Φέτος επισκέφτηκα τη Διεθνή Έκθεση Γάτας, που διοργανώνει κάθε χρόνο ο Ελληνικός Όμιλος Γάτας, με διαφορετική mentalité: όχι τόσο με την ιδιότητα της δημοσιογράφου που κάνει ρεπορτάζ, όσο ασκώντας τον γονεϊκό μου ρόλο. Έχω δύο παιδιά, ένα 8χρονο αγόρι και ένα κορίτσι 5 ετών, τον Νικολή και την Αθηνά. Εδώ και αρκετό καιρό μού έχουν εκφράσει την επιθυμία –ειδικά ο γιος μου– να αποκτήσουν ένα γατάκι. Δεν σας κρύβω ότι απέφευγα καιρό να την υλοποιήσω για τους εξής λόγους: Πρώτον, το κατοικίδιο είναι μία επιπλέον ευθύνη και έξοδα. Δεύτερον, δεν αντέχω τις τρίχες στους καναπέδες και, τρίτον, δεν μου αρέσει να αντιμετωπίζω το άγχος για το ποιος θα το προσέχει όταν θα λείπουμε διακοπές. Όμως, γνωρίζοντας τη χαρά που θα τους προσφέρει μια γάτα, έβαλα στην άκρη όλους τους ενδοιασμούς μου.
Έχω μεγαλώσει με πολλά ζώα, αλλά κυρίως με γάτους – ο τελευταίος μου τριχωτός σύντροφος ήταν ο Ζορρό, ένας ασπρόμαυρος ημίαιμος, ο οποίος είχε κερδίσει τον τίτλο της «Καλύτερης γάτας σπιτιού» σε μια αντίστοιχη έκθεση που είχε διοργανώσει το 2005 ο Ελληνικός Όμιλος Γάτας στο κέντρο της Αθήνας. Ο Νικολής δεν τον θυμάται καλά, γιατί ήταν μικρός όταν απεβίωσε. Πιο πολύ τον έχει «ζήσει» μέσα από το ντοκιμαντέρ «Ζορρό, ο γάτος», μια ταινία με θέμα τη ζωή του, που γύρισε η μητέρα του και η οποία προβλήθηκε στο 12ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Στη διοργάνωση συμμετείχαν 162 ράτσες.
Η 32η και 33η Διεθνής Έκθεση Γάτας, που φιλοξενήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στο πολιτιστικό κέντρο «Δαΐς» στο Μαρούσι, είχε περίπου 6.000 επισκέπτες. Εκτός από τις 182 γάτες ράτσας, συμμετείχαν στη διοργάνωση και 35 γάτες από φιλοζωικές οργανώσεις που δίνονταν προς υιοθεσία. Και αυτός ήταν ο κυριότερος λόγος που επισκεφτήκαμε την έκθεση: ήθελα να διδάξω στα παιδιά μου τη σημασία της υιοθεσίας αδέσποτων, να μάθουν τι σημαίνει να προσφέρεις στέγη σε ένα ζώο που το έχει ανάγκη.
Στην έκθεση έκανα όλα όσα θα έκανε μια μαμά: μάζεψα freebies από τα διαφημιστικά σταντ, πληροφορήθηκα για τη θρεπτική αξία των ζωοτροφών Purina Proplan και άλλων εταιρειών, γέλασα με τη μασκότ της έκθεσης Felix («Είναι η πιο μεγάλη γάτα που έχω δει ποτέ», είπε η κόρη μου) και τέλος, για να διασκεδάσω τα τέκνα μου, αποφάσισα να βαφτώ γάτα σε ένα περίπτερο με face painting, μια και ήταν η τελευταία ημέρα της Αποκριάς.
Η Αθηνά και ο Νικολής, από την άλλη, είδαν για πρώτη φορά έναν διαγωνισμό ομορφιάς και θαύμασαν από κοντά πολλές γάτες ράτσας – μάλιστα τους δόθηκε η ευκαιρία να παίξουν αρκετή ώρα με μία από αυτές, τη Μαλάσκα, μια Burmese του εκτροφείου GR Silky Sense. Παίζοντας για λίγο τον ρόλο του κριτή, ο Νικολής έδωσε τη δική του βαθμολογία στα υποψήφια γατάκια. Στα δικά του μάτια πιο όμορφος ήταν ο Όλιβ από τη SCARS, αλλά και μια γάτα Βεγγάλης, γιατί του φαινόταν «πιο κανονική από τις υπόλοιπες» και «έμοιαζε και λίγο σαν τίγρης». Είναι αυτό που λένε ότι από παιδί μαθαίνεις την αλήθεια: ναι, όλες οι γάτες είναι όμορφες, και αυτές του σαλονιού, και αυτές του δρόμου!
Οι γάτες Maine Coon είχαν την τιμητική τους: οι διοργανωτές έκαναν αφιέρωμα στη φυλή αυτή από την Αμερική.
Τι άλλο μου άρεσε στην 32η και 33η Διεθνή Έκθεση Γάτας; Η χωρο-διάταξη της διοργάνωσης ήταν σαφώς καλύτερη φέτος. Μπορούσες να βλέπεις καλύτερα τον τρόπο που οι πέντε κριτές έκριναν τις γάτες. Ήταν επίσης ενδιαφέρον το αφιέρωμα στις Βρετανικές γάτες και οι ομιλίες από κτηνιάτρους για θέματα υγείας, διατροφής, φροντίδας και καλλωπισμού αποδείχτηκαν ιδιαίτερα χρήσιμες. ■