«Οι πόλεις έχουν σχεδιαστεί από άνδρες για άνδρες, με ελάχιστες ή καθόλου υποδομές για τις γυναίκες». Αυτό είναι το συμπέρασμα πρόσφατης μελέτης που εκπονήθηκε με τη συμμετοχή του Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για την Ανάπτυξη (UNDP) και του Πανεπιστημίου του Λίβερπουλ με τίτλο Σχεδιάζοντας πόλεις που εξυπηρετούν τις γυναίκες. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, στην Ιρλανδία, το 55% των γυναικών δεν αισθάνονται ασφαλείς στις δημόσιες συγκοινωνίες τη νύχτα. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το 71% των γυναικών έχουν πέσει θύμα κάποιας μορφής σεξουαλικής παρενόχλησης στον δημόσιο χώρο – στις γυναίκες 18-24 ετών το ποσοστό φτάνει στο σοκαριστικό 97%. Στην Ιορδανία, σχεδόν το 50% των γυναικών απέρριψαν μια εργασιακή ευκαιρία λόγω της έλλειψης συγκοινωνίας και της δημόσιας σεξουαλικής παρενόχλησης. Τέλος, στη Νέα Υόρκη οι γυναίκες ξοδεύουν 26 έως 50 δολάρια επιπλέον στις μετακινήσεις κάθε μήνα για λόγους ασφαλείας. Την ίδια στιγμή, σε ελάχιστους δημόσιους χώρους θα βρει μια γυναίκα τουαλέτες, χώρο για άλλαγμα μωρού ή για θηλασμό. Και φυσικά, σε πολύ λίγες γωνίες δρόμων θα εντοπίσει ταμπέλες όπου το όνομα της οδού είναι γυναικείο. Ναι, τελικά, και ο δημόσιος χώρος έχει φύλο.
«Ο δημόσιος χώρος δεν είναι ένα ουδέτερο πεδίο το οποίο έχει προσφέρει ίσες ευκαιρίες σε όλα τα άτομα, είναι ένα πολιτισμικό προϊόν που παράγει και αναπαράγει διακρίσεις, στερεότυπα, διαχωρισμούς με βάση και το φύλο», τονίζει η αρχιτέκτονας Εύα Γρηγοριάδου, μέλος της διεπιστημονικής ομάδας Urbana, που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα από το 2019 με στόχο τη διασφάλιση του δικαιώματος στην πόλη για όλους τους ανθρώπους και κυρίως τις πιο ευάλωτες ομάδες. Πώς θα έμοιαζε λοιπόν μια πόλη που θα λάμβανε υπόψη κατά τον σχεδιασμό της τις ανάγκες, τις εμπειρίες και την καθημερινότητα των γυναικών;
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 5 Μαρτίου με την «Καθημερινή».