Τις Κυριακές ο Waseem πηγαίνει σχολείο. Ξυπνάει νωρίς, πλένεται, κάνει όποιες δουλειές προλαβαίνει στο σπίτι και κατά τις 08.30 πηγαίνει στο σχολείο, λίγα στενά παρακάτω.
Μετρίου αναστήματος, αδύνατος σαν σκιά, με μεγάλα καφετιά μάτια και χέρια σκληρά και καλοσυνάτα. Αυτός είναι ο Waseem. Χαμογελάει και το πρόσωπό του σπάει σε χίλιες λεπτές γραμμές. Κι αν οι γραμμές του προσώπου του δε γράφουν πάνω τους μόνο χαρά, δε φταίει αυτός, φταίνε τα τελευταία χρόνια που του ’φεραν ταλαιπωρίες, φταίει ο δυνατός ήλιος, φταίει μάλλον που δεν έμαθε ποτέ του να γελά για να γελάσει, αφήνοντας έξω τ’ άλλα συναισθήματα, λύπες και κούραση. Δεν έμαθε ποτέ να γελά απλά, ανέμελα, με ξεγνοιασιά.
Τις Κυριακές ο Waseem πηγαίνει στο Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά. Δεν πηγαίνει για να μάθει ελληνικά ή αγγλικά, όχι. Του Waseem δεν του αρέσει να παρακολουθεί μαθήματα. Του φαίνεται δύσκολο να συγκεντρωθεί. Το μυαλό του βγαίνει απ’ το παράθυρο, λέει και «δύσκολα». Όχι, ο Waseem δεν μπορεί να κάτσει ήσυχα. Κινείται σαν σβούρα. Πότε εδώ, πότε εκεί. Ο Waseem πηγαίνει σχολείο, γιατί είναι ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές.
Φτιάχνει καφέ, φροντίζει τις αίθουσες, πηγαινοφέρνει χαρτιά, βγάζει φωτοτυπίες, τα πάντα κάνει και στο διάδρομο ακούς συνέχεια κάποιον να τον φωνάζει. Ο Waseem τις Κυριακές σαν υπερήρωας μοιάζει. Πετάει παντού και τα φροντίζει όλα.
Όταν ήταν μικρός, του άρεσε να πηδάει από σκεπή σε σκεπή παίζοντας με τους φίλους του. Εδώ όμως δεν κάνει τόση παρέα με τους συνομηλίκους του. Μοιάζει κάπως μεγαλύτερος και δεν έχει καταφέρει ακόμη να βρει μια κανονική δουλειά. Μεροκάματα μόνο και τις Κυριακές σχολείο.
Δε μιλάει πολύ και όποτε βρίσκει χρόνο καπνίζει γρήγορα, σφίγγοντας τα μάτια του μην τσούξουν απ’ τον καπνό. Γεννήθηκε το 1984 και τη μητέρα του τη λένε Σαφία Μπιμπί. Ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν πια στην Ελλάδα. Δεν κατάφερε να πάει στην κηδεία του ούτε να ξαναδεί τη χώρα του, αφού περιμένει ακόμη τα χαρτιά του. Κάθε μήνα, έχει δεν έχει χρήματα, ο Waseem στέλνει στην οικογένειά του ό,τι μπορεί. Και κάποιες φορές, όταν μιλάει για τους δικούς του, κοιτάει αλλού, αμήχανα, σαν να μην καταλαβαίνει γιατί νιώθει ταραχή.
Όμως τις Κυριακές είναι χαρούμενος. Γιατί πάει σχολείο. Γιατί ξέρει τα ονόματα όλων των μαθητών και γιατί κάποιοι χρειάζονται τη βοήθειά του. Ίσως γι’ αυτό τα καλοκαίρια, Ιούλιο και Αύγουστο, νιώθει κάπως στενάχωρα. Με τα μεροκάματα μόνο δε βγαίνει η ζωή. Λιγότερο ακούει το όνομά του, άδειες οι ώρες του και οι Κυριακές. Μετράει τις μέρες του. Να ‘ρθει ο Σεπτέμβρης. Να ’ρθει επιτέλους.
Κι αν τον ρωτήσεις, θα σου πει, μου αρέσει το Σχολείο, θα νιώσεις στα λόγια του το σίγμα κεφαλαίο, θα ανοίξει ο αέρας πόρτες, θα μπει στις αίθουσες ζωή. Γιατί ο Waseem «κρατάει βιβλία πιο μεγάλα. Κι έχει ένα χρέος πιο βαρύ».* ■
* Παραφράζοντας τους τελευταίους στίχους από το ποίημα του Στέλιου Σπεράντζα, «Ξαναγυρίζω στο σχολείο».
* H Ειρήνη Μαργαρίτη είναι ηθοποιός και συγγραφέας, η συλλογή διηγημάτων της «Επιλεγμένα είδη» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι.