαρίζει και το μυαλό»
Χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, έχω ήδη τοποθετήσει όλα μου τα άκρα στις εσοχές και τις εξοχές του τοίχου. Χρειάζεται συγκέντρωση, σωστός υπολογισμός, τεχνική και ψυχραιμία. Την πρώτη φορά κάνω μια-δυο κινήσεις, φτάνω στη μέση της διαδρομής και πηδάω γρήγορα κάτω, στο μαλακό προστατευτικό πάτωμα. Δεν είναι εύκολο· όσο προσπαθείς όμως, τόσο ξεκλειδώνεις την αντοχή σου. Βοηθάνε πολύ τα παιδιά γύρω, που σε εμψυχώνουν με τις τεχνικές γνώσεις που διαθέτουν. Το ίδιο και οι προπονητές, με τους οποίους μπορεί κανείς να κλείσει μαθήματα για να εισαχθεί ομαλά στο άθλημα και να αποκτήσει αυτοπεποίθηση.
Ο Θάνος, καλός φίλος και φανατικός αναρριχητής τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, είναι αυτός που με καθοδηγεί σε αυτή την πρώτη προσπάθεια, αλλά και το άτομο πίσω από την απόφασή μου να δοκιμάσω την αναρρίχηση – μαζί, βέβαια, με άλλους φίλους και γνωστούς που περνούν πλέον τα Σαββατοκύριακά τους σκαρφαλώνοντας βουνά. Έχω την αίσθηση ότι τα τελευταία χρόνια οι περισσότερες αθηναϊκές παρέες «κάτω των τριάντα» περιλαμβάνουν τουλάχιστον έναν πιστό φίλο του αθλήματος. Όσο ξεχωρίζουμε τις πιο φιλικές διαδρομές για αρχάριους, ο Θάνος μού λέει πως αυτό που τον κέρδισε στην αναρρίχηση είναι το ότι έχει γίνει ο δικός του διαλογισμός. «Όταν σκαρφαλώνεις, έρχεσαι αντιμέτωπος με το ένστικτο της επιβίωσης, δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτε άλλο, παρά μόνο πώς θα κινηθείς για να μην εκτεθείς σε κίνδυνο. Κάπως έτσι καθαρίζει και το μυαλό», μου αναφέρει.
Πράγματι, από την πρώτη επαφή αντιλαμβάνομαι ακριβώς τι εννοεί. Όσο είσαι κρεμασμένος στον τοίχο, δεν έχεις περιθώριο για περισπασμούς. Το σώμα σου σφίγγεται και το μυαλό είναι απόλυτα αφοσιωμένο στην ολοκλήρωση της διαδρομής. Είναι κάτι εντελώς προσωπικό, που όμως έχει μια φοβερή κοινωνική διάσταση, καθώς στα λεπτά της ξεκούρασης από τη μία διαδρομή στην άλλη μπορείς να πιάσεις πάσης φύσεως κουβέντα με τους υπόλοιπους αναρριχητές. «Ο κόσμος αγαπάει το bouldering γιατί μπορεί να αθλείται και την ίδια στιγμή να κοινωνικοποιείται. Έχει δημιουργηθεί μια κοινότητα που χρόνο με τον χρόνο μεγαλώνει, κυρίως μετά την καραντίνα, όπου οι πίστες άρχισαν να γεμίζουν καθημερινά», μου λέει ο Νίκος Κόδρος, εκπαιδευτής και ιδιοκτήτης του OAKA Indoor Climbing, που μετράει τριάντα χρόνια στην πρώτη γραμμή του σπορ. «Η αναρρίχηση γοητεύει όποιον καταπιάνεται με αυτήν, γιατί προσφέρει στόχο. Ο στόχος είναι να ξεγελάσεις τη βαρύτητα, κάποιες φορές δεν το κατορθώνεις, άλλες επιτυγχάνεις, και αυτό δημιουργεί ένα τρομερά εθιστικό παιχνίδι με το σώμα», συνεχίζει.
Γυμναστική ανοιχτή σε όλους
Τον ρωτάω τι χρειάζεται για να ξεκινήσει κανείς το άθλημα, το οποίο από το 2020 κατατάσσεται επίσημα στα Ολυμπιακά αγωνίσματα. «Εκτός από την τεχνική, που αποκτάται με την εξάσκηση, το πιο σημαντικό είναι η συνέπεια. Όπως σε όλα τα αθλήματα, αν δεν είσαι συνεπής δεν μπορείς να πας παρακάτω. Η καλή φυσική κατάσταση και η σωματική δύναμη βοηθούν, αλλά κυρίως χρειάζεται συνέπεια. Με την εξάσκηση έρχονται και η ισορροπία και η ταχύτητα», απαντά. Η δική του πίστα είναι η δεύτερη που άνοιξε στην Αθήνα, πριν από έντεκα χρόνια. Σήμερα, η πόλη μετράει αρκετές σχολές σε διάφορα σημεία, εξωτερικές και εσωτερικές πίστες με διαφορετικό χαρακτήρα η καθεμία, άλλες πιο «επαγγελματικές», άλλες πιο «παρεΐστικες». Εκτός από την Αθήνα όμως, η Ελλάδα αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς αναρριχητικούς προορισμούς και κάθε χρόνο συγκεντρώνει τουρίστες-αναρριχητές από όλο τον κόσμο. Τα Μανίκια στην Εύβοια, το βουνό Γκιώνα και η Κάλυμνος είναι μόνο μερικά από τα μέρη που αγαπούν οι γνώστες. Μάλιστα, στην τελευταία περνά πολύ χρόνο και ο διάσημος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων και φανατικός αναρριχητής Τζο Νέσμπο.
