Επιβλητικό παράστημα, καλλιτεχνική ευαισθησία, αγωνιστικό πνεύμα. Αυτά είναι λίγα από τα πολλά προσόντα του Μάνου Κατράκη, που γεννήθηκε το 1909 στο Καστέλι Κισσάμου και έλαμψε για πολλές δεκαετίες στον κοινωνικό και καλλιτεχνικό ελληνικό βίο.
Βίωσε τη φτώχεια, πολέμησε τους ξένους κατακτητές, στάθηκε όρθιος στην εξορία, όπου οδηγήθηκε λόγω της στράτευσής του στην Αριστερά, ύψωσε περήφανα το ανάστημά του στην αδικία και την καταπίεση.
Η τέχνη τον συνεπήρε και σύντομα φούντωσε μέσα του η φλόγα της δημιουργίας. Οραματίστηκε και στοιχημάτισε σε ένα υψηλής ποιότητας θέατρο για το ευρύ λαϊκό κοινό. Ίδρυσε το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο, σταθμό στην καλλιτεχνική πορεία του και ορόσημο στην ελληνική σκηνή, και κέρδισε το στοίχημα. Οι θεατές συνέρρεαν για να παρακολουθήσουν τις πολυδάπανες παραγωγές του στο θερινό θέατρό του στο Πεδίον του Άρεως. Ολόκληρα χωριά στήνονταν επί σκηνής για να εξυπηρετούν τις καλαίσθητες ηθογραφίες του. Δυστυχώς, όμως, η Χούντα έβαλε τέλος στο φιλόδοξο θεατρικό του εγχείρημα, σφραγίζοντας το θέατρό του.
Ο Κατράκης μπορεί να έχασε τη θεατρική του στέγη, αλλά το θέατρο δεν το έχασε. Είτε με τον θιάσο του, είτε με το Εθνικό, είτε με το ΚΘΒΕ και άλλους θιάσους του ελεύθερου θεάτρου, κατέθεσε ανεπανάληπτες ερμηνείες σε εμβληματικούς ρόλους: Οιδίπους τύραννος, Προμηθέας Δεσμώτης, Οθέλλος, Δον Κιχώτης.
Η επιβλητική του φυσιογνωμία σε συνδυασμό με την χαρακτηριστική ηχηρή φωνή του τον έκαναν περιζήτητο και στον κινηματογράφο. Το φιλμικό ταξίδι του από Το λάβαρο του ’21 του Λελούδα έως το Ταξίδι στα Κύθηρα του Αγγελόπουλου ήταν μακρύ και γόνιμο.
Ολοκληρωμένος καλλιτέχνης, ποιητής ήθους, ο Κατράκης κληροδότησε στις επόμενες γενιές μια πλούσια πνευματική, καλλιτεχνική και πολιτική κληρονομιά.
Αυτή την Κυριακή με την «Καθημερινή»