Η Καρολίνα Πελενδρίτου είχε μόλις επιστρέψει στην Αθήνα με δυο ακόμα μετάλλια από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κολύμβησης – η συλλογή της περιλαμβάνει και έξι Παραολυμπιακά μετάλλια, εκ των οποίων τα δυο στο Τόκιο, το περασμένο καλοκαίρι. Μας υποδέχτηκε στο σπίτι της χαμογελαστή και πριν απ’ όλα της ζητήσαμε δυο λόγια για το πώς ξεκίνησαν όλα: «Νομίζω ότι γεννήθηκα για να κάνω αθλητισμό. Από πολύ μικρή έκανα πολλές δραστηριότητες, ανακάλυπτα συνεχώς ένα νέο άθλημα με το οποίο ήθελα να καταπιαστώ. Μέσα σε αυτά ξεχώρισα την ενόργανη – μου άρεσε πολύ η ενόργανη. Οι γονείς μου με έτρεχαν πρόθυμοι – ήμουν πολύ άτακτη κι αυτός ήταν ένας τρόπος να εκτονώνομαι. Αν μη τι άλλο, ήταν πιο ασφαλής δραστηριότητα από το να κρεμιέμαι στα δέντρα! Ήμουν περίπου 6 ετών, αλλά στα 9 μου αναγκάστηκα να σταματήσω γιατί άρχισα να μη βλέπω. Δεν μου είναι σαφές πώς και πότε συνέβη αυτό. Όχι επειδή δεν θυμάμαι, αλλά επειδή έγινε διαδοχικά, χωρίς να το συνειδητοποιώ.
»Στην αρχή λέγαμε ότι έχω αστιγματισμό και φτιάξαμε γυαλιά, μετά είπαμε ότι μάλλον έχω και υπερμετρωπία και βρέθηκα από το τελευταίο θρανίο στο πρώτο. Δεν φανταζόμασταν ότι αυτό όλο και θα χειροτέρευε. Ήμουν μόνιμα σ’ έναν γιατρό. Φύγαμε από την Κύπρο και ταξιδέψαμε σε διάφορες χώρες, πήγαμε και στην Αγγλία, στο Λονδίνο. Εκεί έκανα μια παρακέντηση στη σπονδυλική στήλη, για να δούμε τι συμβαίνει τελικά με την όρασή μου και αν η απώλεια σχετίζεται με κάτι νευρολογικό. Οι πόνοι ήταν ανυπόφοροι και με πήγαν σε μια πισίνα, γιατί η επαφή με το νερό θα με ανακούφιζε. Τελικά άρχισα να κολυμπάω συστηματικά και συνέχισα αφότου επιστρέψαμε στην Κύπρο. Πολύ γρήγορα πήγα στους πρώτους μου αγώνες και πήρα το πρώτο μου χρυσό. Τότε ακόμη έκρυβα το ότι δεν έβλεπα και διαγωνιζόμουν με αρτιμελείς. Δεν ήθελα να το δεχτώ. Φοβόμουν. Φοβόμουν μη με απορρίψουν, μήπως δεν με θέλει κανείς πια κοντά του. Ήταν βασανιστικό. Και για πρακτικούς λόγους. Μια μέρα χτύπησα σε μια κολόνα με το ποδήλατο και μου το πήραν ανεπιστρεπτί. Μέχρι πότε θα οδηγούσε ποδήλατο κάποιος που δεν βλέπει; Έτσι είχα σκεφτεί τότε. Ή φρόντιζα να πηγαίνω στο εστιατόριο πριν φτάσουν οι άλλοι, γιατί, αν πήγαινα μετά, δεν θα έβλεπα πού κάθονται και θα καταλάβαιναν ότι κάτι δεν πάει καλά».
Έχει περάσει δυο δεκαετίες στην πρώτη γραμμή. Στην προπόνηση, στους αγώνες. Πώς ήταν; «Είναι μια παράλληλη πορεία αθλητικής και προσωπικής εξέλιξης που μου είναι απαραίτητη. Έχω αλλάξει πολύ αυτά τα 20 χρόνια, έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος και έχω καταφέρει να εμπνέω άλλους ανθρώπους. Αυτό είναι το βασικό μου κίνητρο. Γι’ αυτό άλλωστε εντάχθηκα στο Παραολυμπιακό κίνημα. Θέλω να είμαι παράδειγμα. Αυτή η σκέψη με βοηθάει να σηκώνομαι από το κρεβάτι τα ξημερώματα με παγωνιά και να πηγαίνω στην πισίνα».
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί στις 3 Ιουλίου μαζί με την «Καθημερινή της Κυριακής».