Ο Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν το ομολογούσε με ωμή ειλικρίνεια: «Στην πραγματικότητα, καθόλου δεν με ενδιαφέρει το αντικείμενο της φωτογραφίας. Όταν η εικόνα αποτυπωθεί στο φιλμ, δεν με νοιάζει τι θα γίνει μετά. Εξάλλου οι κυνηγοί δεν είμαστε και μάγειρες». Ο Ρόμπερτ Κάπα ήταν πιο ρομαντικός. «Όταν οι άνθρωποι κοιτούν τις φωτογραφίες μου, θέλω να αισθάνονται όπως όταν επιθυμούν να διαβάσουν ένα ποίημα δύο φορές», έλεγε.
Kατά κάποιον τρόπο οι απόψεις και των δύο θρυλικών φωτογράφων μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να περιγράψουν την έκδοση «National Geographic. Around the World in 125 Years. Europe», που μόλις κυκλοφόρησε από την Taschen. Από τη μια γιατί οι υπεύθυνοι του γερμανικού εκδοτικού οίκου κατάφεραν να… μαγειρέψουν ένα εξαιρετικά προσεγμένο λεύκωμα με την πρώτη ύλη που παρείχαν δεκάδες θηρευτές της τέλειας εικόνας, δηλαδή φωτογράφοι της National Geographic Society, εδώ και δεκαετίες. Κι από την άλλη, γιατί ο αναγνώστης που θα το ξεφυλλίσει συχνά θα αισθανθεί την ανάγκη να δει ξανά και ξανά πολλές από τις φωτογραφίες: για να τις απολαύσει, για να προσπαθήσει να «αποκωδικοποιήσει» τις πληροφορίες που περιέχουν ή απλώς για να αφήσει τη φαντασία του να δημιουργήσει προεκτάσεις σ’ αυτό που βλέπει – και το οποίο τις περισσότερες φορές καθόλου δεν υστερεί σε ποιητικότητα…
Από τον παγωμένο Βορρά στον ηλιόλουστο Νότο. Από τα σαλόνια των αυτοκρατορικών παλατιών στις καλύβες ψαράδων και βοσκών. Από τις πιο πολυσύχναστες λεωφόρους σε λιβάδια και δασοτόπια. Από άγρια, χιονοσκέπαστα βουνά σε ήρεμα θαλασσινά τοπία. Κι από τις πρώτες ασπρόμαυρες φωτογραφίες, την αυτοχρωμία και τη χρυσή εποχή των φιλμ Kodak στην κυριαρχία της ψηφιακής εικόνας. Με κοινό παρονομαστή τη Γηραιά Ήπειρο και τους ανθρώπους της. Όλα αυτά μέσα από 200 φωτογραφίες, απλωμένες σε 336 σελίδες. Ως «ένα μοναδικό ταξίδι στην ψυχή της Ευρώπης» περιγράφουν το λεύκωμα οι άνθρωποι της Taschen. Και στην ουσία της φωτογραφίας, θα προσθέταμε. Στα αρχέγονα υλικά της: το φως και τον χρόνο…
Δεξίωση στο Σενμπρούν Βιέννη, 1967. Όλη η «καλή κοινωνία» της αυστριακής πρωτεύουσας ήταν εκείνο το βράδυ στη μεγάλη σάλα (400 τ.μ.) του Σενμπρούν – με το ζωγραφισμένο (από τον Gregorio Guglielmi) ταβάνι και τους εντυπωσιακούς πολυελαίους. Το μπαρόκ ανάκτορο με τα 1.441 δωμάτια και τα 139 μαγειρεία (!), το οποίο ήταν η θερινή κατοικία των Αψβούργων αυτοκρατόρων μέχρι το 1918, συγκαταλέγεται σήμερα στα δημοφιλέστερα τουριστικά αξιοθέατα στον κόσμο, με περισσότερους από 7 εκατ. επισκέπτες ετησίως. © John Launois
