Ο Καζούο Ισιγκούρο εμφανίζεται χαμογελαστός στην οθόνη του υπολογιστή, ισιώνει το μικρόφωνό του, ενώ εγώ χαζεύω λίγο αδιάκριτα τον χώρο πίσω του. Φυσικά και ήμουν περίεργος να δω πώς είναι το σαλόνι ενός νομπελίστα: τακτοποιημένο, μερικές πολυθρόνες στη μέση, πίνακες στους τοίχους, ένα πιάνο στη γωνία και μια κιθάρα, βιβλιοθήκη στον πλαϊνό τοίχο. Είναι το εξοχικό του, όπως μου εξηγεί, στο οποίο έχει εγκλωβιστεί τους τελευταίους μήνες λόγω των περιορισμών στις μετακινήσεις. Είναι ευδιάθετος, πάντως, έτοιμος να αστειευτεί και να γελάσει, πρόθυμος να απαντήσει σε κάθε ερώτηση. Με το καινούργιο του μυθιστόρημα, «Η Κλάρα και ο Ήλιος», που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο στην Αγγλία και μεταφράστηκε ήδη στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός, ο 66χρονος Βρετανός, γεννημένος στο Ναγκασάκι, επιχειρεί να ξορκίσει αυτό που θα περιγράφαμε ως «κατάρα των Νόμπελ», την παραδοσιακή δυσκολία, δηλαδή, που αντιμετωπίζουν οι συγγραφείς στην πρώτη τους δουλειά μετά το βραβείο. Η πίεση είναι τεράστια, προφανώς, πρέπει να φανούν αντάξιοι, αρκετοί αργούν χαρακτηριστικά, συχνά υπάρχει απογοήτευση. Κι αν το Νόμπελ σημαίνει ότι τα καλύτερα έχουν ήδη περάσει;
Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη στο νέο τεύχος του περιοδικού «Κ» που κυκλοφορεί στις 11 Απριλίου μαζί με την Καθημερινή της Κυριακής.