Στην Κατοχή, πολλές Ελληνίδες αναμίχθηκαν στην Αντίσταση, μερικές μάλιστα έδωσαν τον τόνο στον Αγώνα κι άλλες θυσίασαν ακόμη και τη ζωή τους.
Ξεχωριστή μορφή ανάμεσά τους, η Λέλα Καραγιάννη.
Μητέρα επτά παιδιών, κατεχόμενη από φλογερό πατριωτισμό -που έφτανε στα όρια του πάθους, κατά τον συγγραφέα του βιβλίου, Αλ. Λ. Ζαούση-, άρχισε τη δράση της έναν μήνα μετά την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα. Στην αρχή, επικουρούμενη από τα μεγαλύτερα τέκνα της, περιέθαλψε Έλληνες φαντάρους που επέστρεφαν από το μέτωπο και στη συνέχεια κυρίως Βρετανούς, οι οποίοι είχαν διαφύγει την αιχμαλωσία. Οργάνωσε μια εντυπωσιακή απόδραση από το στρατόπεδο αιχμαλώτων της Κοκκινιάς και πιθανώς την πρώτη διαφυγή Βρετανών στην Αίγυπτο. Σιγά σιγά ανέπτυξε ένα δικό της δίκτυο αντίστασης και από το 1943 ενεπλάκη στον τομέα της κατασκοπείας, χρησιμοποιώντας μεγάλο αριθμό συνεργατών, ανδρών και γυναικών.
Στη δράση της δεν επιστράτευε πολιτικά κριτήρια, ούτε έκανε διάκριση ανάμεσα στις αντιστασιακές οργανώσεις: «Όλα τα δάκτυλα του χεριού πρέπει ενωμένα σε γροθιά να χτυπούν τον κατακτητή», είχε πει.
Η δράση της κορυφώθηκε το 1944, όμως τον Ιούλιο της χρονιάς αυτής συνελήφθη από τους Γερμανούς. Υπέστη πρωτοφανή βασανιστήρια, χωρίς να λυγίσει και να αποκαλύψει τίποτα ή να προδώσει οποιοδήποτε.
Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1944, έναν μήνα πριν την Απελευθέρωση, εκτελέσθηκε μαζί με 60 γενναίους άνδρες και γυναίκες στο Δαφνί, εμψυχώνοντας μέχρι την τελευταία στιγμή τους μελλοθάνατους. Έπεσε τραγουδώντας: «Στη στεριά δεν ζει το ψάρι, ούτε ο Έλλην στη σκλαβιά…».
Κυκλοφορεί την Κυριακή 17/10 με την «Καθημερινή»