ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Σε επανέκδοση του Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι…, που ματαιώθηκε λόγω πανδημίας.
«Συχνά πυκνά, σοβαροί και αξιόλογοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, άνθρωποι του πνεύματος», γράφει ο Τάκης Λαζαρίδης, «εκφράζουν τη δυσφορία τους γιατί ορισμένοι ιστορικοί και ερευνητές εξακολουθούν να ασχολούνται με τις εμφύλιες συγκρούσεις στη διάρκεια της Κατοχής, με τον Δεκέμβρη, τη Βάρκιζα και τον Εμφύλιο. Τι νόημα έχει, λένε, να προσπαθούμε τώρα, ύστερα από εβδομήντα και πλέον χρόνια, να μάθουμε τι ακριβώς συνέβη τότε, ποιοι και πόσο ευθύνονται, ποια η ιστορική αλήθεια. Γιατί να ξύνουμε πληγές όταν η χώρα μας έχει ζωτική ανάγκη για εθνική ενότητα και ομοψυχία;»
Η δική του απάντηση είναι η εξής: «Εμείς μπορεί να μην ασχολούμαστε με το παρελθόν, όμως το παρελθόν δεν παύει ούτε στιγμή να ασχολείται μαζί μας. Και είναι ακριβώς το παρελθόν που σφραγίζει το παρόν και προδιαγράφει το μέλλον. Τη ζωτική ανάγκη να μελετάμε και να διδασκόμαστε από το ιστορικό παρελθόν υπογραμμίζει μία σοφή ρήση: “Όσοι δεν διδάσκονται από τα λάθη τους είναι καταδικασμένοι να τα επαναλάβουν”. […] Ως επιστέγασμα θα ήθελα να παραθέσω το απόφθεγμα κορυφαίου Αμερικανού ιστορικού: “Μελετάμε την ιστορία, όχι για να μάθουμε τι έγινε κάποια στιγμή στο παρελθόν, αλλά για να κατανοήσουμε το παρόν και να ανιχνεύσουμε το μέλλον”».
Υπό αυτό το πρίσμα, επιστρέφει στο Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι…, το οποίο έγραψε με «πλήρη επίγνωση για το βαρύτατο πολιτικό και κοινωνικό κόστος» αλλά και με «αίσθηση του χρέους», η οποία υπερίσχυσε. «Ήθελα», σημειώνει, «να βοηθήσω τους συμπατριώτες μου να απαλλαγούν από τα ασφυκτικά ιδεολογικά πλοκάμια της αριστερόστροφης προπαγάνδας, να γνωρίσουν την ιστορική αλήθεια, να προσγειωθούν στο σκληρό έδαφος της ελληνικής και διεθνούς πραγματικότητας». Στο πλαίσιο αυτό, αποτιμά τις αντιδράσεις που υπήρξαν στο βιβλίο, που πραγματοποίησε επτά εκδόσεις (η πρώτη το 1988), επανέρχεται στα γεγονότα του Εμφυλίου, διαπραγματεύεται τον ρόλο του Στάλιν και του Λένιν και γενικότερα της σοβιετικής νομενκλατούρας – τελευταίο εκπρόσωπο της οποίας θεωρεί τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.
Παράλληλα, τοποθετείται για το διεθνές και ελλαδικό παρόν. Γράφει για την πανδημία και τη ζωτικότητα του καπιταλισμού, για τις ελπίδες που γεννά η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση και τις γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις και διεργασίες.
Υπό το πρίσμα του βιβλίου, κρίνει τον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας ότι αποτελεί «κλαδί από το μεγάλο δέντρο της κομμουνιστικής αριστεράς» και ότι «οδηγείται στη δράση του από την “αθάνατη” διδασκαλία των Μαρξ, Λένιν, Στάλιν και Μάο». Τοποθετείται, επίσης, για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, την ιδέα μιας κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας», το Κυπριακό και τα Ελληνοτουρκικά.
Αυτή την Κυριακή μαζί με την Καθημερινή