Η ιστορία του ελληνικού θεάτρου, στη διάρκεια του 20ού αιώνα, είναι συνδεδεμένη με τον βίο και την πολιτεία του Αλέξη Μινωτή. Αυτού του σπουδαίου Κρητικού ηθοποιού, του διανοούμενου σκηνοθέτη, του πνευματικού αναμορφωτή.
Από τα πρώτα χρόνια της θητείας του στο θέατρο, όταν γνώρισε τον Βεάκη και συνεργάστηκε με την Κοτοπούλη, κολύμπησε στα βαθιά νερά της τέχνης. Ακούραστος, μεθοδικός, προσηλωμένος στους στόχους του. Κατάφερε το σώμα του να γίνει το τέλειο όργανο έκφρασης και η φωνή του να σαγηνεύει το θεατρόφιλο κοινό στην Επίδαυρο ‒στον «ιερό ναό» του, όπως έλεγε‒, στο Ηρώδειο, στους Δελφούς και σε όλο τον κόσμο, παίζοντας τον Οιδίποδα, τον Προμηθέα, τον Φιλοκτήτη.
Είχε πάθος για την υποκριτική, τη σκηνοθεσία, αλλά και για την Κατίνα Παξινού, που υπήρξε η μούσα του, η συνοδοιπόρος του στη σαρανταπεντάχρονη κοινή διαδρομή τους στο θέατρο και τη ζωή.
Έζησε περιπετειώδη ζωή, εντός και εκτός συνόρων, έπαιξε σε σημαντικές χολιγουντιανές ταινίες και αξιώθηκε να σκηνοθετήσει την Κάλλας, και στα νιάτα του να γνωρίσει δύο μεγάλους Έλληνες λογοτέχνες, τον Καβάφη και τον Καζαντζάκη.
Επίσης, υπήρξε αυθεντικός και χαρισματικός ενσαρκωτής των σημαντικότερων θεατρικών ηρώων του παγκόσμιου ρεπερτόριου. Ιστορικές έχουν μείνει οι ερμηνείες του στον Άμλετ του Σαίξπηρ, στον Πέερ Γκυντ του Ίψεν και στον Πατέρα του Στρίντμπεργκ, στο πλαίσιο του αγαπημένου του Εθνικού Θεάτρου, που επί πολλά χρόνια κράτησε ψηλά τη σημαία του.
Εκτάκτως το Σάββατο 13 Μαρτίου μαζί με την «Καθημερινή»