Συγχωρέστε με. Μέχρι σήμερα το πρωί είχα ήδη στο μυαλό μου αυτό που θα έγραφα. Ήθελα να ρωτήσω, χωρίς το σύμπλεγμα του επαΐοντος και αφοριστικές κορόνες, αυτούς τους τριάντα χιλιάδες πολίτες, από την Ελλάδα και άλλες χώρες, που υπέγραψαν το ψήφισμα για την απόσυρση του νομοσχεδίου για τα ζώα συντροφιάς, πού εντοπίζονται οι ενστάσεις τους.
Ήθελα να πληροφορηθώ αν τους ενοχλεί η υποχρεωτική στείρωση και των δεσποζόμενων ζώων –πάγιο αίτημα, μέχρι προχθές, όλων των φιλοζωικών οργανώσεων (και εκείνων που πολέμησαν λυσσαλέα το νομοσχέδιο)–, μια και κανένας έως τώρα δεν έχει καταφέρει να επινοήσει έναν άλλο τρόπο για να ελέγξουμε την εκθετική αύξηση στον αριθμό των παρατημένων ζώων στους δρόμους μας.
Επιθυμούσα να ενημερωθώ από τους ενισταμένους αν έχουν πρόβλημα με το πεντάλεπτο «χαράτσι» στα είδη που πωλούνται από τα pet-shops και αν πρόκειται όντως για τη σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι της φορολογίας ή απλώς για μια σταγόνα στον ωκεανό όπου, προσωπικά, δεν θα είχα πρόβλημα να συνεισφέρω, γιατί πιστεύω ότι, ως φιλόζωος, εγώ πρέπει πρώτος να πληρώσω για το αμάρτημα της λατρείας μου προς τα ζώα.
Με είχε πιάσει μια λαχτάρα να μάθω αν προτιμούν τα ανεξέλεγκτα «καταφύγια» των ιδιωτών, όπως αυτό που είδα με τα μάτια μου στη γειτονιά μου και δημοσίευσα πριν από μερικούς μήνες για να μοιραστώ τη φρίκη –εκατό και βάλε σκυλιά, το καθένα δεμένο σε ένα δέντρο με τρία μέτρα αλυσίδα, και ανάμεσά τους, πέντε εθελοντές να προσπαθούν να βάλουν τάξη στο χάος–, από τους ελεγχόμενους χώρους με κοινοτικές προδιαγραφές και ελεύθερη πρόσβαση σε όλους.
Πέθαινα από περιέργεια να διαφωτιστώ από τους διαφωνούντες αν ο πλάγιος τρόπος που επέλεγε το νομοσχέδιο ώστε να αποτρέψει την πώληση ζώων από τις βιτρίνες των pet-shops –μια υπόθεση που βρίσκει τους μισούς επιχειρηματίες σύμφωνους και τους άλλους μισούς αντίθετους, αλλά υποτίθεται ότι εξασφάλιζε ομόνοια στο στρατόπεδο των φιλόζωων–ενόχλησε κάποιον οπαδό του Laissez-faire και της ελεύθερης οικονομίας.
Τώρα όμως ψάχνω μόνο κάποιον να με κατατοπίσει! Αυτός δεν είναι ο ρόλος του OpenGov; Της ανοιχτής διακυβέρνησης; Γιατί να ξοδέψει κάποιος τόση προπαγάνδα για να κάνει έκτρωση σε ένα αγέννητο νομοθέτημα, αφού μπορεί να προβάλει τα ακαταμάχητα επιχειρήματά του και να το εκμηδενίσει στη δημόσια διαβούλευση; Είναι τελικά του γούστου μας η δημοκρατία; Μας κάνει κέφι η αντιπαράθεση επιχειρημάτων; Ή μήπως σεβόμαστε όλες τις απόψεις, αρκεί να συμφωνούν με τη δική μας;
Τίποτε από τα παραπάνω δεν έχει πλέον σημασία. Η ξαφνική απόσυρση του νομοσχεδίου, αυτή η πρακτική που δεν τιμά κανέναν από τους εμπλεκομένους, ούτε εκείνους που κινήθηκαν υπόγεια ούτε και τους άλλους που ενέδωσαν, σημαίνει μόνο ένα πράγμα: ότι, για μία ακόμα φορά, το κράτος ηττήθηκε κατά κράτος. Και όταν το κράτος ηττάται κατά κράτος, ίσως να μην του αξίζει να είναι κράτος.
Ή, με μία φράση, «Vae victis». «Ουαί τοις ηττημένοις». Και αλίμονο στους υπολοίπους. ■