«Η καλή φυσική κατάσταση και η σωματική δύναμη βοηθούν, αλλά κυρίως χρειάζεται συνέπεια. Με την εξάσκηση έρχονται και η ισορροπία και η ταχύτητα». Νίκος Κόδρος, OAKA Indoor Climbing
Από τη συζήτησή μας με τον Νίκο προκύπτει και το ζήτημα της ασφάλειας. Ακόμη και οι πιο έμπειροι αναρριχητές έρχονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο του ύψους, και αυτό είναι κάτι που ίσως αποτρέπει πολλούς από το να δοκιμάσουν το σπορ. «Η αναρρίχηση είναι τόσο ασφαλής όσο την καθιστά ο αναρριχητής. Εξαρτάται από τα ρίσκα που θα πάρει για να κατακτήσει την κορυφή. Στις πίστες, ωστόσο, τα πράγματα είναι πλήρως ελεγχόμενα. Όσο περισσότερο αθλητικό χαρακτήρα αποκτά η αναρρίχηση, τόσο πιο ασφαλής γίνεται, γι’ αυτό και πολλοί από όσους ασχολούνται με το άθλημα δεν βγαίνουν ποτέ εκτός πίστας», εξηγεί, κάνοντας κατανοητό πως η αναρριχητική δραστηριότητα δεν είναι κάτι το απλησίαστο ή κατάλληλο μόνο για τρομερά γυμνασμένους ανθρώπους. Αντιθέτως, με τη σωστή καθοδήγηση είναι μια μορφή εκγύμνασης ανοιχτή σε όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας και σωματότυπου.
Βουνό ή πόλη;
Το σκαρφάλωμα στο βουνό είναι άλλη ιστορία: Στο φυσικό περιβάλλον δεν κυριαρχεί ο κοινωνικός χαρακτήρας του bouldering, αλλά η κατάκτηση του στόχου και της κορυφής. Ο Θάνος, που επισκέπτεται συχνά διάφορους αναρριχητικούς προορισμούς –όπως το Ναύπλιο, το Λεωνίδιο ή τα Μετέωρα–, μου λέει πως το σκαρφάλωμα στους βράχους είναι η απόλυτη εναρμόνιση με τη φύση. Αν και μοιάζει πιο ριψοκίνδυνο, στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο. Υπάρχουν και εκεί διαδρομές με μικρό βαθμό δυσκολίας και μπορεί κανείς να ξεκινήσει χωρίς να έχει απαραίτητα επαφή με το bouldering και τις πίστες. Σίγουρα όμως, η εξοικείωση με το άθλημα στην πίστα ενισχύει την ευκινησία, βοηθά στην τεχνική και πάνω από όλα συνδέει τον επίδοξο αναρριχητή με την πνευματικότητα του σπορ.
Μια φίλη ψυχολόγος που κάνει χρόνια αναρρίχηση το περιγράφει τέλεια: «Αρχίζεις από το μηδέν και σε κάθε βήμα προσθέτεις νέα στοιχεία και λεπτομέρειες, είτε είναι η κλίση με την οποία θα πατήσεις, είτε η δύναμη που θα βάλεις στο κάθε χέρι, είτε ο τρόπος που θα διαβάσεις τη διαδρομή. Θέλει να έχεις φαντασία και τόλμη. Δεν έχει σημασία πόσα κιλά ζυγίζεις ή πόσο γυμνασμένος είσαι, αλλά το πώς μπορείς να αξιοποιήσεις το μυαλό με το σώμα για να κατακτήσεις τον στόχο. Γι’ αυτό και είναι τόσο ιντριγκαδόρικη». Και όντως είναι, το επιβεβαιώνω. Η αναρρίχηση είναι εντυπωσιακή, διασκεδαστική και… απολαυστικά επίπονη για το σώμα. Σε κάνει να νιώθεις ζωντανός, γιατί κάθε μικρή σου κίνηση είναι ένα βήμα πιο κοντά στην επιβίωση. Όσο περπατώ προς το πάρκινγκ για να φύγω από το ΟΑΚΑ, νιώθω τη γλύκα της αδρεναλίνης. Στην πίστα έχει ακόμη κόσμο, και ας είναι σχεδόν δέκα το βράδυ· ο χώρος σε λίγο κλείνει, οι άνθρωποι όμως δεν σταματούν να σκαρφαλώνουν.
Θα χρειαστείτε
Ρούχα που επιτρέπουν ελευθερία κινήσεων και αναρριχητικά παπούτσια (μπορείτε να δανειστείτε εκεί).
Σκόνη μαγνησίας σε οποιαδήποτε μορφή, υγρή ή πούδρα.
Ενημέρωση για τον βαθμό δυσκολίας των διαδρομών της πίστας – κάθε χρώμα σηματοδοτεί διαφορετικό βαθμό.
Να επιλέξετε ανάμεσα σε bouldering (αναρρίχηση χωρίς σχοινί) και Top Rope (αναρρίχηση σε ψηλότερο τοίχο, που χρειάζεται ασφάλιση με ιμάντα).
Έναν εκπαιδευτή, για να γνωρίσετε τις βασικές αρχές τεχνικής του αθλήματος.
Απλώς να το πάρετε απόφαση. Δεν χρειάζεται ραντεβού. Περισσότερα στο oakaindoorclimbing.gr
